Αύγουστος: ένας μήνας αφιερωμένος στην «Αυτοκράτειρα» του κόσμου

«Χαῖρε τῆς Ζωῆς Θησαυρέ τῆς Ἀδαπάνητε» – Ἐπί τῇ εὐκαιρίᾳ τῆς Ἐορτῆς τῆς Κοιμήσεως τῆς Ἐνδόξου Δεσποίνης Ἡμῶν Θεοτόκου.

Όλοι οι απανταχού Ορθόδοξοι Χριστιανοί έρχονται « τάς ἡμέρας αυτάς να εὐρωσι, διά τῆς ἐγκρατείας και τῆς προσευχῆς καί τοῦ ἱεροῦ ᾂσματος, ἀναψυχήν και παραμυθίαν…..»[1]  εἰς την καταφυγήν του κόσμου τον « Γλυκασμόν τῶν Ἀγγέλων, τῶν θλιβομένων την χαράν»[2]. Και είναι πραγματικά μεγάλη η ευλογία όταν εξυμνείς «την τροφό του κόσμου»[3] μέσα στη βαβούρα των « νεφών»  και των θλίψεων. Μονάχα να σκεφτεί κανείς το πόσοι ναοί παλαιοί και νέοι, εξωκκλήσια, και μοναστήρια είναι αφιερωμένα στη «Θεοτόκο Και Μητέρα του Φωτός», καταλαβαίνει ότι πράγματι η Κεχαριτωμένη αποτελεί « Τήν Παγκόσμια Δόξα την ἐξ ἀνθρώπων σπαρείσαν»[4] της εκκλησίας.

Ο μήνας Αύγουστος από τα ρωμαϊκά χρόνια ήταν μήνας τιμής και δόξας προς τον αυτοκράτορα εξ’ ου και η λατινική λέξη Augustus που σημαίνει αυτοκράτορας. Αυτό το εορταστικό κλίμα του μηνός Αυγούστου συνεχίζει μέχρι τις μέρες μας όμως με σημείο αναφοράς όχι πλέον κάποιον Αυτοκράτορα αλλά την μεγαλύτερη «Αυτοκράτειρα» του κόσμου την «Ἁγία τῶν Ἁγίων» την «Ἁγία Μαρία». Ο Αύγουστος είναι μήνας αποκλειστικά αφιερωμένος στη Παναγία μητέρα μας όπου τα πάντα κατακλύζονται από την χάρη της. Το λειτουργικό πνεύμα των ημερών δια των καθημερινών ακολουθιών των παρακλητικών κανόνων μας προετοίμασε για την μεγάλη σημερινή εορτή που πραγματικά μυρίζει Πάσχα, το «Πάσχα του Καλοκαιριού».

Και αποτελεί πραγματικά και κυριολεκτικά η σημερινή θεομητορική εορτή Πάσχα καθώς εορτάζεται και τιμάται η «Μετάστασις» του σώματος της Θεοτόκου δηλαδή η υπερφυής μεταφορά του σώματος της στον ουρανό. Πάσχα εξάλλου σημαίνει διάβαση, μεταφορά, αλλαγή τόπου και χώρου[5]. Έτσι και η Παναγία  σήμερα «μετέστη πρός τήν ζωήν»[6], μεταβαίνει  «ἐκ τοῦ θανάτου εἰς τήν ζωήν»[7] για να παρασταθεί ως «Βασίλισσα» «Περιβεβλημένη» «Πεποικιλμένη»[8] ἐκ δεξιῶν του Υιού και Θεού της.

Πραγματικά ξεδιπλώνεται μπροστά μας ένα μεγάλο μυστήριο που διανοητικά δεν μπορούμε να το συλλάβουμε όπως και την Ανάσταση. « Νενίκηνται τῆς φύσεως οἱ ὅροι ἐν σοι Παρθένε  Ἄχραντε» καθώς και «μετά Θάνατον» παραμένεις  «ζῶσα»[9]. Οι φυσικοί νόμοι που θέλουν το χοϊκό σώμα μετά τον θάνατο να λιώνει στο χώμα, εδώ καταργούνται. Βεβαίως επειδή ό,τι προέρχεται από την γη σ’ αυτήν και καταλήγει έτσι και το σώμα της Παναγίας «ἐν μνημείῳ τίθεται»[10] όπως κατατέθηκε και το σώμα του Χριστού.  Και όπως ο θάνατος και το μνημείο του Χριστού απετέλεσαν την «ἀπαρχή τῆς ἄλλης ζωῆς τῆς αἰωνίου»[11] έτσι και το μνημείο της Γεθσημανής ανέβλυζε οσμή ζωής και χαράς αφού δια της μεταστάσεως το σώμα της Πανάγνου «ἠρπάγη» εν αφθαρσία στο επουράνιο βασίλειο.

[Συνεχίζεται]

[1] Βλ. Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, Ο Ρεμβασμός του Δεκαπενταυγούστου, Άπαντα 11, « Ο Ρεμβασμός Του Δεκαπενταυγούστου Και Άλλα Διηγήματα», (φιλολογική επιμέλεια Ν. Δ. Τριανταφυλλόπουλος), εκδ. Το Βήμα, Αθἠνα, 2011, σελ. 208.

[2] Εξαποστειλάριον της Εορτής.

[3] Βλ. Συμεών Τοῦ Νέου Θεολόγου, Ηθικός Α’, SC 122, 262-264.

[4] Δοξαστικό Στιχηρών Α΄Ήχου.

[5] Ἑξ. 12, 1 και 12,26-27και 13,16.

[6] Απολυτίκιο Εορτής Κοιμήσεως της Θεοτόκου.

[7] Ιω. 5,24.

[8] Ψλ. 44, 10.

[9]  Εἰρμός Θ΄ Ὠδῆς Κανόνα Τῆς Ἐορτής.

[10] Στιχηρό Εσπερινού Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου.

[11] Αναστάσιμος Κανόνας Τροπάριο ζ΄ωδής. Βλ. Πεντηκοστάριον.