Έτσι αναστήθηκε το Ρωμαίικο και ιδρύθηκε η Ελλάδα!

«Εν αρχή ην ο Λόγος», και αυτός ήταν και ο μόνος λόγος και μάλιστα o «κοινός λόγος», της κοινότητας και του Γένους για να κρατήσουν οι Ρωμιοί και ο ελληνισμός την ιδιοπροσωπία τους, την ταυτότητά τους. Δηλαδή, να μείνουν Έλληνες μέσα στα μαύρα χρόνια της σκλαβιάς!

Τίποτε άλλο δεν τους κρατούσε Έλληνες και Ρωμιούς παρά ο Λόγος!
Και ο Λόγος ην προς τον Θεό.

Και αυτός ο μόνος λόγος, και ο μόνος τρόπος του Λόγου δεν ήταν ένας θεωρητικός, φιλοσοφικός ή έστω θεολογικά διατυπωμένος λόγος αλλά ένας αισθητός, σωματοποιημένος, ένσαρκος λόγος που είχε ήδη προδιαγράψει και καθορίσει όλη την προηγούμενη ζωή του Έλληνα!

Μέσω των αισθήσεών του, της καρδιάς και του νου του.

Ήταν όλη του η ζωή, ο καημός και η έγνοιά του σε: λόγους, λειτουργίες και ακολουθίες, ευχές και προσευχές, συγγραφές, νοήματα, θυσίες αγάπης, τρόπους ασκήσεως, οικοδομήματα ναών και ξωκλησιών, εικονίσματα σε τοιχογραφίες, ψηφιδωτά, ξύλινες σανίδες και παντός είδους φορητές απεικονήσεις και εκτυπώματα, ύμνους εκστατικούς, αλλά και ποίηση και μουσική, χορούς, εορτές και πανηγύρια!

Και διά του τρόπου αυτού ευλογήθηκε όλος ο τόπος!
Που «Δόξα ’χ’ η μαύρη πέτρα του και το ξερό χορτάρι» (Δ. Σολωμός).

Όλα βρίσκονταν μέσα στην χάρη του Λόγου που έγινε ο κοινός λόγος των Ελλήνων, πονεμένων και ένδοξων, της κοινής αθάνατης ζωής που συμμετείχαν, και μοσχοβολούσε ο «σταυρός από καπνιά στην πόρτα της πατρίδας» (Γ. Ρίτσος)!

Άγιος Μέγας Κωνσταντίνος.

Τον σταυρό που είδε στον ουρανό ο άγιος Μέγας Κωνσταντίνος και έβαλε σημαία και παντιέρα του πολέμου του για την τελική επικράτηση του που έφερε το έλεος και το τέλος της γενοκτονίας του νέου «γένους των Χριστιανών», το τέλος της εθνοκάθαρσης του πολυεθνικού τους έθνους το οποίο συγκροτούσε «έθνος άγιον». Όχι φυλετικό…

Ο «ένδοξος βυζαντινισμός», ο ένδοξος Ρωμαίικος ελληνισμός έζησε ως κράτος και αυτοκρατορία πάνω από 1.000 χρόνια με διάφορες και ποικίλες δοκιμασίες εσωτερικές και εξωτερικές, με πολιορκίες της Βασιλεύουσας και συνδρομής της υπερμάχου Στρατηγού μέχρι που αλώθηκε και κατελύθη ολοσχερώς το κράτος του.

Και τότε ακολούθησε η άλεση, η ολική σύνθλιψη.
Και έμοιαζε πλέον ο Ρωμιός σαν σκόνη στον άνεμο!
Ο σίτος που έγινε αλεύρι!
Και έπρεπε η εναπομείνασα πνευματική μαγιά του Γένους να κατορθώσει να ζυμώσει το αλεύρι, το ζυμάρι, το φύραμα!

Αλλά είχε μείνει μαγιά; Ή χάθηκε, καταστράφηκε και αυτή μετά την πρώτη και δεύτερη άλωση και τις κατά τόπους που προηγήθηκαν ή ακολούθησαν;

Θα μπορούσε ο καπνισμένος, αλλά και αιματοβαμμένος σταυρός να ζυμώσει όπως η μαγιά το φύραμα;

Όλος αυτός ο ανόσια καταπατημένος τόπος του μεσαιωνικού ελληνισμού, του βυζαντινού και ελληνιστικού κόσμου πέρασε μετά την άλωση στο σκοτάδι και σε μέρες αποκαλυπτικές. Αίφνης, έμμεσα καταργήθηκε και το υπερχιλιετές δικαίωμα της ανεξιθρησκείας, αφού αυτοί που δεν σέβονταν την θρησκεία του νέου αυτοκράτορα, του σουλτάνου βρίσκονταν σε έναν ιδιότυπο διωγμό.

