Αν σ’αγαπώ…

22 Μαρτίου 2021

Οι ανθρώπινες σχέσεις και ιδιαίτερα οι πολύ στενές, οι συζυγικές –συντροφικές σχέσεις δοκιμάζονται στη σύγχρονη εποχή των πολλαπλών αναταραχών, της τελείας σύγχυσης και αταξίας σε κάθε επίπεδο. Ιδιαίτερα τώρα στη δύσκολη εποχή πoυ διανύουμε εν εξελίξη του κορωνοϊού και τις απρόβλεπτες ψυχοκοινωνικές επιπτώσεις που θα επιφέρει στην ζωή μας μετά την παρέλευσή της «απειλής» του.

Θα λέγαμε, ότι κύρια αιτία που οι συζυγικές και οικογενειακές σχέσεις «πάσχουν» είναι, διότι δεν δίνουμε την δέουσα αξία και περιεχόμενο στην αγάπη, την αγάπη που δεν κρύβει μέσα της ιδιοτέλειες και συμφέροντα, σ’αυτό δηλαδή το είδος της αγάπης «που δεν ζητεί τα εαυτής» κατά τα αποστολικά λόγια του θείου Παύλου. Με άλλα λόγια, δεν μας έχουνε μάθει από την τρυφερή μας ήδη ηλικία πώς να αγαπάμε Χριστοκεντρικά αντί φίλαυτα και εγωκεντρικά, έχοντας ως κέντρο της ύπαρξής μας τον ίδιο τον Χριστό, έτσι ώστε να ανθεί τόσο η αγάπη όσο και η χαρά στη ζωή μας. Το ίδιο και στις σχέσεις με τους αγαπημένους μας ανθρώπους.

***

Αν σ’αγαπώ, σ’αγαπώ από επιλογή και όχι από ανάγκη. Αν σ’αγαπώ, αυτό θα πει σε εμπιστεύομαι, μας εμπιστεύομαι. Θυμάμαι ότι η αγάπη μας είναι πιο δυνατή από κάθε κύμα, από κάθε θαλασσοταραχή, από κάθε απρόβλεπτο, δυνατό άνεμο, γιατί δεν είμαστε μόνοι μας. Είναι μαζί μας Εκείνος που μας ένωσε. Είναι μαζί μας ο Χριστός.

έργο Γ. Κόρδη

Είναι η Θεία Χάρη Του που μας περιβάλει και μας συνδέει τόσο άρρηκτα μεταξύ μας, που τίποτα και κανείς δεν πρόκειται να εισχωρήσει ανάμεσά μας και να μας χωρίσει, φτάνει να έχουμε δυνατή κι ακλόνητη την πίστη μας στον Θεό. Τίποτα δεν πρόκειται να μας συμβεί, εάν δεν είναι για το δικό μας καλό, αφού όλα παραχωρούνται από τον Πανάγαθο Θεό. Και έτσι αφήνω τα πάντα και τις δοκιμασίες της αγάπης μας στα άχραντα, εσταυρωμένα Του χέρια και ηρεμώ, ειρηνεύω, αναπαύομαι.

Αν σ΄αγαπώ είναι που ο καθρέφτης των ματιών σου δεν μού άφηνε άλλη επιλογή παρά να επιλέξω εσένα για σύντροφο της ζωής μου, αφού μού ’δείχνε με μια απίστευτη καθαρότητα και διαύγεια, ότι εσύ πρώτος από όλους, θα χαιρόσουν πάντα γι’αυτό που είμαι και όχι αυτό που θα σε βόλευε να είμαι. Ναι, τα καστανά μάτια σου σαν τα πρωτοαντίκρισα μού μιλούσαν με μια γλώσσα καθαρή και ατόφια, μια γλώσσα ξένη από τον κόσμο τούτο, πως θα χαιρόσουν με την χαρά μου και θα λυπόσουνα στην λύπη μου. Θα χαιρόσουνα με την καρδιά ενός αθώου παιδιού με την όποια επιτυχία μου. Θα είχες την ίδια χαρά σαν με πρωτοσυνάντησες, γι’αυτό που έμελλε να γίνω, γι’αυτό τον άνθρωπο που θα εξελισσόμουνα με το πέρασμα του χρόνου, μαζί σου, δίπλα σου, μέσα από το κοινό ταξίδι της ζωής μας.

Αν σ’αγαπώ, είναι που η αγαπητική ματιά σου με ενέπνεε αυτή την σιγουριά, πώς θα είχα την θερμή αγκαλιά σου στα εύκολα και στα δύσκολα που θα συναντούσαμε. Θα σκούπιζες τα δάκρυά μου χωρίς να τα κρίνεις. Χωρίς να με κρίνεις. Θα είχα το φιλί και το χάδι σου ακόμη και στις πτώσεις μου. Ακόμη και στις πιο δύσκολές μου στιγμές θα είχα εσένα τον άνθρωπό μου.

Αν σ’αγαπώ, είναι που ο καθαρός ουρανός της αγαπώσας καρδιάς σου δεν με γέλασε, αφού μου αποκάλυπτε δίχως να το ξέρει, ότι δεν θα είχε τα μαύρα σύννεφα του φθόνου και της ζήλιας, πώς δεν θα κρατούσες καμιά κακία και πικρία σε μένα που επέλεξες για μονάκριβό σου ταίρι ανάμεσα στο απέραντο πλήθος του κόσμου.

 

Το σύντομο κείμενο αποτελεί απόσπασμα του εν λόγω έργου, με σκοπό να βοηθηθούν οι αγαπητοί αναγνώστες και φίλοι της Πεμπτουσίας. Αφιερώνεται εις μνήμη του μακαριστού και Σεβαστού μας Πατέρα Παύλου, Μητροπολίτη Σισανίου και Σιατίστης, με την συμπλήρωση των δύο χρόνων από την κοίμησή του.