Ο Ναός του Τιμίου Σταυρού στον Ψηλορείτη

Στην κορυφή του ψηλορείτη, σε υψόμετρο 2454 μέτρα πάνω από τη θάλασα, αλήθεια ποιος θα πίστευε, ότι υπάρχει ξωκκλήσι αφιερωμένο στον Τίμιο Σταυρό του Κυρίου;

Πάνω στους γυμνούς και απρόσιτους βράχους της κορυφής, του ακατάκτητου ιστορικού βουνού της Κρήτης, ο Ναός του Τιμίου Σταυρού, προκαλεί το ενδιαφέρον των ερευνητών για το πότε, το γιατί και από ποιους χτίστηκε.

Δεν χτίστηκε από χέρια επαγγελματιών μαστόρων, δεν χτίστηκε με πέτρες δουλεμένες κι αρμοσμένες, δεν χρησιμοποιήθηκε καν πηλός για να θυμίζει τοίχο. Ξερομαντριά, με κάθε μορφής πέτρα. Πού να βρεθούν εκεί «μεσούρανα» τα σωστά υλικά και οι καλοί μαστόροι;

Εκεί ψηλά, μέσα στα σύννεφα, όπως λέει η παράδοση, χέρια αδούλωτα, μακριά από του τύραννου το βλέμμα, μακριά από τις αλυσίδες της σκλαβιάς, ψυχές ελεύθερες και φλεγόμενες από την πίστη, έστησαν αυτό το προσκύνημα του Θείου Πάθους, για να τους στηρίζει και να τους κρατάει ζωντανή την προσδοκία της Ανάστασης, της Λευτεριάς τους.

Τον περισσότερο καιρό τα σύννεφα κρατάνε στην αγκαλιά τους το εκκλησάκι, χιονοσκέπαστο λάμπει σε καταγάλανο ουρανό, ανεμόδαρτο αντιστέκεται γερά και χίλιοι ήχοι από τα κενά και τα διάκενα των λίθων συνθέτουν πρωτόγνωρες μουσικές.

Πολλοί ισχυρίζονται ότι δεν υπάρχει άλλος ναός χτισμένος σε ψηλότερο σημείο στην περιοχή της Μεσογείου. Δηλαδή πιο κοντινός στον ….ουρανό. Θεατός από απέραντες αποστάσεις. «Αγναντεύει» το Άγιο Όρος, την Πάτμο, την Τήνο, τη Κύπρο γιατί όχι και το Θαβώρ;

Η Γέργερη είναι μια κωμόπολη κοντά στο Ηράκλειο. Ήταν Αύγουστος του 1926 όταν έφτασαν εκεί, κάποιο απομεσήμερο, δύο άγνωστοι επισκέπτες εξ Αθηνών και ζητούσαν συνοδό για να τους οδηγήσει στην κορυφή του Ψηλορείτη, στον Τίμιο Σταυρό.

Ο παπα Σπύρος Παπαδάκης, ήταν Εφημέριος στη Γέργερη και προσφέρθηκε ο ίδιος να οδηγήσει τους ξένους. Το έχω τάμα από καιρό τους είπε να κάνω και λειτουργία εκεί ψηλά. Είναι τώρα ευκαιρία.

Ξεκίνησαν χαράματα. Μετά από δύσκολη πορεία 7-8 ωρών έφτασαν στην Ανάληψη, όπου διανυκτέρευσαν και την επόμενη ύστερα από πολύωρη ανάβαση έφτασαν κατάκοποι στην κορυφή, στον Τίμιο Σταυρό. Η μεγαλειώδης θέα τους συνεπήρε και δεν χόρταιναν να κοιτάζουν την απεραντοσύνη του ατέλειωτου ορίζοντα σε στεριά και σε θάλασσα.

Ο παπα Σπύρος έκανε τον Εσπερινό και νωρίς έστρωσαν τα λίγα κλινοσκεπάσματα και πλάγιασαν για ύπνο. Κάποια ώρα τη νύχτα ο ένας επισκέπτης φώναξε ταραγμένος: «τα κεριά κινούνται, σαν να περπατάνε!. Ξυπνείστε, κυττάξτε!».  Ο παπαΣπύρος κι ο άλλος επισκέπτης έκθαμβοι είδαν τα κεριά να κινούνται σαν να τα κρατούσαν μη ορατά χέρια και να βγαίνουν από το ιερό του ναού! Θαύμα! Θαύμα! Αναφώνησαν και οι τρεις!

Το πρωί έγινε η λειτουργία σε ατμόσφαιρα απόλυτης μυσταγωγίας. Οι δύο επισκέπτες έκαναν τις παρατηρήσεις και τις μετρήσεις που ήθελαν, (ήσαν καθηγητές του Πολυτεχνείου) και στη συνέχεια πήραν το δρόμο της επιστροφής.

Ο παπα Σπύρος τα επόμενα χρόνια, κάθε Αύγουστο οργάνωνε αυτή την ανάβαση με εκκλησίασμα από τη Γέργερη και τα γύρω χωριά, εις ανάμνηση του θαύματος και προς τιμή και δόξα του Τιμίου Σταυρού του Κυρίου μας.

Στο ετήσιο αυτό ανέβασμα είχε λάβει μέρος αρκετές φορές και ο γυιος του παπαΣπύρου Γεώργιος Παπαδάκης, διακεκριμένος θεολόγος και τέως  διευθυντής της Ριζαρείου Σχολής, με την άδεια του οποίου φέρουμε στη δημοσιότητα αυτή την αφήγηση.