Αγαπητική αγωγή

Το δημογραφικό πρόβλημα, υπό φυσιολογικές συνθήκες, θα έπρεπε να αποτελεί την υπ΄ αριθμόν ένα σε προτεραιότητα μέριμνα μιας ελληνικής ή έστω φιλελληνικής κυβερνήσεως. Αν κανείς δει τους αριθμούς θα αντιληφθεί εύκολα πόσο αστείοι φαίνονται οι προγραμματισμοί για οικονομική ανάκαμψη ή για οποιαδήποτε άλλη μορφή ανάπτυξης, καθ’ ην στιγμήν το ζητούμενο δεν είναι πόσος νέος πλούτος θα παραχθεί στην Ελλάδα τις επόμενες δεκαετίες αλλά ποιος και πόσοι θα τον απολαύσουν.

Το θέμα όμως δεν είναι μόνον αριθμητικό , είναι και βαθύτατα ποιοτικό. Όταν πριν λίγα χρόνια η Εκκλησία θέλησε να ενισχύσει οικονομικά τις οικογένειες που θα έκαναν τρίτο παιδί στην περιοχή της Θράκης, έλαβε υπ΄ όψιν τη γενική εντύπωση πως τα νέα ζευγάρια αποφεύγουν να κάνουν παιδιά. Η πραγματικότητα όμως έχει πάει ένα βήμα παραπέρα: Η βαθύτερη αιτία του δημογραφικού προβλήματος δεν φαίνεται να είναι πλέον η αποφυγή τεκνοποιίας αλλά η αποφυγή συζυγικής δεσμεύσεως. Θα έλεγα μάλιστα πως μία επαφή με τους νέους και ιδίως με τις νέες γυναίκες είναι πως επιθυμία για παιδί ή παιδιά υπάρχει, επικρατεί όμως άρνηση ή αδυναμία ή απογοήτευση ως προς το θέμα του γάμου ή εν πάση περιπτώσει μιας σοβαρής σχέσεως  που θα επέτρεπε και θα ενθάρρυνε την απόκτηση παιδιού.

Είτε για λόγους ανατροφής, είτε για λόγους αντικειμενικών δυσκολιών , είτε για λόγους πλήρους άγνοιας για το τι σημαίνει γάμος, ποια είναι η ουσία του και η σημασία του και εν πάση περιπτώσει ποιές δυνατότητες και ευκαιρίες προσφέρει στην ανάπτυξη και ωρίμανση του ανθρώπου, οι σημερινοί νέοι άνθρωποι δεν βρίσκουν λόγο να δεσμευτούν. Ισχύει όμως κα το άκρως αντίθετο: Έχουν θέσει τόσο υψηλούς και μοιραία τόσο φαντασιακούς στόχους για τον γάμο,  που στα μάτια τους καθίσταται πλέον γεγονός ανέφικτο και ουτοπικό.

Η τοποθέτηση αυτή ήδη αρχίζει να επιφέρει στην ελληνική κοινωνία βαθύτατες αρνητικές επιπτώσεις: Ο γάμος αποτελούσε πάντα , παρά τα διαχρονικά του προβλήματα, ένα από τα ελάχιστα αν όχι το μοναδικό όπλο χτυπήματος του ναρκισσισμού μέσα στην κοινωνία. Ο γάμος ήταν και παραμένει, παρά τις δυσκολίες, μία ευκαιρία διεύρυνσης της συνειδήσεως, υπέρβασης του ατομισμού, υποψίας πως στη ζωή αυτή το μυστικό της ευτυχίας βρίσκεται στη συνύπαρξη, στην υποχωρητικότητα, στην αγαπητική σιωπή, στην επανατοποθέτηση απέναντι σε νέες συνθήκες, στη συντριβή του εγωιστικού θελήματος, αλλά και στην ελπίδα, που πάντα περιμένει μια δεύτερη ευκαιρία.  Ο γάμος περιμένει εκείνους που δεν λακίζουν στην πρώτη θραύση των φαντασιώσεων τους αλλά, στο όνομα της αγάπης, επιμένουν και ξεκινούν να χτίσουν ξανά μία κοινή ζωή, όχι πάνω στην άμμο μιας εγωιστικής απόλαυσης αλλά στο βράχο της αλληλοπροσφοράς.

Ο γάμος ήταν και παραμένει ένα από τα τελευταία αν όχι το τελευταίο εργαστήρι αλήθειας. Αλήθειας ζωτικής και καίριας που διαρκώς υπενθυμίζει πως η χαρά δεν προκαταβάλλεται αυτόματα και ανώδυνα αλλά χτίζεται μέσα από τη δυσκολία της σχέσης και δίνει τους καρπούς της ακριβώς εκείνη τη στιγμή που είσαι βέβαιος πως όλα σου τα σχέδια ναυάγησαν και οι προσδοκίες σου για τον γάμο των ονείρων σου θα μείνουν για πάντα ανεκπλήρωτες.

Κι όταν τα μαθήματα αυτά αρχίσουν να αποδίδουν, έρχονται τα … «μεταπτυχιακά»: Η εξέλιξη των παιδιών, τα δικά τους όνειρα, οι δίκες τους επιλογές που πόρρω απέχουν από τα σχέδια και τις προσδοκίες των γονέων.

