Οδοιπόροι και πλάτανος

21 Μαΐου 2020

Κάποτε μια παρέα νεαρών ξεκίνησαν για μια εκδρομή. Με τα σακίδιά τους στον ώμο περπάτησαν για πολλή ώρα στους πρόποδες ενός βουνού κι ακολουθώντας τη ρεματιά ανέβαιναν στην πλαγιά. Ο ήλιος κι η ανηφοριά τους κούρασαν κι άρχισαν ν΄αναζητούν ένα σκιερό καταφύγιο, για να δροσιστούν. Ώσπου βρήκαν έναν πελώριο πλάτανο, που έκανε παχιά σκιά. Κουρασμένοι και καταϊδρωμένοι κάθισαν να ξαποστάσουν κάτω απ΄ το φιλόξενο δέντρο και να πιουν νερό από το ποταμάκι που κελάρυζε δίπλα τους. Καθώς ξάπλωναν με προσκέφαλο τα σακίδιά τους άρχισαν μεταξύ τους τα πειράγματα και τις απερίσκεπτες συζητήσεις. Κοιτάζοντας πάνω απ΄τα κεφάλια τους τα κλαδιά του πλάτανου, που μπλέκονταν σαν μεγάλα χέρια, και τους καρπούς του, που κρέμονταν σαν μικρές ολοστρόγγυλες μπαλίτσες, είπε κάποιος:

«Τι πανύψηλο δέντρο και τι άχρηστο! Δεν θα ‘ταν πιο ωφέλιμο, αν από τα κλαδιά του κρέμονταν ζουμεροί καρποί σαν τα μήλα ή τα αχλάδια ή κάτι τέλος πάντων που να τρώγεται!»

Τότε ο γερο-πλάτανος μίλησε με λαλιά ανθρώπου πολύ θυμωμένος:

«Νεαρέ, απ’ όλες τις κακίες των ανθρώπων χειρότερη είναι η αχαριστία. Εγώ σας πρόσφερα δωρεάν τον ίσκιο μου και σας ανακούφισα μες στην κάψα του καλοκαιριού κι αντί για ευχαριστώ άκουσα την κουβέντα σου αυτή, που με αποκάλεσες άχρηστο. Είσαι νέος κι απερίσκεπτος, αλλά φρόντισε, παιδί μου, να διορθωθείς, γιατί είναι πολύ βαρύ κι ασυγχώρητο να προσφέρεις αχαριστία στον ευεργέτη σου».

Οι νεαροί βουβάθηκαν απ΄τα λόγια του πλάτανου και πήραν ένα μάθημα ζωής: Είναι πολύ βαριά η αχαριστία και πληγώνει βαθιά αυτόν που τη δέχεται. Αλλά εκθέτει και ντροπιάζει κι αυτόν που τη διαπράττει. Και για την ελάχιστη προσφορά και για το πιο μικρό δώρο που δεχόμαστε πρέπει να είμαστε ευγνώμονες και να το δείχνουμε στον ευεργέτη μας. Πρώτα και πάνω απ΄ όλα πρέπει να είμαστε ευγνώμονες στον Θεό για τις άπειρες ευεργεσίες Του και για την αδιάκοπη Πρόνοιά Του για όλους μας.