Τό τεσσαρακονθήμερο μνημόσυνο τῆς Γερόντισσας Λυδίας
6 Φεβρουαρίου 2021Το Σάββατο 6 Φεβρουαρίου 2021 στην Ιερά Μονή Αγίου Παντελεήμονος Χρυσοκάστρου Ελευθερουπόλεως – Ν. Καβάλας τελέσθηκε σε πνεύμα χαρμολύπης και κατανύξεως το τεσσαρακονθήμερο μνημόσυνο της Γερόντισσας Λυδίας, Καθηγουμένης της Ιεράς Μονής ταύτης.
Προηγήθηκε πολυιερατικό συλλείτουργο μετά το πέρας του οποίου εψάλη η ακολουθία του ιερού μνημοσύνου κατά την μοναστηριακή τάξη. Μετά το πέρας του μνημοσύνου αναγνώσθηκε εν εκκλησίαις η επιμνημόσυνος προσφώνησις δια την Γερόντισσα η οποία συνεγράφη υπό της σεβασμίας αδελφότητος της Ιεράς Μονής και την οποία δημοσιεύουμε παρακάτω αυτούσια.
Η σεμνή τελετή έγινε παρουσία του πνευματικού και Γέροντος της Ιεράς Μονής Αρχιμανδρίτου Φιλίππου και της απορφανισθείσης αδελφότητος του μοναστηριού. Παρέστη και πλήθος προσκυνητών, πνευματικών τέκνων της Μονής. Ακολούθως εψάλη τρισάγιο εις τον τάφον της μακαριστής.
Η Γερόντισσα Λυδία διακρίθηκε εν ζωή για την αρετή, την φιλανθρωπία και την εν λόγω και έργω πνευματικότητά της.
Ευχόμεθα ο Θεός να αναπαύσει την ψυχή της μακαριστής Γερόντισσας εν χώρα ζώντων μετά Αγίων και Δικαίων.
Επιμνημόσυνος προσφώνησις δια την πνευματικήν ημών μητέρα, Γερόντισσαν Λυδίαν, συγγραφείσα υπό της σεβασμίας αδελφότητος της Ιεράς Μονής.
«Μακάριοι οι νεκροί, οι εν Κυρίω αποθνήσκοντες, ότι αναπαύσονται εκ των κόπων αυτών».
Επιτελούμε σήμερα το ιερό τεσσαρακονθήμερο μνημόσυνο της σεβαστής ημών και μακαριστής πλέον πρώτης Καθηγουμένης της Ιεράς ταύτης Μονής Λυδίας Μοναχής, συνηγμένοι επί το αυτό, δια να προσευχηθούμε δια την ανάπαυσιν της ψυχής της και να αναλογιστούμε το μυστήριο του θανάτου, βεβαιωμένοι δια την ελπίδα της αιωνίου ζωής που μας εχάρισε ο Κύριός μας δια της Αναστάσεώς Του.
Η Γερόντισσα, κατά κόσμον Ελπίδα Παπαδοπούλου, που πριν από σαράντα ημέρες προπέμψαμε εν αφάτω οδύνη ψυχής εις τους ουρανούς, εκ της παιδικής της ηλικίας ανετράφη εν Χριστώ υπό των ευσεβών Ποντίων προσφύγων γονέων της Χαραλάμπους και Ελένης μετά των τεσσάρων υιών της οικογενείας μέσα στις σκληρές συνθήκες πολέμων, προσφυγιάς και φτώχειας που εμάστιζαν την πατρίδα μας. Από μικρή εσήκωσε το βάρος οικιακών και γεωργικών εργασιών και εδιδάχθη την ευπρέπειαν, καθαριότητα, τάξιν και οικονομίαν και ενώ είχε άριστες επιδόσεις εις τα γράμματα, λόγω συνθηκών δεν προχώρησε εις ευρυτέρας σπουδάς.
