Η «συγκύπτουσα» δαμασκηνιά

Έξω από την ησυχαστική καλύβη του Γέροντα Ακακίου, κάπου στην Κορινθία, υπάρχει μια γέρικη δαμασκηνιά. Είναι μικρή εις το «δέμας». Είναι χτυπημένη κατά καιρούς από αρρώστειες και τώρα από τα γηρατειά. Είναι «ακρωτηριασμένη» από τον κλαδούχο, που πυκνά-συχνά την απήλλασσε από τα νεκρά μέλη της. Έχει απομείνει ζωντανός ένας μικρός κλώνος της. Ο κορμός της είναι ένα κουφάρι, λυγισμένο, που έχει πάρει κατεύθυνση προς το χώμα. Δείχνει ολόξερος και κουφαλιασμένος. Ο Γέροντας της έχει βάλει ενα υποστήλωμα για να μη σωριαστεί στη γη….

Αύγουστος του 2020! Ο μικρός ζωντανός κλώνος είναι ολιγόφυλλος, αλλά πολύκαρπος. Απορεί κανείς βλέποντας αυτό το φαινόμενο. Που βρέθηκε ζωντανή αρτηρία για να ανεβάσει χυμούς από τη ρίζα, αφού είναι ολόξερος ο κορμός; Και όμως βρέθηκε!

Ο Γέροντας ξεναγώντας μας, στέκεται δίπλα στη δαμασκηνιά και μας λέει: «Βλέπετε πως τα καταφέρνει αυτό το ευλογημένο δεντράκι; Με μικρό μόνο ίχνος ζωής παράγει και προσφέρει καρπούς. Το κορμάκι του είναι καμπουριασμένο και το υποστήλωμα το προστατεύει από την πτώση. Κατά τον ίδιο λοιπόν τρόπο και ο άνθρωπος μπορεί και πρέπει να παράγει και να προσφέρει πνευματικούς καρπούς και όχι μόνο. Να αγωνίζεται με σθένος, με πίστη, με δύναμη. Να μην τον πτοούν οι δυσκολίες,  οι ανημπόριες, οι αδυναμίες, τα γηρατειά.

Όπως η δαμασκηνιά παλεύει με τον πάγο, με το κρύο, με τον αέρα, με τον καύσωνα, με τις ασθένειες και παρά ταύτα δίνει καρπό, το ίδιο μπορεί να καταφέρει και ο άνθρωπος, που βρίσκεται σε προχωρημένη ηλικία.

Εγώ μάλιστα, συμπλήρωσε ο Γέροντας, με μικρό υπομειδίαμα και κάποια διάθεση χιούμορ, σκέφτομαι ότι αυτή η δαμασκηνιά φροντίζει να έχει κάθε χρόνο καρπούς, μήπως τυχόν περάσει από εδώ ο Χριστός και επιθυμήσει να γευθεί δαμάσκηνο. Φοβάται μήπως τη βρει άκαρπη και την καταραστεί να μην κάνει ποτέ καρπό και ξεραθεί όχι από γηρατειά, αλλά από την κατάρα, όπως συνέβη με την άκαρπη συκιά του Ευαγγελίου!!».

-Γέροντα, βλέπουμε έχετε και συκιές. Αυτές καρπίζουν κάθε χρόνο;

-Αυτές ναι. Έβαλαν γνώση!.. Δίνουν καρπούς κάθε χρόνο. Θυμούνται τι έπαθε η άκαρπη που μιλήσαμε πριν. Εμείς οι χριστιανοί πρέπει πάντα να παράγουμε «καρπούς» και να τους προσφέρουμε στους αδελφούς μας που δεν έχουν. Είναι σαν να τους προσφέρουμε στον ίδιο το Χριστό.

Φεύγοντας από την ησυχαστική καλύβη πήραμε μαζί μας εκτός από την ηρεμία που απλώνεται στο τοπίο και ένα αγωνιστικό φρόνημα, που μας έλειπε και που το έχουμε ανάγκη στην εποχή μας. Πήραμε μαζί μας και την εικόνα της συγκύπτουσας δαμασκηνιάς για να μας θυμίζει ότι μπορούμε και εμείς οι μεγάλοι να τα καταφέρουμε!