Στην αγκαλιά του τριαδικού Θεού!

«Η χάρις του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού και η αγάπη του Θεού και Πατρός και η κοινωνία του Αγίου Πνεύματος είη μετά πάντων υμών».

Στέκομαι, ύστερα από όλα αυτά, στην πατρική και συγχρόνως σπουδαία αποφώνηση των επιστολών του αποστόλου Παύλου και στο επαναλαμβανόμενο «Η χάρις του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού μετά πάντων υμών· αμήν». (Βλ. π.χ. «Προς Ρωμαίους», ΙΣΤ, 20-24). Όλα εν τω κόσμω κατατείνουν και όλα μας οδηγούν στη Χάρη και στη χαρά και στην ευλογία του Κυρίου μας. Τελούμε εν τω κόσμω στον τόπο της Χάριτος, καθώς «εξ έργων νόμου ου δικαιωθήσεται πας ζων». («Προς Ρωμαίους») Αλλά μόνον διά της Χάριτος και της δωρεάς του Κυρίου θα οδηγηθούμε στη σωτηρία. Αυτήν ευχόμεθα να δεχθούμε από τον Κύριο και αυτήν προσλαμβάνουμε, οι Χριστιανοί, ως δωρεά του Κυρίου. Ως περίσσευμα αγάπης και ως ευλογία.

Επιμένω, γράφοντας αυτά, στη δυναμική της ευλογίας του Θεού και σκέφτομαι εκείνο τον καημό του Αλιβάνιστου στον Παπαδιαμάντη και τη χαρά του, όταν δέχτηκε την ευλογία της εκκλησίας. Στέκομαι, λοιπόν, έτσι, στο επίσης επαναλαμβανόμενο «Ευλογητός ο Θεός ημών» στον εκκλησιαστικό λόγο. Την ευλογία του Θεού ζητούμε κάθε φορά οι πιστοί. Διά της Ευλογίας εισερχόμαστε, ακόμα, στο μυστήριο της Θείας ευχαριστίας με το «Ευλογημένη η βασιλεία του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων». Στον άλλο τόπο, δηλαδή, τον μυστικό και αόρατο εισερχόμαστε, αυτόν της Τρισυποστάτου Θεότητος, προσερχόμενοι στο μυστήριο, ιερείς και λαός.

Γυρίζω, ύστερα από αυτά, στη δυναμική της Χάριτος, που τόσο επιζητούμε οι πιστοί τη σωτηρία μας, υπενθυμίζοντας το σπουδαίο του Παύλου «ουκ εξ έργων νόμου», που αναφέραμε, που ακυρώνει τη βεβαιότητά μας και την υπεροψία μας και τον φαρισαϊσμό μας και τον ορθολογίζοντα νομικό μας φορμαλισμό. Μόνο η πίστις, το να αφεθούμε στην αγκαλιά του Κυρίου, να παραθέσουμε τη ζωή μας «Χριστώ τω Θεώ», είναι η προϋπόθεσις της σωτηρίας μας. Όσα ακολουθούν, στο κείμενο του αποστόλου Παύλου, έρχονται να προστεθούν και να μας στηρίξουν σ’ αυτούς τους καιρούς της δοκιμασίας και θλίψεως και της αγωνίας που διανύουμε. Πάντοτε, σκέφτομαι, κατά τα ανθρώπινα:

«ΔΙΚΑΙΩΘΕΝΤΕΣ ουν εκ πίστεως ειρήνην έχομεντον Θεόν διά του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, 2 δι᾿ ου και την προσαγωγήν εσχήκαμεν τη πίστει εις την χάριν ταύτην εν η εστήκαμεν, και καυχώμεθα επ᾿ ελπίδι της δόξης του Θεού. 3 ου μόνον δε, αλλά και καυχώμεθα εν ταις θλίψεσιν, ειδότες ότι η θλίψις υπομονήν κατεργάζεται, 4 η δε υπομονή δοκιμήν, η δε δοκιμή ελπίδα, 5 η δε ελπίς ου καταισχύνει, ότι η αγάπη του Θεού εκκέχυται εν ταις καρδίαις ημών διά Πνεύματος Αγίου του δοθέντος ημίν. 20 νόμος δε παρεισήλθεν ίνα πλεονάση το παράπτωμα. ου δε επλεόνασεν η αμαρτία, υπερεπερίσσευσεν η χάρις…» (Ρωμ. 5, 2 -20)

Επιστρέφω στην ευχή «Η χάρις του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού και η αγάπη του Θεού και Πατρός και η κοινωνία του Αγίου Πνεύματος είη μετά πάντων υμών», που εκφωνεί ο ιερεύς πριν από τον καθαγιασμό των Τιμίων Δώρων. Μια ευχή που απευθύνεται στην Τρισυπόστατο Θεότητα. Στην Αγία Τριάδα. Στον Πατέρα, στον Υιό και στο Άγιο Πνεύμα. Το μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας και τα Τίμια Δώρα, προσφέρονται στον Θεό Πατέρα υπό του Υιού εν Πνεύματι Αγίω. Γι’ αυτό και το «Σε υμνούμεν, σε ευλογούμεν, σοι ευχαριστούμεν, Κύριε, και δεόμεθά σου, ο Θεός ημών», μετά την αναφώνηση, «Τα Σα εκ των Σων Σοι προσφέρομεν κατά πάντα και διά πάντα».

Μένω στο «Η χάρις του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού και η αγάπη του Θεού και Πατρός και η κοινωνία του Αγίου Πνεύματος είη μετά πάντων υμών», που εκφωνεί ο ιερεύς. Χάρις, λοιπόν, και αγάπη και κοινωνία. Οι άξονες της συνάντησής μας με τη Θεότητα. Αυτά μένει να τα σκεφτόμαστε και να τα ζούμε και να τα βιώνουμε εκκλησιαστικώς ως Χριστιανοί, εισερχόμενοι στον μυστηριακο τόπο εις παραμυθίαν και σωτηρίαν.