Διεκρίνετο δια την ευλάβειάν της, τον συχνόν εκκλησιασμόν και προσέλευσιν εις το κατηχητικόν, την επίδοσίν της εις έργα φιλανθρωπίας, την σύνεσιν και υπευθυνότητα, την ολοπρόθυμον διακονίαν όλων χωρίς γογγυσμόν.
Κατά την δεκαετίαντου 1950 εγνώρισε τον λαϊκόν ακόμη, Αρχιμανδρίτην αργότερα π. Θεόφιλο Ζησόπουλον, και εθέλχθη από το φλογερόν κήρυγμά του, λαμβάνουσα οριστικώς την απόφασιν της αφιερώσεώς της εις τον Θεόν. Πρωτοστατούσε δε εις πνευματικάς συνάξεις και μελέτας, ευτρεπίζοντας τον εαυτό της δια την αναχώρησιν εις τινα Ιεράν Μονήν και συμπαραστάθηκε σε όλα τα αδέλφια της θυσιαστικά μετά τον θάνατον του πατρός της.
Το 1969 εγκατεστάθη εις την νεοϊδρυθείσαν Ιεράν Μονήν Μεταμορφώσεως του Σωτήρος Νικητών, μετά των ομοφρόνων πνευματικών της αδελφών Χριστοδούλης και Ξένης και έμπλεως θείου ζήλου και εργατικότητος, επεδόθη εις την ανέγερσιν των κτιρίων και του Ιερού Ναού αλλά και την οργάνωσιν της ζωής της αδελφότητος και των διακονημάτων. Εκεί εκάρη Μοναχή μεγαλόσχημος με το όνομα Λυδία εις τιμήν της πρώτης χριστιανής εις την Ευρώπην.
Κατά το έτος 1981 εγκατεβίωσε με την αδ. Χριστοδούλην εις την νεοσύστατον Ι. Μονήν Αγ. Παντελεήμονος Χρυσοκάστρου όπου από το 1978 ο Γέροντας και κτίτωρ π. Φίλιππος Αβραμίδης οραματίστηκε την ίδρυση γυναικείου κοινοβίου. Η Γερόντισσα Λυδία και αύθις επωμίσθη την ευθύνην δια την σύμπηξιν της αδελφότητος, την οργάνωσιν των διακονημάτων την εύρυθμον λειτουργίαν του κοινοβίου. Σε αγαστή συνεργασία με τον Γέροντα που πρωτοστατούσε υπεράνθρωπα στην ανοικοδόμηση της Μονής, αντιπαρήλθαν τις δυσκολίες και την οικονομικήν δυσχέρειαν των πρώτων χρόνων και με την προσωπική των θυσιαστική διάθεσιν, ενέπνευσαν πολλούς πιστούς δια να συνδράμουν ώστε να ολοκληρωθεί το περικαλλές τούτο Καθολικό και οι απαραίτητοι χώροι της Ιεράς Μονής. Λειτούργησαν τα εργαστήρια του αγιογραφείου, χρυσοκεντήματος, κηροπλαστικής και ραπτικής όπου η ίδια με τις άριστες γνώσεις της πρωτοστάτησε εις την ένδυσιν όλων των αδελφών, κατασκευήν ιερατικών στολών δια τον Γέροντα, και εστόλισε τον Ιερόν Ναόν με καλλύματα και στολές θυσιάζοντας πολλές ώρες από την προσωπική της ξεκούραση.
Συνεργάσθη με απόλυτον υπακοήν και σεβασμόν με τρεις διαδοχικά επισκόπους οι οποίοι την εκτιμούσαν και συμπαραστεκόταν στο έργο της. Ιδιαιτέρως ο ποιμενάρχης μας κ. Χρυσόστομος αγαπούσε και τιμούσε την αείμνηστη Γερόντισσα και ενδιαφερόταν πάντοτε ειλικρινά δια την πορείαν της υγείας της τα τελευταία χρόνια. Η προσφορά της εις την ζωήν της αδελφότητος, ως πνευματικής Μητρός ήτο καθοριστική δια τας αδελφάς αι οποίαι εγαλουχήθησαν εκ νεότητος υπό των πατρικών παραινέσεων και των μητρικών υποθηκών δύο αγίων αφιερωμένων ανθρώπων, του Γέροντος Φιλίππου και της Καθηγουμένης Λυδίας και ενεκεντρίσθησαν εις την μοναχικήν ζωήν εμπνεόμεναι συνεχώς από το ζωντανό παράδειγμα και την οσιακή ζωή τους.
