«Ο παραλογισμός των ημερών μας ως Θεολογική απορία»

Ο τίτλος της σημερινής ραδιοφωνικής εκπομπής «Θεολογείν Ορθοδόξως» που επιμελείται και παρουσιάζει ο Θεολόγος Βασίλειος Γκρίλλας, ήταν «Ο παραλογισμός των ημερών μας ως Θεολογική απορία». Θέμα της εκπομπής ήταν τα όσα συμβαίνουν τον τελευταίο καιρό με αφορμή την πανδημία του κορωνοϊού.

Ο κ. Γκρίλλας αναφέρει μεταξύ αλλων:

«Αν θα θέλαμε να δούμε κάποια προβλήματα των ημερών μας θα αναφερόμασταν σε κλειστές Εκκλησίες, σε βουβές Τεσσαρακοστές, σε έλλειψη συμμετοχής στα μυστήρια και τις ακολουθίες της Εκκλησίας, σε πρωτοφανείς συνθήκες εκκλησιασμού, σε προσβολή του μυστηρίου της θείας Κοινωνίας με ισχυρή καθύβριση του Αγίου Ποτηρίου, για περιφρόνηση του ασπασμού των αγίων εικόνων, για διασυρμό των πιστών της Εκκλησίας, για απαξίωση του λόγου της θεολογίας, για υποτίμηση του έργου των Επισκόπων, για περιθωριοποίηση κάθε οσίου και αγίου της πίστης μας.

ΑΚΟΥΣΤΕ ΟΛΗ ΤΗΝ ΕΚΠΟΜΠΗ

Είναι λυπηρό να κλείνουν με βουλή του Καίσαρα οι Εκκλησίες μας. Είναι ενθαρρυντικό όμως ότι η τήρηση του «επιτιμίου» άγει σε μεταστροφή νοός και βίου. Εξ΄ άλλου είναι βεβαιωμένη στην πρακτική της Εκκλησίας η παιδαγωγία δια των επιτιμίων. Τούτος ο ιός έχει τα θετικά του. Έφερε στο νου μας την αξία της ζωής, την αξία του να έχεις τους ανθρώπους σου δίπλα. Μας έδωσε μαθήματα ότι η ζωή είναι όμορφη στην απλότητα της, ότι τα υλικά αγαθά είναι άχρηστα χωρίς την υγεία. Αυτός ο ιός μας διδάσκει ότι όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι κάτω από την κοινή μοίρα της φθοράς και του θανάτου, ότι οι κοινωνικές θέσεις, η μόρφωση και τα προσόντα είναι δεδομένα κοσμικά που δεν είναι πάντα ικανά να σε σώσουν. Αλήθεια, ποσό εύκολα ένας ιός έκανε ίδιους τον πλούσιο και τον φτωχό, πόσο ίδια φοβάται ο στρατηγός με τον στρατιώτη, πόσο ίσα κινδυνεύει ο διάσημος με τον άσημο;

Γίναμε όλοι φυλακισμένοι για να κατανοήσουμε την αξία της ελευθερίας. Εξαρτήθηκε η ζωή από την πλαστική μάσκα και από το πλαστικό μπουκάλι αντισηπτικού. Πάψαμε να χαιρετάμε τον συνάνθρωπο, να απλώνουμε τα χέρια, να φιλάμε τους δικούς μας, να αγκαλιάζουμε τους φίλους μας, να χαϊδεύουμε τους γέροντες, να περπατάμε πιασμένοι χέρι χέρι με τον άνθρωπό μας, να καθόμαστε στο ίδιο τραπέζι με τους συγγενείς μας, να επισκεπτόμαστε τους ανήμπορους συνανθρώπους μας. Πάψαμε να λειτουργούμε ως άνθρωποι. Ή μήπως τώρα λειτουργούμε όπως καλά κρύβαμε μέσα μας τόσα χρόνια; Μήπως έγινε πραγματικότητα το απρόσωπο πρόσωπό μας τώρα που έπεσε η μάσκα του προσωπείου και αναγκαστήκαμε να βάλουμε πλαστικές μάσκες για να καλύψουμε την γυμνότητα μας όπως ο Αδάμ στην πτώση του; Σε κάθε περίπτωση επαναδιαπραγματευόμαστε τις αξίες της ζωής. Με απλά λόγια θυμηθήκαμε ότι είμαστε πρόσκαιροι σε αυτό τον κόσμο.

Όλα τούτα είναι μέγας θεολογικός προβληματισμός στις προκλήσεις της εποχής μας. Είναι σίγουρο ότι ο προβληματισμός λύνει το όποιο πρόβλημα. Οφείλουμε να προβληματιστούμε για όλα. Γι’ αυτά που μέχρι σήμερα ήταν αυτονόητα. Γι’ αυτά τα πρωτοφανή που ζούμε. Γι’ αυτά που έφτασαν στην ζωή μας και την άλλαξαν, όχι ευχάριστα.

Ωστόσο δεν πρέπει να χάνεται η πίστη και η ελπίδα στο Θεό.

Εκεί προσβλέπουμε για λύση σε κάθε πρόβλημα και μόνο εκεί η λύση είναι ασφαλής».