Κύπρου Μακάριον Γ’ επαινών, την ευσέβειαν και τον χριστιανικόν βίον επαινέσομαι»

Στις 19 Ιανουαρίου, η Εκκλησία μας εορτάζει την μνήμη του Οσίου και Θεοφόρου Πάτρός ημών Μακαρίου του Αιγυπτίου. Αυτή την ημέρα εόρταζε τα σεπτά του ονομαστήρια ο αλήστου μνήμης Αρχιεπίσκοπος Κύπρου και Εθνάρχης Μακάριος ο Γ’.

Γεννήθηκε στις 13 Αυγούστου 1913, στο χωριό Παναγιά της επαρχίας Πάφου. Άριστος μαθητής στο δημοτικό σχολείο. Ενετάχθη ως δόκιμος μοναχός στην Βασιλική και Σταυροπηγιακή Μονή Κύκκου, όπου η Μονή ένεκα της ευφυΐας του τον έστειλε στο Παγκύπριο Γυμνάσιο. Εξαιρετική επιτυχία είχε με αποτέλεσμα το 1936 να γίνει διευθυντής της Ελληνικής Σχολής. Το 1938 κατακτά υποτροφία για να σπουδάσει την Ιερά επιστήμη της θεολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Προτού αναχωρήσει για τις σπουδές, στις 7 Αυγούστου 1938 χειροτονείται Διάκονος και μετονομάζεται από Μιχαήλ σε Μακάριο.

Τελειώνει με άριστα το 1942 την Θεολογική Σχολή , και λόγω της καταλήψεως της Αθήνας το 1941 και μη μπορώντας να επιστρέψει στην Κύπρο, ενετάχθη στη Νομική Σχολή των Αθηνών, στην οποία παρακολούθησε μαθήματα μέχρι την απελευθέρωση της Ελλάδος από την Γερμανική κατοχή.

Στις 13 Ιανουαρίου 1946 χειροτονήθηκε Πρεσβύτερος και Αρχιμανδρίτης στον Ιερό Ναό Αγίας Ειρήνης Αιόλου.

Μία υποτροφία στο Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών θα του δώσει την ευκαιρία να πάει στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής για περαιτέρω θεολογικές σπουδές. Στην Αμερική παρέμεινε για 2 συναπτά έτη.

Στις 8 Απριλίου 1948 εξελέγη Μητροπολίτης Κιτίου, όπου επέδειξε εξαιρετική δράση και άρτια οργάνωση. Οι εμπειρίες που ανέκτησε ως Μητροπολίτης, διαδραμάτισαν μεγάλη σημασία στην διακονία του ως Αρχιεπίσκοπος.

Στις 20 Οκτωβρίου 1950 εξελέγη Αρχιεπίσκοπος Κύπρου, όπου παρέμεινε μέχρι και το θάνατό του. Υπήρξε ο πρώτος Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας από το 1960, όπου επανεξελέγη για 3 φορές.

Η απλότητα, η ηθική ακεραιότητα, η καλοσύνη, η εμμονή του στην Ορθόδοξη Πίστη, στις παραδόσεις της Εκκλησίας και η απέραντη αγάπη προς τους πιστούς Χριστιανούς, είναι μερικά από τα χαρακτηριστικά του μεγάλου αυτού ανδρός. Υπήρξε ικανός οιακοστρόφος της κατά Κύπρον ολκάδος. Ο χαρισματικός ηγέτης, ο μαχητής και λόγιος Ιεράρχης της Εκκλησίας έδειχνε αγάπη προς τους ανθρώπους, θαυμάσια η ποιμαντική του απλότητα, η ταπείνωση, η αγάπη που έδειξε καθιστώντας το πρόβλημα του καθενός δικό του.

Αγωνιούσε για την Εκκλησία ώστε να έχει καλούς κληρικούς, να έχει ανανεωμένες μοναστικές αδελφότητες, καθιστώντας έργο του Επισκόπου την συνέχεια και την διαδοχή, την ευθύνη για το έργο του Χριστού».Οι πολυπληθείς Ιερές Μονές καταδεικνύουν σαφέστατα την αγάπη του Αρχιεπισκόπου προς το μοναχικόν πολίτευμα.

Ήταν ευπροσήγορος και μειλίχιος προς άπαντες. Με τη χαρισματική του μορφή και τη μεγάλη ψυχή του ενέπνεε, εδίδασκε, έδινε πίστη και θάρρος, γέμιζε τους πάντες με ελπίδα και αισιοδοξία. Ανήκε στους ήρωες της πίστεως, οι οποίοι μιλούν με την καρδιά «ποτέ από το χρέος μη κινούντες». Ήταν μία θαυμαστή προσωπικότητα, ένας ΑΞΙΟΣ Επίσκοπος. Επρόκειτο για μορφή όχι συνήθη, με έναν κόσμο πλούσια πνευματικό, που σημείωνε τη φυσιγνωμία του και καθημερινά μεταβάλλονταν σε απόλυτο σεβασμό και προσφορά στη χριστιανική κοινωνία.

Ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος ήταν άνθρωπος της προσευχής, της απλότητος, της πίστεως και της ελπίδος εις τον εν Τριάδι Θεό.

Προσέφερε πολλά για την αγιοτόκο νήσο Κύπρο, γι’ αυτό και του οφείλει πολλά ο λαός της Κύπρου.

Ανεχώρησε για την αιωνιότητα στις 3 Αυγούστου 1977.Το άγγελμα του θανάτου διαδόθηκε αστραπιαία σε όλη τη νήσο και σκόρπισε παντού θλίψη και συγκίνηση.