Τα λουλούδια

Αφού θαυμάσαμε την ανατολή του ήλιου, αρχίσαμε να κατεβαίνουμε προς τον κάμπο. Οι ηλιαχτίδες στέγνωναν την πρωινή δροσιά και φώτιζαν κι αναδείκνυαν το πράσινο χορτάρι και τα πολύχρωμα αγριολούλουδα. Ένας πανέμορφος πίνακας ζωγραφικής ξανοιγόταν μπροστά μας!

– Κοιτάξτε, παιδιά, είπε ο Γεροστάθης, κοιτάξτε το πράσινο χρώμα του κάμπου και το γαλάζιο του ουρανού. Είναι τόσο γλυκά χρώματα! Ξεκουράζουν τα μάτια μας κι ευφραίνουν την ψυχή μας. Δείτε και τα λουλούδια πώς κόβουν τη μονοτονία του πράσινου, σαν όμορφες πινελιές! Τρέξτε να μαζέψετε μερικά και δοξάστε τον Θεό που έπλασε κι εσάς κι εκείνα.

Τρέξαμε και σκορπίσαμε στον κάμπο, ενώ εκείνος κάθισε στον ίσκιο ενός δέντρου. Καθένας μας έφτιαξε ένα μικρό μπουκετάκι με τ’ αγριολούλουδα που είχε μαζέψει κι ύστερα αρχίσαμε να μαλώνουμε τίνος ήταν τα πιο όμορφα. Μα ο Γεροστάθης χαμογελώντας μας έλυσε τη διαφορά.

– Όλα είναι πανέμορφα κι αξιοθαύμαστα και σ’ όλα βρίσκουμε τη σοφία του Θεού που τα δημιούργησε.

Κι ενώ μας μιλούσε έβγαλε το ρολόι του, το άνοιξε και μας έδειξε τον μηχανισμό του.

– Τι λέτε γι’ αυτό το ρολόι και τον μηχανισμό του; Λέτε να έγινε μόνο του, τυχαία;

– Όχι βέβαια, απαντήσαμε όλοι μ’ ένα στόμα. Αυτό δεν είναι δυνατόν. Ο ρολογάς το έφτιαξε.

– Κι αν ο ρολογάς δεν είχε νου και δύναμη, θα μπορούσε να το φτιάξει;

– Σίγουρα όχι, απαντήσαμε και περιμέναμε τη συνέχεια των λόγων του. Κάτι σπουδαιότερο ήθελε να μας πει.

– Παιδιά μου, είπε με σοβαρότητα και σεβασμό ο καλός μας παππούς, ο μηχανισμός, η λειτουργία του πιο απλού λουλουδιού είναι απείρως πιο πολύπλοκος και πιο αξιοθαύμαστος από τον μηχανισμό αυτού του ρολογιού. Για σκεφτείτε, πώς γεννιέται ένα φυτό από το μικρό σποράκι, πώς μεγαλώνει ο βλαστός του και η ρίζα του, πώς τρέφεται, πώς βγάζει φύλλα και άνθη που έχουν τόσο όμορφο χρώμα και τόσο ξεχωριστό σχήμα και άρωμα. Σκεφτείτε τα μεγάλα δέντρα με τα τεράστια κλαδιά που ανανεώνουν το φύλλωμά τους κάθε χρόνο, που ξαναγεννιούνται, θαρρείς, την άνοιξη, που αντέχουν τους χειμώνες και τις καταιγίδες, σκεφτείτε τα τόσα είδη των οπωροφόρων δέντρων με τους ζουμερούς καρπούς, που καθένας τους έχει άλλη γεύση, άλλο χρώμα, άλλο σχήμα. Σαστίζει ο νους του ανθρώπου αν αναλογιστεί την ποικιλία που υπάρχει στο φυτικό μα και στο ζωικό βασίλειο, την ομορφιά, την πολυπλοκότητα των οργανισμών. Μα εκεί που ο άνθρωπος τα χάνει κυριολεκτικά και θαυμάζει και καταπλήσσεται είναι η ασύλληπτη σε διαστάσεις «μηχανή» που τη λέμε «ΣΥΜΠΑΝ»! Ο ήλιος, οι πλανήτες, οι δορυφόροι τους, ο γαλαξίας, όλα τα ουράνια σώματα που κινούνται σε ορισμένες τροχιές, αδιάκοπα και τόσο αρμονικά, τόσο σοφά, πώς λέτε να δημιουργήθηκαν; Είναι δυνατόν να έγιναν στην τύχη; Κάποιος πάνσοφος νους, κάποια δύναμη υπεράνθρωπη, απροσμέτρητη δεν τα έστησε στον ουράνιο θόλο κατ’ αυτόν τον θαυμάσιο τρόπο;

Λοιπόν, ο Πάνσοφος και Παντοδύναμος Θεός δημιούργησε το Σύμπαν και καθετί μέσα σ’ αυτό. Ακόμα και το ευτελέστερο χορταράκι, και το μυρμήγκι και το σκουληκάκι και η ελάχιστη πέτρα μαρτυρούν την ύπαρξη και την παρουσία του Θεού. Όλη η πλάση είναι ο ναός Του. Θόλος του ο απέραντος ουρανός, λαμπάδες του ο ήλιος και τ’ αστέρια. Κι εμείς που βρισκόμαστε μέσα σ’ αυτόν τον μεγαλειώδη ναό, πλάσματα κι εμείς του ίδιου σοφού Δημιουργού, ας φανερώνουμε αδιάκοπα κι ακούραστα τον σεβασμό και την ευγνωμοσύνη μας, δοξολογώντας κι ευχαριστώντας Τον για τα θαυμάσια έργα Του.

Απόδοση: Σταυρούλα Κουμενίδου

Άκουσε την ιστορία