Ιερομόναχος Αναστάσιος, «Κωνσταντινούπολις».

Μετά την άλωση η εν αιχμαλωσία Μητέρα Εκκλησία της Κωνσταντινουπόλεως, το Οικουμενικό Πατριαρχείο, ανέλαβε όλο αυτό το αλεύρι και φύραμα που προέκυψε από την άλωση-άλεση του κρατικού μορφώματος και της υπόστασης των πολιτών του.

Έπρεπε το αλεύρι αυτό να μην σκορπίσει μέσα στον θυελλώδη άνεμο του καιρού, να μην χαθεί το πλήρωμα.

Και, πράγματι, η Μητέρα έγινε μήτρα η οποία στους αιώνες που ακολούθησαν κυοφόρησε και μάλιστα με διαρκούς πόνους γέννας τον νέο ελληνισμό. Μια διηνεκώς, διαρκώς επαπειλούμενη κύηση όπου η Μητέρα Εκκλησία έχανε κατά καιρούς τον Πατέρα και Πατριάρχη του Γένους, αφού αυτός έπρεπε ευκαίρως ακαίρως να δίνει αιματηρό λόγο για τις «αταξίες» του Γένους! Τις εξεγέρσεις του!

Γιατί όπως φαίνεται τα άλευρα δεν είχαν χάσει τις ιδιότητες του σίτου να αναγεννάται και να καρποφορεί καρπό πολλαπλάσιο. Να διεκδικεί τον χώρο που του ανήκει!

Ενώ δεν έλειπαν και οι αρχιερείς και οι λοιποί κληρικοί και μοναχοί οι οποίοι πλήρωναν με το ίδιο τίμημα, δηλαδή την ζωή τους, επειδή ξεσήκωναν το Γένος προς επ-Ανάσταση!

Επαναστάσεις παράτολμες με άδηλες υποσχέσεις συνδρομής από ομόδοξους και ετερόδοξους οι οποίες ποτέ δεν υλοποιήθηκαν με βαρύτατες συνέπειες για τους εξεγερμένους!

Και τότε από την άλεση περάσαμε στο κοσκίνισμα και το ξεκοσκίνισμα!

Και ο ελληνικός αυτός κόσμος, πάντα επαναστατημένος και πάντα έτοιμος ζούσε με την ελπίδα της καθολικής Ανάστασής του! Να γίνει ο ίδιος με τη θυσία του δημιουργός του Ρωμαίικου, παρέχοντας πρόσφορο άρτο το νέο ελεύθερο κράτος στους απογόνους του.

Μαρτύρια Νεομαρτύρων.

Και πέραν από τα συνεχή αίματα των εξεγερμένων «υπέρ πίστεως και πατρίδος» τα αίματα της δεύτερης βάπτισης των Νεομαρτύρων δεν σταματούσαν να ποτίζουν και να αναβαπτίζουν τον τόπο.

Δείχνοντας και μαρτυρώντας στους ραγιάδες πως ο θάνατος και η σκλαβιά μπορούσαν να νικηθούν! Διά της θυσίας και του μαρτυρικού τους θανάτου!

Και μάλιστα, ορισμένες φορές Τούρκοι και Ρωμιοί έβλεπαν φως να καταυγάζει τα ιερά τους σκηνώματα μετά μαρτύριο τους! Μυστήριον ξένον ορώντες και παράδοξον! Ναι, ο θάνατος είχε νικηθεί κατά χάρη και από αυτούς!

Τα άγια μαρτύρια αυτά ήταν ο πιο άμεσος επανευαγγελισμός των ξεπεσμένων Ρωμιών, οι οποίοι έβλεπαν μπρος στα μάτια τους να εξελίσσεται ένα ζωντανό συναξάρι μαρτυρίου και το παρακολουθούσαν ζωντανά! Ναι! Live, χωρίς άλλη διαμεσολάβηση!

Και έσπευδαν να πάρουν ως ευλογία ένα κομμάτι από τα αιματοβαμμένα ρούχα των Νεομαρτύρων ως ευλογία και φυλακτήριο! Προς αποτροπή παντός κινδύνου, προς σωματική και ψυχική ίαση!

Έτσι, τα μαρτυρικά αυτά αίματα ζύμωναν το αλεύρι, το όλο φύραμα!
Ήταν η μαγιά που είχε χαθεί και είχε αναζωογονηθεί!
Ήταν ο αγιασμός που ζυμώνει τους άρτους και τις λειτουργιές στο Άγιον Όρος όταν τους λείψει η μαγιά!
Ακόμη και ο σταυρός με το Τίμιο Ξύλο που χρησιμοποιούν μερικές φορές!

