Ο σκορπιός και το κεντρί του

Ο πατέρας μου, που αναπαύεται, εν ειρήνη Κυρίου, στους Αγίους Ταξιάρχες, το Κοιμητήριο του μικρού μου χωριού, Σταυροδρομίου Γορτυνίας, είχε αποφοιτήσει από το Λύκειο Λαγκαδίων, κατά τη δεκαετία του 1920. Το Σχολείο αυτό ήταν αξιόλογο. Έλεγαν ότι ήταν από τα καλύτερα της χώρας. Είχε Χημείο εφάμιλλο του Χημείου του Πανεπιστημίου της Αθήνας.

Θυμάμαι τον πατέρα μου να μας λέει από το βιβλίο του μαθήματος των γαλλικών μια ιστορία για δυο αδερφάκια, που ήθελαν να διασχίσουν μόνα τους τα Βόσγια Όρη…..

Ένα καλοκαίρι στις αρχές της δεκαετίας του 1980 βρεθήκαμε με τον αδερφό μου στο πατρικό μας σπίτι για να περάσουμε τις θερινές μας διακοπές.

Στην αυλή υπήρχαν διάφορα δέντρα, μουριές, πλάτανος, πεύκο και έλατο. Τα φύλλα που έπεφταν στην αυλή έφτιαχναν κάθε τόσο στρώματα και ήθελαν συχνά σκούπισμα και αποκομιδή.

Βαλθήκαμε με τον αδερφό μου να καθαρίσουμε σχολαστικά την αυλή. Ο πατέρας κάθε τόσο μας φώναζε να μη βάζουμε τα χέρια μας πάνω στα φύλλα γιατί μέσα εκεί υπάρχουν πολλοί σκορπιοί.

Κάποια στιγμή μας είπε μια ανάμνησή του από τα μαθητικά του χρόνια. « Όταν ήμουνα μαθητής στα Λαγκάδια ένας καθηγητής μας, ο Κίντζιος,  έλεγε ότι ο σκορπιός όταν βρίσκεται σε κίνδυνο και δεν υπάρχει τρόπος διαφυγής και σωτηρίας, θέτει μόνος του τέρμα στη ζωή του, χρησιμοποιώντας το ίδιο του το δηλητήριο»!

Δουλεύοντας προσεχτικά με τον αδερφό μου εντοπίσαμε ένα μεσαίων διαστάσεων σκορπιό και γρήγορα, ψύχραιμα και προσεχτικά τον «συλλαμβάνουμε» και τον τοποθετούμε πάνω σε τσιμεντένια επιφάνεια.

Ρίχνουμε γύρω του, σε σχήμα κύκλου, ακτίνας δέκα περίπου εκατοστών, οινόπνευμα και το ανάβουμε!!!

Ο σκορπιός όταν κατάλαβε ότι πύρωνε ο τόπος άρχισε να κινείται νευρικά και γρήγορα ν΄απομακρυνθεί, αλλά συναντούσε το φράγμα πυρός. Δοκίμαζε σε λίγο από άλλο σημείο. Παντού φωτιά. Άρχισε να κάνει κυκλική πορεία, αλλά μάταια. Ο κύκλος είχε πυρώσει πολύ. Δεν υπήρχε διέξοδος. Δεν υπήρχε τρόπος σωτηρίας. Κατέβασε τότε το κεντρί, πάνω στο κεφάλι του και το έμπηξε μέσα. Έπεσε αμέσως νεκρός!!!….

Ο καθηγητής Κίντζιος είχε δίκιο!…..

Αυτή την ιστορία ο Γέροντας μου την πήρε και την χρησιμοποίησε ως οντολογικό φαινόμενο, για να δώσει όμως σχήματα και συμβολισμούς σε κάθε μέρος της. Είπε δηλαδή ότι δηλητήριο είναι οι αμαρτίες. Ο Φορέας του, ο σκορπιός,  συμβολίζει τον διάβολο, που θέλει να σκοτώσει την ψυχή των πιστών ή να την τραυματίσει βαριά.

Φωτιά είναι η πίστη, που υπάρχει μέσα στην ψυχή του πιστού.  Η φωτιά αυτή πρέπει να είναι συνεχής, φλογώδης, καθαρτική. Η ψυχή όταν βλέπει το δηλητήριο της αμαρτίας να την πλησιάζει αμέσως πρέπει να οχυρώνεται πανταχόθεν με το πυρ, το καίον, το φλογίζον, το φωτίζον, το καθαίρον, δηλαδή με την αρραγή πίστη στον Κύριο. Με τον τρόπο αυτό     κυκλώνει, εμποδίζει, καίει και τελικά εξουδετερώνει τον επιτιθέμενο!….