Έξι χρόνια σωματικής απουσίας συμπληρώνονται φέτος από την κοίμησή σου Δάσκαλε. Γιατί ψυχικά-πνευματικά είσαι πάντα μαζί μας όταν ερμηνεύουμε, όταν διδάσκουμε, όταν μελοποιούμε. Βλέπεις, μας μιλούσες για τον ήχο ο οποίος φώλιασε στον νου και στην καρδιά καταστρατηγώντας κάθε μορφής λησμονιά.
Ο Δάσκαλος υπήρξε ο μουσικός των ήχων και της σιωπής. Οργάνωνε τη μουσική πληροφορία με τρόπο που η κίνηση του χεριού του, στην απόλυτη σιωπή του λεβάρε, μετέδιδε τον ήχο που ο ίδιος είχε φανταστεί για τη χορωδία.
Διάλεξη του Λ. Αγγελόπουλου στο Ινστιτούτο Βυζαντινολογίας του Πανεπιστημίου Βιέννης 10.2.2003 (Φωταρχείο Δεσπότη Σωτήρη).
Η διεύθυνση του χορού, η μελοποιΐα, η ερμηνεία και η διδακτική του μέθοδος πραγματώνονταν με σημεία αναφοράς τη χειρόγραφη και προφορική παράδοση της μουσικής μας πατριδογνωσίας. Η μουσική του ταυτότητα μεγαλούργησε και στο χώρο της σύγχρονης λόγιας μουσικής δημιουργίας.
Ερμηνευτής έργων των Αδάμη, Φωτόπουλου, Τερζάκη, Σφέτσα, κα. καταδεικνύουν το εύρος του μουσικού του ταλέντου. Αξιομνημόνευτη και η συνεργασία του με το σύνολο Όργκανουμ του Μαρσέλ Περέζ, για μελέτες στο παλαιορωμαϊκό μέλος και η έκδοση ψηφιακών δίσκων με τους καρπούς των προσπαθειών αυτών.
Συναυλία με τον Ορθόδοξο Εκκλησιαστικό Χορό Βιέννης στο Ινστιτούτο Βυζαντινολογιας του Πανεπιστημίου Βιέννης 11.2.2003 (Φωταρχείο Δεσπότη Σωτήρη).
Στο πρόσωπο του Λυκούργου Αγγελόπουλου αποδεικνύεται το γεγονός ότι η τέχνη και η επιστήμη του ήχου δεν έχουν περιορισμούς χώρου και χρόνου. Υλικό και ά-υλο, φως και σκοτάδι, ήχος και σιωπή, στάση και κίνηση, συνυπάρχουν, συνδημιουργούν, συνπορεύονται στο δρόμο της μεταμόρφωσής μας προς το Φως!
Σε χαιρετώ με ένα ποίημά μου Δάσκαλε. Ξέρεις απο ποίηση. Έγραφες και συ με το ψευδώνυμο Πέτρος Λύρας. Δάσκαλε μας, ζεις στα αναλόγιά μας, στις καρδιές μας και στις αίθουσές μας. Μας εμπνέεις!
«Δυο χρυσά νομίσματα με προσοχή τοποθετημένα στα χέρια του.
Αμοιβή για το βαρκάρη του ‘παν βάζοντάς τα.
Να του τα δώσεις, δεν φτάνουν οι νότες σου γι αυτόν…
Ταξίδεψες κι όταν έφτασες εκεί ψηλά, εκεί που οι νότες σου μετράνε, μας έγνεψες.
Σε είδαμε με τα μάτια δακρυσμένα, ώσπου ένα σύννεφο σ’ έκρυψε.
Περιμέναμε ώρες για να σε ξαναδούμε, μέχρι που καταλάβαμε ότι το σύννεφο αυτό ήταν μια άλλου είδους αυλαία.
Μια αυλαία που όριζε το βουβό χειροκρότημα της τελευταίας σου συναυλίας.»
(Από την ποιητική συλλογή «Περιπατητικός μονόλογος» του Σωτήρη Δεσπότη)
«Πολυέλεος Χριστουγέννων», Μέλος Λυκούργου Αγγελόπουλου, ήχος δ΄«Άγια»
