Εισαγωγικά.
Θέλοντας να αναφερθούμε σε μια πτυχή της παιδείας και του πολιτισμού της Θράκης παρατηρούμε ότι και οι δύο κατά τους πρώτους αιώνες της Οθωμανοκρατίας ακολουθούν την ίδια πορεία και παρατηρείται η ίδια κατάσταση με τις υπόλοιπες οθωμανοκρατούμενες περιοχές του Ελληνισμού, η οποία χαρακτηρίζεται από απαιδευσία και σκοταδισμό[1].
Παρά το γενικό αυτό κλίμα δεν λείπουν τα επιμέρους κέντρα όπου αναπτύσσονται η παιδεία και οι τέχνες. Ως τέτοια, και στην Θράκη, θεωρούνται η Αγχίαλος, η Αδριανούπολη, η Μάδυτος, η Ραιδεστός, η Αίνος, η, Βιζύη, τα Γανόχωρα, η Φιλιππούπολη, το Τόρνοβο, στην Ανατολική Ρουμελία κ.α.[2]
Δεν είναι τυχαίο το ότι σ΄ αυτά τα κέντρα άνθησης της παιδείας αναπτύχθηκε ιδιαίτερα μια συγκεκριμένη πτυχή του πολιτισμού της Θράκης, η Ψαλτική Τέχνη.
Μιλώντας για Ψαλτική Τέχνη και Ψαλτική Παράδοση στην Θράκη αναφερόμαστε στην εξέλιξη και ανάπτυξη της Τέχνης η οποία παρατηρήθηκε στην περιοχή κυρίως της Ανατολικής και της Βόρειας Θράκης[3] κατά τους αιώνες 15ο έως 19ο.
[1]Α. Καραθανάση, Περί την Θράκην, Θεσσαλονίκη – Αθήνα, 1996, σ.179.
[2]ο.π., σ.180.
[3]Στην παρούσα μελέτη δεν επεκτεινόμαστε στην περιοχή της Κωνσταντινουπόλεως. Είναι αυτονόητο ότι εξαιτίας της χωροταξικής γειτνιάσεως των δύο περιοχών η παράδοση της Θράκης επηρεάστηκε σαφώς από αυτήν της Κωνσταντινουπόλεως. Άλλωστε στην Κωνσταντινούπολη κυρίως γεννήθηκε και ανδρώθηκε η Ψαλτική Τέχνη. Επίσης πολλοί από τους Κωνσταντινοπολίτες μελουργούς έλκουν την καταγωγή τους από την Θράκη ή και το αντίθετο πολλοί από τους Θρακιώτες μελουργούς ζουν, σπουδάζουν την τέχνη και μελοποιούν στην Κωνσταντινούπολη. Έτσι μπορούμε να πούμε ότι υπάρχει μια αμοιβαία σχέση μεταξύ Θράκης και Κωνσταντινουπόλεως στον χώρο της Ψαλτικής. Εκτός από αυτήν, μέσα από την παρούσα μελέτη θα διαφανεί και η σχέση της Θράκης με το γειτονικότερο σ΄ αυτήν μοναστικό κέντρο, το Άγιον Όρος, όπου βρέθηκαν πολλοί από τους Θρακιώτες μελουργούς στο διάβα των αιώνων.
Διαβάστε ολόκληρη τη μελέτη εδώ