Τότε, ακριβώς τότε, είναι η στιγμή που υποκλίνεσαι μπροστά στο μεγαλείο της ζωής, τότε, ακριβώς τότε, είναι που στέκεσαι εκστατικός μπροστά στο μεγαλείο της διαφοράς ανάμεσα στα σχέδια της επίγειας και στα σχέδια της επουράνιος γονεϊκότητας. Τότε καταλαβαίνεις πως ο Θεός δεν γελάει μόνο με τα σχέδιά μας, αλλά φτιάχνει και τα δικά Του. Σχέδια ρεαλιστικά, σοφά και κυρίως διδακτικά για τους συντετριμμένους γονείς, που πρέπει να περιμένουν πολλά χρόνια για να καταλάβουν τι ήταν το καλύτερο.

Είναι αλήθεια πως η αντιδιαστολή ανάμεσα σε αυτά που υπόσχεται ένας γάμος και σε αυτά που υπόσχεται μία απολύτως καταναλωτική και ναρκισσιστική κοινωνία, αφήνουν την υπόθεση «γάμος» χωρίς ανταγωνιστικά επιχειρήματα, καθιστώντας την σοβαρή δέσμευση φαινομενικά ασύμφορη.

Όλα όμως δείχνουν πως και ο άλλος δρόμος, ο δρόμος της μη δέσμευσης, ο δρόμος του μη γάμου, αν και μοιάζει ελκυστικός και ασφαλής, οδηγεί στην κορυφή του ίδιου Γολγοθά, στο αποκορύφωμα της ίδιας συντριβής του ναρκισσισμού. Μόνο που μέσον δεν είναι το ζόρι της συνύπαρξης, αλλά το ζόρι της μοναξιάς, η εξάντληση της επιθυμίας, ο φόβος της μοναξιάς και η συνειδητοποίηση της ματαιότητας μπροστά σε ένα τέλος που πλησιάζει. Αυτό όμως που μοιάζει τραγικά απόμακρο είναι η εελπίδα αανάστασης με ένα νέο ξεκίνημα, είτε γιατί τα χρόνια έχουν περάσει, είτε γιατί οι δυνάμεις πλέον δεν επαρκούν.

Δυστυχώς η διαπίστωση αυτή δεν γίνεται πιστευτή στα αυτιά των νέων ανθρώπων, πράγμα ως ένα σημείο λογικό και αναμενόμενο. Γι΄ αυτό και όλα δείχνουν πως ο δρόμος είναι ένας:

Η περίφημη αναδιάρθρωση της παιδείας στην οποία στηρίζουμε όλες μας τις ελπίδες για άνοδο του μορφωτικού και πνευματικού επιπέδου των νέων, για αντιμετώπιση των δεξιών και αριστερών λαϊκισμών, για δημιουργία κοινωνίας με ποιοτικότερα και ευγενέστερα ενδιαφέροντα από το «φάγωμεν, πίωμεν, αύριο γαρ αποθνήσκομεν», πρέπει να περιλάβει την τέχνη  του συνυπάρχειν και να μυήσει τους νέους ανθρώπους, ήδη από την περίοδο του Λυκείου, στο μυστήριο της αγάπης που ξεπερνάει εγωιστικούς συναισθηματισμούς και παραπλανητικούς σεξουαλισμούς.  Στο μυστήριο της αγάπης πού ελευθέρως δεσμεύει και δεσμευτικώς απελευθερώνει, γκρεμίζοντας όλα τα ψέματα και τις φαύλες υποσχέσεις μιας κοινωνίας και ενός συστήματος που αναζητά μόνον ακίνδυνους γκρινιάρηδες, μοναχικούς επιβήτορες και ελεγχόμενους καταναλωτές.

Έχουν απόλυτο δίκιο όσοι εναντιώνονται με σταθερότητα στο ενδεχόμενο μιας σεξουαλικής αγωγής στα σχολεία. Σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο, το μόνο που θα μπορεί να προσφέρει μία τέτοια… εκπαίδευση – σαρξ εκ της σαρκός ενός συστήματος που «δεν ξέρει πού πατά και πού πηγαίνει»-  θα είναι να δώσει τη χαριστική βολή στην φυσική έλξη, αυτό το  δώρο του Θεού στον άνθρωπο, που του το χάρισε  ως έσχατη ελπίδα εξόδου από τον πνιγηρό εγωκεντρισμό του και ως δρόμο ολοκληρωτικής συνάντησης με το άλλο μισό.

Όχι σεξουαλική∙ αγαπητική αγωγή χρειάζεται το σχολείο. Το μέγα ζητούμενο είναι η αγάπη με μέσα διδασκαλίας την υψηλή αισθητική, την φιλάνθρωπη αγιότητα και την ελευθερία από τα νέα διαστροφικά στερεότυπα. Τώρα, το ποιοι θα διορίζονται για να το διδάξουν θα αποτελέσει πρόβλημα κομμάτι δύσκολο.

Πάντως κάποιος πρέπει να το αναλάβει.

Επειγόντως!