Βασισμένοι εις την ζώσαν αγιορειτικήν παράδοσιν και τις Ιερές διδαχές του οσίου πατρός ημών Δανιήλ του Κατουνακιώτου, εθεμελίωσαν το κοινόβιον εις την λειτουργικήν ζωήν, την καθημερινήν τέλεσιν της Θείας Λειτουργίας, την αδιάλειπτον προσευχήν, την υπακοήν και ξενιτείαν του κόσμου δι’ων αγιάζονται αι ψυχαί. Η Γερόντισσα ήτο δια τας αδελφάς η στάθμη της μοναχικής ζωής, της εγκρατείας, της σιωπής, της αγογγύστου διακονίας, της θυσιαστικής προσφοράς και αδελφικής συνεργασίας, της ανεξαντλήτου πίστεως και υπομονής εις τας θλίψεις του βίου, της ιωβείου υπομονής των ασθενειών, της συνέσεως, μετριοπαθείας και αγάπης. Ήτο τελείως ξένη δια τας υποθέσεις του κόσμου, επικεντρωμένη εις την ζωήν των αδελφών και την πρόοδον του κοινοβίου. Παρακολουθούσε με αγάπη και αυστηρότητα μητρική την πνευματική τους πορεία, διδάσκουσα με σοφία τα δέοντα. Απαιτητική ήτο πρώτα δια τον εαυτόν της και πρωτοστατούσε στις κοινές εργασίες παρόλη την εύθραυστη υγεία της. Επιθυμούσε οι έξοδοι των αδελφών να είναι σύντομοι και δεν έδιδε ύπνον τοις οφθαλμοίς αυτής έως να επιστρέψουν. Φρόντιζε δια την υγεία τους, την διευκόλυνσιν εις τα διακονήματα, την αρμονικήν συνεργασία τους, την φιλαδελφία και αγάπην.
Εδίδαξε την τάξιν, την φιλοπονίαν, την ολοπρόθυμον υπακοήν, την ευταξίαν και ευπρέπειαν εις τους Ιερούς Ναούς. Με ταπείνωση, αφάνεια, συγχωρητικότητα, μακροθυμία και σιωπή διήλθε τον βίον της. Σεβόταν τον Γέροντα και συνεργαζόταν για την πορεία της αδελφότητος και την εκτέλεση των οικοδομικών εργασιών εν πλήρη υπακοή, γενομένη πρότυπον εις τας αδελφάς. Εις την ζωή της κυριαρχούσε η λιτότητα, απλότητα και ολιγάρκεια εις την τροφήν και η νηστεία ήτο το εντρύφημά της. Διεκρίθη εις την μαγειρικήν τηρώντας το καλογερικό διαιτολόγιο και με απλά υλικά εύφρανε τους ανθρώπους εκ του περισσεύματος της καρδίας της. Επίσημοι και απλοί προσκυνητές ηξιώθησαν της αβραμιαίας φιλοξενίας της Ιεράς Μονής που με την ευλογία του Γέροντα και την ευθύνη της Γεροντίσσης προσφέρεται εν Χριστώ. Πρόσχαρη και ευπροσήγορη εις όλους, εντυπωσίαζε με την απλότητά της, ενέπνεε την εμπιστοσύνην κι απηύθηνε την κατάλληλον συμβουλήν χωρίς να επιβάλλεται στις ψυχές. Αγαπούσε και τιμούσε όλα τα πνευματικά τέκνα του Γέροντος και ιδιαιτέρως τους ομογενείς και τους μνημόνευε συνεχώς.
