«Αεί ευχαριστούντες Σοί Δέσποινα Θεοτόκε»

Ἀεί εὐχαριστοῦντες Σοί Δέσποινα Θεοτόκε[1]

 

Ἄξιον καί δίκαιον εὐλαβῶς τήν Θεοτόκον χαιρετίζειν∙

φιλότιμον ὁμοῦ καί ὀφειλόμενον τήν σώματι τε καί ψυχήν Ἀειπάρθενον ὑμνεῖν.

Ψυχωφελέστατον καί ἱεροπρεπές τήν Θεομήτορα μακαρίζειν.

Μενοῦνγε, τό μή ἐπιλανθάνειν Αὐτήν εὐχαριστεῖν, σπουδαῖον  πάνυ.

Διό, εὐγνωμοσύνης ἔμπλεοι, διηνεκῶς εὐχαριστοῦμεν Σοί ,

πάντων τῶν Ἁγίων Ἁγιοτέρα μῆτερ.

Οἴδαμεν γάρ, τό Σοί εὐχαριστεῖν Χριστοφιλίας λόγος.

Διό βοῶμεν,

 

Χάριν Σοί ἔχομεν

Νεᾶνις, μονάστρια εἰς τά τῶνἉγίων Ἅγια, ἱερουργοῦντος Ζαχαρίου∙

ἀπειρόγαμος μνηστή σωφρονεστάτη, ἐπιστατοῦντος Ἰωσήφ.

Τῆς Ἁγίας Τριάδος ὁ μόνος τῶν κτιστῶν Ναῶν εὐπρεπής, χοροστατοῦντος Γαβριήλ.

Διά Σοῦ ὁ τῶν ἁπάντων Κτίστης κτίσματος σχῆμα λαμβάνει.

Τῇ κλήσει Κυρίου κατανεύουσα, διά τοῦ Παρακλήτου τό ἀσύλληπτον συλλαμβάνεις.

Ἡ ἄφλεκτος βάτος ἡ ἄβατος, βατήν ἐποίησας τήν τῆς σωτηρίας ὁδόν.

Ἡ πρό τόκου, ἀλλά καί μετά τόν τόκον τοῦ Χριστοῦ Παρθένος∙ Σοί πρέπει αἶνος

ἀνεξαιρέτως ἀναπέμπων τό

 

Χάριν Σοί ἔχομεν

 

Ἀνάπλασις κόσμου καί τῆς πλάσεως μετάπλασις,

Ἰωακείμ καί Άννης τῆς εὐτεκνίας παναγιότατον ἀριστούργημα.

Τῶν ἀρίστων τῆς ἀνθρωπότητος τέκνων τό ἀριστότερον∙

πασῶν τῶν κτιστῶν ἔργων τό τελειότερον.

Τῶν ἐκ χοός πλασθέντων νόων ὁ μόνος ἄρτιος.

Οἴη ἐν μυρίοισιψυχῶν ἡ μόνη ἄψογος∙

πάντων τῶν τῆς ἁγνείας  ἑρμηνειῶν τό ἀρχέτυπον.

Δικαίως πρός Σέἀναβοῶμεν τό

 

Χάριν Σοί ἔχομεν

 

Σωφρονεστάτη ἀμπελουργός ἀμπέλου ἧς ὑπάρχομεν κλήματα.

Ἀληθείας λοχεύτρια καί τροφός τοῦ Σωτῆρος, ἡ εὔχαρις χάρις καί μεσῖτις τοῦ Δοτῆρος.

Ἀνθρώπων τό κλέος καί Ἀγγέλων τό δέος, ἐλπίς ἀσφαλής, προστασία ταχεῖα.

Ὕφανον ἡμῖν στολάς ψυχῆς ἀρράφους καί ἀρρήκτους εἰς αἰῶνα,

ἡ τῶνφιλοχρίστων ἀντίληψις καί πρόφρασσα σύμμαχος.

Θηριάλωτοι ἂν εἴημεν εἰμή Σύ ποταμηδόν δακρυρροοῦσα, τοῦ Δεσπότου τό ἔλεος

ὑπέρ ἡμῶν οὐκ ἐταμίευες.

Διασώτειρα,

 

Χάριν Σοί ἔχομεν

 

Στρατηγός ἡ ὑπέρμαχος καί ἐκκλησίας ἐπιστασία,

ὑπό Χριστοῦ ἐρωτηθεῖσα «τί ἐμοί καί σοί;» ἐν ταπεινώσει ἐσιώπας,

διά τοῦ προδήλου τῆς ἀπαντήσεως: «ἡ τῶνβροτῶν σωτηρία».

Χριστιανῶν δεινή προστασία καί τοῦ ἀντικειμένου φόβητρον μέγα καί τρόμος,

τά φρικτά καί σεπτά Πάθη καί τόν Σταυρόν τοῦ Υἱοῦ  Σου καί Θεοῦ ὑπέμεινας.

Ἐν δακρύοισι ἐσιώπας συγκαταβάλλουσα τό ὑπέρ τῆς ἡμῶν σωτηρίας ἀναγκαῖον λύτρον,

τῆς ἐλευθεροποιοῦ ἀγάπης ἡ ἀρχηγός καί τῆς πορείας ἡμῶν ἡ πλοηγός.

Ἀξίως Σοί ἀναμέλπομεν τό

 

Χάριν Σοί ἔχομεν

 

Ἀνυμνοῦμεν Σοῦ τήν μετάστασιν Παναγία καί Δέσποινα ἡμῶν.

Βασίλισσα Σέ μόνην προσκυνοῦμεν, τήν ἐν σώματι ἱσταμένην ἐν οὐρανοῖς

ἐκ δεξιῶν τοῦ Υἱοῦ Σου καί Παντοκράτορος Χριστοῦ.

Πῶς ἂν εὕροιμεν λόγον εὐχαριστίας ἀντάξιον τῆς ὑπερλάμπρου μητρός τοῦ Λόγου;

Βοήθει ἡμῖν Θεοτόκε, ἵνα χάριτι Θεοῦ καταστῶσι Χριστοειδεῖς ἡμῶν αἱ καρδίαι.

Οὕτως ἐσόμεθα τοῦ ἀνεκλαλήτου μυστηρίου Σου μαρτυρίαι

καί ζῶσαι πρός Σέ εὐχαριστίαι,

φέροντες καί οὔ μόνον προφέροντες τό

ΧάρινΣοί ἔχομεν

 

[1]Εις μνήμην Παναγιώτη Αναγνωστόπουλου (Ⴕ 7.8.2020)