Η αρχή του Χριστιανισμού

Θα παρακολουθήσουμε τώρα την γένεση του Χριστιανισμού μέχρι την νομιμοποίηση του με το διάταγμα του Μεδιολάνων (Μιλάνο) το 313 μ. χ, . Μέχρι τα χρόνια δηλαδή κατά τα οποία συνυπήρχε με τον Στωικισμό (300 π.χ.-250 μ.χ. περίπου) και διαδρούσε μαζί του. Ιδρυτής του Χριστιανισμού είναι ο Ιησούς Χριστός από την Ναζαρέτ. Ο Ιησούς γεννήθηκε στη Βηθλεέμ και μεγάλωσε στη Ναζαρέτ («Ναζωραίος»). Ο Ιησούς άρχισε να κηρύττει δημόσια και να κάνει θαύματα περιοδεύοντας την χώρα. Συνελήφθη κατόπιν σχεδιασμένης προδοσίας από τη φρουρά του Ναού και παραδόθηκε στους Ρωμαίους για να δικαστεί και να καταδικαστεί σε σταυρικό θάνατο. Οι βασικές κατηγορίες του ιερατείου εναντίον του ήταν η διατάραξη της θρησκευτικής γαλήνη όταν εισέβαλε στον περίβολο του Ναού και ανέτρεψε τους πάγκους των εμπόρων και η ανατρεπτική του διδασκαλία περί της επερχόμενης «Βασιλείας των Ουρανών». Επίκεντρο την διδασκαλίας του Ιησού ήταν η προ πολλού αναμενόμενη «Βασιλεία του Θεού». Μέσω του έργο του ο Θεός γινόταν βασιλιάς κατά ένα «εντυπωσιακό τρόπο». Ο Ιησούς εργάζεται για τη «Βασιλεία του Θεού» διότι είναι «Υιός του Ανθρώπου» και ο «Πάσχων Δούλος». Προς επίρρωση των ισχυρισμών του και για να γίνει κατανοητός άντλησε στοιχεία από την «εικονοποιία» της Παλαιάς Διαθήκης. (Χίλ,2010 : 20)

Όταν ήλθε το πλήρωμα του χρόνου μετέβη θριαμβευτικά για ακόμη μια φορά στην Ιερουσαλήμ για να επαληθευτεί η προφητεία του θανάτου του. Ό,τι γνωρίζουμε για το βίο και την καταγωγή του το οφείλομε στα τέσσερα «ευαγγέλια» γνωστά ως «κανονικά». Είναι τα ευαγγέλια «κατά Ματθαίον» «κατά Μάρκον», «κατά Λουκά» και «κατά Ιωάννη». Τα ευαγγέλια δεν είναι οι μόνες σωζόμενες Χριστιανικές πηγές για τη ζωή και τη δράση του Ιησού. Υπάρχουν αναφορές για τη ζωή του Ιησού σε μια σειρά βιβλίων η εγκυρότητα των οποίων αμφισβητείσαι από την επίσημη Εκκλησία, επειδή δεν συμπεριλαμβάνονται στον «κανόνα» της Καινής Διαθήκης. Τα βιβλία αυτά είναι χαρακτηρισμένα ως «απόκρυφα» . (Χίλ,2010 : 28)

Υπάρχουν και δύο μη Χριστιανικές γενικές αναφορές στο όνομα του Ιησού. Η πρώτη συναντάται στον Ρωμαίο ιστορικό Τάκιτο (55-120 μ.χ.) στην οποία αναφέρεται ότι ο Ιησούς «υπέστη την ποινή του θανάτου, επί της βασιλείας Τιβερίου, κατόπιν καταδίκης από τον Πόντιο Πιλάτο»(χρονικά 15:44). Η δεύτερη είναι από τον Ιουδαίο ιστορικό Ιώσηππο ο οποίος έγραψε περί το 90 μ.χ.) στην οποία βρίσκουμε την ίδια σχεδόν πληροφορία με την, επιπλέον προσθήκη μερικών χαρακτηριστικών ιδιοτήτων του Ιησού. Ο Ιώσηππος θεωρεί τον Ιησού «σοφό άνδρα», «διδάσκαλο», «ποιητή θαυμαστών έργων», και το σπουδαιότερο όλων είναι το γεγονός ότι ονοματίζει τον Ιησού σαν αιτία ύπαρξης της «φυλής των Χριστιανών». (Χίλ,2010 : 20)

Ο διδάσκαλος Ιησούς είχε ένα στενό πυρήνα δώδεκα μαθητών οι οποίοι τον ακολουθούσαν στις περιοδείες του. Το γεγονός ότι δεν είναι τα ίδια ονόματα των δώδεκα σε όλες τις πηγές μας επιτρέπει να υποθέσουμε ότι στον πυρήνα των βασικών μαθητών υπήρχαν περισσότεροι. Ο αριθμός τους είναι σταθερός διότι είναι ιερός για τους Εβραίους επειδή αφορά τις δώδεκα φυλές από τις οποίες απαρτιζόταν ο παλιός Ισραήλ. Οι μαθητές του Ιησού κατά τη σύλληψη και τη θανάτωσή του διασκορπίστηκαν πλην ελαχίστων, με τον πιο έμπιστο μαθητή του τον Πέτρο να τον προδίδει. (Χίλ,2010 : 20-22)

Η προδοσία του Ιούδα ήταν η αρχή της εκτύλιξης της ιστορίας προς τα έσχατα. Η προδοσία του ήταν ο μόνος τρόπος για να δοξαστεί ο Υιός του Ανθρώπου και να δρομολογηθεί η σωτηρία του κόσμου. Γιατί ο Ιούδας ήταν ορισμένος από την Θεία Οικονομία να εκτελέσει το σωτήριο έργο του Θεού. Αυτόν τον ζωτικό κρίκο των Εσχάτων από κάποια άγνωστη παράνοια τον αναθεματίζουν και τον μισούν θανάσιμα οι χριστιανοί. Όπως δείχνει η πορεία της σωτηρίας, σωτηρία χωρίς προδοσία δεν θα υπήρχε. Αυτή άλλωστε είχε προβλεφθεί από τους προφήτες αλλά και από τον ίδιο τον Χριστό, Ο οποίος μάλιστα όχι μόνο δεν τη σταμάτησε, αλλά αντίθετα έδωσε εντολή στον Ιούδα να εκτελέσει το έργο του προσφέροντας του το εμβαπτισμένο κομμάτι ψωμιού. Επομένως, γιατί καταριούνται τον σωτήρα τους για προδότη , και γιατί τον χρησιμοποιούν σαν αιώνιο αποδιοπομπαίο τράγο; Δεν αδικούν, έτσι, την θεία ιστορία αλλά και τον ίδιο;

Διαβάστε ολόκληρη τη μελέτη εδώ