Η αγάπη της δια τις Ιερές Ακολουθίες ήτο μεγάλη και κατά τα πρώτα χρόνια είχε την ευθύνην του αναλογίου και δίδαξε στις αδελφές την ψαλτικήν. Ακόμη και ασθενής προσέτρεχε εις τον Ναόν ή διάβαζε τις ακολουθίες στο κελλί της όπου είτε κρατούσε ένα βιβλίο, είτε το κομβοσχοίνιόν της, προσευχομένη αδιαλείπτως.
Ο Θεός επέτρεψε να δοκιμαστεί εν τη καμίνω της ασθενείας κατά τα τελευταία πέντε έτη, εισερχομένη και εν τη δρόσω της αναψυχής του θεϊκού ελέους. Σοβαρά και δύσκολα προβλήματα έπληξαν την υγεία της, όμως δεν έκαμψαν την πίστη της. Εν τούτοις εχάλκευσαν την υπομονή της, ανδρείωσαν έτι το φρόνημά της, επύρωσαν το γεώδες σαρκίον της και ως χρυσίον καθαρόν ανέδειξαν την ψυχήν της λελαμπρυσμένην ενώπιον του Θεού. Ποτέ δεν βαρυγκόμησε στις δύσκολες θεραπείες και πολυήμερες νοσηλείες στο νοσοκομείο. Αντίθετα εδίδασκε με την υπομονή της τους ιατρούς και το προσωπικό και γινόταν πόλος έλξεως και πηγή ευλογίας για όλους, οι οποίοι με ιδιαίτερη αγάπη και σεβασμό προς το μοναχικό της σχήμα την περιέθαλψαν, δεχόμενοι τις συνεχείς ευχαριστίες και ευλογίες της.
Το «Δόξα τω Θεώ» ήταν η δοξολογική αναφορά της ακόμη και στον ύπνο της όπου η καρδία της αγρυπνούσε παρόλη την σωματική εξουθένωση. Εκ της κλίνης της μεριμνούσε για όλα τα θέματα της Μονής, στήριζε τις αδελφές, προσευχόταν για όλο τον κόσμο, ενέπνεε θεϊκή γαλήνη, ουράνια ευλογία και εγκαρτέρηση.
Μετά την τελευταίαν επιβάρυνσιν της υγείας της, υπέφερε από δύσπνοια και ζητούσε την βοήθεια της Παναγίας που λάτρευε και του Αγίου Παντελεήμονος που διηκόνησε εις όλην της την ζωήν. Παρέδωσε την αγίαν της ψυχήν κατά την διάρκειαν της πρωτοχρονιάτικης αγρυπνίας, ήρεμη και επικαλουμένη το έλεος του Θεού και την ευχήν του Γέροντός της δια το αιώνιον ταξίδι. Το κενόν της απουσίας της είναι δυσαναπλήρωτο και ο πόνος δια τον απορφανισμόν της κατά Θεόν Μητρός των αδελφών μεγάλος. Πιστεύουμε όμως ότι αξιωθείσα τας μακαρίας ζωής και εγγύτερον τω Νυμφίω Χριστώ προσεδρεύουσα, θα δέεται του Κυρίου να ευλογεί πλουσίως τον Γέροντα, τις αδελφές, την ΙεράνΜονήν, τους προσκυνητάς και τους κατά σάρκα συγγενείς της και να εκπληρώνει όλα τα προς σωτηρίαν αυτών αιτήματα, όπως χαρακτηριστικά προσευχόταν.
Η μακαριστή μας Γερόντισσα Λυδία Μοναχή, τον δρόμον της οσιακής ασκήσεως και μαρτυρικής ασθενείας τετέλεκε, την πίστιν τετήρηκε· λοιπόν απόκειται αυτή ο της δικαιοσύνης στέφανος υπό του δικαίου κριτού, του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, όταν έλθη εν τη δόξη Αυτού μετά πάντων των Αγίων. Αμήν.
