Τα κορόμηλα του Αλωνάρη

13 Ιουλίου 2020

Τότε, όπως και τώρα, σχεδόν κάθε Αλωνάρη οι κορομηλιές στον κήπο του παππού και της γιαγιάς «τριβόσαντε». Κίτρινα, πράσινα, πορτοκαλί και ροδοπόρφυρα κορόμηλα ξεπρόβαλλαν από παντού. Στην άκρη του μπαλκονιού, στο ξύλινο παράθυρο με τη δαντέλα, ανάμεσα στα πλατανόφυλλα, δίπλα στο τρίξιμο της αυλόπορτας, με φόντο το καμπαναριό της Παναγίτσας ανεμοτραμπαλιζόταν ενθουσιωδώς το δροσάτο φρούτο.

Λες κι ήθελε να προϋπαντήσει και αυτό τα υπερχρονικά εορταζόμενα «πρωτοξάδερφα» του Ιουλίου, την Κυριακή, την Όλγα, τη Μαρίνα, την Παρασκευή, τον Προκόπη, τον Παντελή και τον Ηλία…

Βέβαια, για να τα λέμε όλα∙ αδικημένο το κορόμηλο αδερφέ! Μονάχο του φυτρώνει, δεν το ποτίζεις, δεν το κλαδεύεις, δεν το σκαλίζεις. Όμως, άδολο αυτό όπως είναι και στιλπνό, δεν κρατάει πάνω του κακία. Στην αδιαφορία μας, απαντάει αφειδώλευτα με ποικιλόχρωμους και ξεδιψαστικούς καρπούς.

Μα και στη δημώδη ποίηση δεν θα συναντήσουμε εύκολα το συμπαθές κορόμηλο, καθότι ο ανώνυμος στιχουργός έχει προτιμήσει τη φουντωμένη νεραντζούλα, το μυρωδάτο λεμονάκι, την πορτοκαλίτσα, το κόκκινο μήλο και το βαμμένο ρόιδο… Επίσης, η «εθνική Αλίκη» μας –σαν «μουσίτσα» αυτή τη φορά- επικαλείται το πετροκέρασο και το βερίκοκο για να αναδείξει τη «νοστιμάδα» που έχει το χειλάκι και το μάγουλο αντίστοιχα, κάποιου ιδιαιτέρως αγαπημένου προσώπου. Ευτυχώς δηλαδή, που υπάρχει και ο ύμνος των ξενιτεμένων «Φεγγάρι μάγια μου ‘κανες», όπου μέσα από τη φωνή του αλησμόνητου Γρηγόρη Μπιθικώτση καλείται το ελπιδοφόρο χελιδονάκι να χτίσει τη φωλιά του στην κορομηλιά «δίπλα στο μπαλκονάκι». Το αισιόδοξο ανοιξιάτικο πτηνό ουρανοδρομώντας, θα πάει (πρωτίστως) «στη μάνα υπομονή» αλλά θα στείλει και ένα φιλί στη γειτονοπούλα…

Τέλος, δεν είναι τυχαίο ότι στο λαϊκό υποσυνείδητο το δάκρυ παρομοιάζεται με κορόμηλο… Ίσως σε ένα τέτοιο διαυγές δάκρυ να χωράνε όλοι οι γλυκεροί «προλαλήσαντες» συνειρμοί, μαζί με αναμνήσεις, με νοσταλγίες αλλά κυρίως με ιδανικές μορφές κι αγαπημένες…