Ο όσιος Παΐσιος αγκάλιασε με αγάπη το δαιμονισμένο παιδί και έγινε καλά!

Όσιος Παΐσιος (1924-1994).

Το γεγονός που πρόκειται να διηγηθώ συνέβη το 1984. Ήμουν τότε λαϊκός, φιλοξενούμενος στο Κελλί του Αγίου Ιωάννου Θεολόγου, που βρίσκεται κοντά στο Κελλί του Γέροντα Παΐσιου, την Παναγούδα.
Ο Γέροντας του Κελλίου, ιερομόναχος Γρηγόριος, με έστειλε στο Γέροντα Παΐσιο για να του μεταφέρω την αλληλογραφία, την οποία οι πατέρες του Κελλίου είχαν παραλάβει από τις Καρυές.

Ανέβηκα στο Κελλί από την πίσω πλευρά και, αφού χτύπησα το σίδερο, ο Γέροντας μου άνοιξε. Η έκφραση του προσώπου του δεν ήταν η συνήθης εύθυμη.
Τα μάτια του ήταν δακρυσμένα και δεν έδειχνε ενδιαφέρον σ’ αυτά που του έλεγα, ότι δηλαδή έφερα την αλληλογραφία, πράγμα που, μάλιστα, επανέλαβα τρεις φορές.

Αντίθετα, εκστατικός, μου μιλούσε για τη μεγάλη αξία της αγάπης.
– Γέροντα, σας έφερα την αλληλογραφία, του έλεγα εγώ.
– Μεγάλη ή δύναμη της αγάπης, μου έλεγε εκείνος.

Στο τέλος, μου είπε:
– Εάν κάποιος αγκαλιάσει έναν δαιμονισμένο με αγάπη, το δαιμόνιο φεύγει.

Κατόπιν, μπήκαμε μέσα στο Κελλί, όπου, καθώς μου έλεγε διάφορα πνευματικά θέματα, ακολουθώντας το νήμα της συζήτησης, μου ανέφερε τα εξής:
– Να, πριν από λίγο είχε έρθει ένας πατέρας με το παιδί του που είχε δαιμόνιο 17 χρόνια…

Ο Γέροντας μόνον εδώ κοντοστάθηκε. Εγώ δίστασα να τον ρωτήσω.
Και ο Γέροντας άλλαξε θέμα. Μετά, αφού έφυγα, θυμήθηκα τα όσα μου είχε πει όταν ανέβηκα στο Κελλί του και την κατάσταση στην οποία βρισκόταν.
Και τότε συμπέρανα πως ο Γέροντας είχε αγκαλιάσει με τη θεϊκή αγάπη του το ταλαιπωρημένο αυτό παιδί, και το δαιμόνιο βγήκε.

Μαρτυρία του Ιερομονάχου π. Ιωσήφ, της Ιεράς Μονή Καρακάλλου, Αγίου Όρους όπως καταγράφεται στο βιβλίο “Γέροντας Παΐσιος ο Αγιορείτης, (1924-1994), Μαρτυρίες προσκυνητών”, τόμος α’, των εκδόσεων Αγιοτόκος Καππαδοκία.