Γλυφάδας Αντώνιος: «κάθε χριστιανική ψυχή ελκύεται από αγάπη προς Αυτήν και σε Αυτήν προστρέχει»

Εορτάζομε σήμερα, αδελφοί μου, την ιερά Κοίμηση της ευλογημένης Θεομήτορος. Του αμαράντου αυτού άνθους της γης, που ποτέ δεν αμάρτησε. Ούτε καν με την σκέψη. Γι̉ αυτό και ποτέ δεν έχασε την θεία Χάρη. Όση είναι η αγνότητά της τόση είναι και η δόξα της. Ο άγιος Ιωάννης της Κρονστάνδης, εκφράζοντας την πνευματική του εμπειρία, γράφει, ότι η Θεοτόκος αντιφεγγίζει σαν λαμπρό αστέρι μέσα στο φως του Θεού. Σαν πυρωμένο κάρβουνο μέσα στην δυνατή φωτιά. Είναι όλη υπέρλαμπρη και φλογισμένη. Όπως ο Θεός είναι αιώνιο φως, έτσι και η Υπεραγία Θεοτόκος είναι παντοτινό φως και άσπιλη αγιότης.

Και η αγιότης της Παναχράντου Δεσποίνης Μαριάμ προέρχεται από την αγάπη της προς τον Θεό. Η αγάπη της ήταν τελεία, απέραντη και ακατάληπτη. Αγαπούσε άπειρα τον Θεό και Υιό της. Η αγάπη της για τον Θεό ήταν ισχυρότερη και φλογερότερη και από την αγάπη των Χερουβείμ και των Σεραφείμ. Γι̉ αυτό και όλες οι δυνάμεις των αγγέλων και των αρχαγγέλων εκπλήσσονται με Αυτήν.

Η Θεοτόκος δεν παρέδωσε στην Αγία Γραφή ούτε τις σκέψεις της, ούτε την αγάπη της για τον Υιό και Θεό της, ούτε τις θλίψεις της ψυχής της κατά την ώρα της σταυρώσεώς Του, διότι δεν θα ηδυνάμεθα να τα συλλάβουμε. Όμως, παρ̉ όλο που η ζωή της εσκεπάζετο, θα λέγαμε, από αγία σιγή, ο Κύριος εφανέρωσε στην Ορθόδοξη Εκκλησία μας πως η Παναγία αγκαλιάζει με την αγάπη της όλον τον κόσμο και βλέπει με το Άγιο Πνεύμα όλους τους λαούς της γης και, όπως ο Υιός Της, ευσπλαγχνίζεται και Αυτή και ελεεί τους πάντες.

Η σπλαχνική Μητέρα του Θεού αγαπά ιδιαιτέρως όλους όσους τηρούν τις εντολές του Χριστού, ενώ λυπάται και στεναχωρείται για εκείνους που Τον αρνούνται. Χαίρεται και αγαλλιάται, όταν μας βλέπη να αγωνιζώμεθα να ζήσουμε σύμφωνα με το θέλημα του Υιού Της. Και όχι μόνον χαίρεται, αλλά και μεσιτεύει τότε για μας. Τότε Αυτή γίνεται η βοήθειά μας ενώπιον του Θεού. Το στήριγμά μας. Η μεσίτριά μας. Η καταφυγή μας. Η ακαταίσχυντη ελπίδα μας. Η ακαταμάχητος σύμμαχός μας ενώπιον του Θεού. Κανείς δεν κατέφυγε προς Αυτήν με πίστη και ελπίδα και επέστρεψε με άδεια χέρια. Οπωσδήποτε έλαβε ο,τι εζήτησε, εφ̉ όσον βεβαίως αυτό δεν εμποδίζει την σωτηρία του. Και όχι μόνον παίρνουμε ο,τι ζητούμε, αλλά και πολύ περισσότερα˙ και πολύ καλύτερα. Γι̉ αυτό όλος ο ουρανός και όλη η γη χαίρονται και αγαλλιώνται με την αγάπη Της και την μητρική Της φροντίδα.

Είναι αξιοθαύμαστο και ακατανόητο, το πως, ενώ ζη στους ουρανούς και βλέπει αδιάκοπα την δόξα του Θεού, εν τούτοις δεν λησμονεί και εμάς τα φτωχά από αρετές παιδιά της, και μας αγκαλιάζει με την ευσπλαγχνία της. Γι̉ αυτό και κάθε χριστιανική ψυχή ελκύεται από αγάπη προς Αυτήν και σε Αυτήν προστρέχει πάντοτε με απόλυτη ελπίδα και πεποίθηση, ότι οπωσδήποτε θα εύρη “ταχινήν” βοήθειαν.

Σε Αυτήν ας προστρέχουμε, αδελφοί μου, και εμείς ως βοηθό, και στις θλίψεις της παρούσης ζωής και την ώρα της από της γης εκδημίας μας, για να εύρωμε το θείο έλεος.