Έτσι, ο Λόγος και η Εκκλησία Του με τον σταυρικό και θυσιαστικό Τρόπο κράτησαν τον Τόπο!
Τον ελληνικό Γολγοθά που έβρισκε τον βηματισμό του όταν ύψωνε το βλέμμα στον Σταυρό του μαρτυρίου.

Όλα διά της Μεγάλης εν αιχμαλωσία Εκκλησίας έγιναν.
Κράτησε αυτή και ευλογήθηκε και αναστήθηκε ο τόπος!
Αν δεν κρατούσε αυτή όλα θα σωριάζονταν…
Ο Λόγος και ο Θείος τρόπος της Εκκλησίας ήταν η μόνη συγκρατική και ενωτική δύναμη του ελληνισμού!

Το Μαρτύριο του Ιερομάρτυρα Πατριάρχη Γρηγορίου Ε’.

Έχοντας, βεβαίως, και τον «υπέροχο Άθω», το Άγιον Όρος ως πνευματική ενδοχώρα!
Με πατριάρχες να αποσύρονται εκεί και να ασκητεύουν ή καλύτερα να ασκούνται για το μαρτύριο που τους περίμενε! Όπως ο Ιερομάρτυρας Γρηγόριος Ε’ ο και Αθωνίτης!

Δίπλα στους αλήπτες, τους διακριτικούς Γέροντες που προετοίμαζαν όσους άναβε μέσα τους ο πόθος και η αγάπη του μαρτυρίου.

Και έτσι φτάσαμε στην ευλογημένη επανάσταση του Γένους του 1821 και στο ποθούμενο όπως αληθώς οι προφητείες του Αγίου Κοσμά είδαν και ως στόμα της Εκκλησίας εκήρυξε!
Οι απόστολοι της Φιλικής Εταιρείας δίδαξαν!
Οι δάσκαλοι του γένους προετοίμασαν!
Η οικουμένη και οι ξένοι λαοί βλέποντες τους αγώνες και τα μαρτύρια του ελληνικού συμφώνησαν στην ανακήρυξη της ανεξαρτησίας του!
Η χάρη της ελευθέριας όπως έλαμψε και φώτισε τον τόπο!
Η αλήθεια των αιμάτων, των αγώνων και των κόπων των συνεχώς επαναστατημένων χριστιανών ως αποδείκτηκαν καρποφόροι!
Και το στανικό ψεύδος και η βία ως αποδιώχθηκε!
Και η σοφία του μακραίωνος ορθόδοξου ελληνισμού ως επαρρησιάσατο ξανά!
Και τούτο ο Χριστός εβράβευσε!
Αυτό φρονούμε περί της ιστορίας μας και πιστεύουμε, και αυτό τονίζουμε και λέμε!
Έτσι αναστήθηκε το Ρωμαίικο και ιδρύθηκε η Ελλάδα!

Η μέρα αυτή είναι νίκη της Εκκλησίας και ιδιαίτερα της Μεγάλης Εκκλησίας! Του Οικουμενικού Πατριαρχείου που με την ευλογία του έβγαινε ο Πατροκοσμάς στο κήρυγμα για να φωτίσει τους εν σκότει!

Αυτό δεν πρέπει να το ξεχνάμε και θα πρέπει να καθιερωθεί μια γιορτή για την ποικίλη προσφορά του Οικουμενικού Πατριαρχείου στον ελεύθερο Ελληνισμό!

Ο Ευαγγελισμός της Θεοτόκου. (Ψηφιδωτό)

Η ανάσταση του Γένους από την εις Άδου κάθοδό του γιορτάζεται σήμερα όπως και πάντα την ημέρα του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου!

Της υπερμάχου Στρατηγού! Της Στρατηγού και προστάτιδας μας!

Και να και ο ευαγγελισμός και της αναστάσεως του Γένους!
Αντάμα!

1821-2021! 200 χρόνια μετά!
Η χαρά μας είναι μεγάλη!

Αλλά ας μην ξεχάσουμε να ευχαριστήσουμε και να τιμήσουμε τους αεί ζώντες νεκρούς και Μάρτυρες μας για όσα προσέφεραν για να ζούμε σήμερα εμείς ελεύθεροι!

Και βεβαίως να έχουμε τον νου μας!
Γιατί πολλά συμβαίνουν στις θάλασσές και τον ουρανό μας, σε διεθνείς συνομιλίες και συνδιασκέψεις…

Ας κλείσουμε, όμως, πιο όμορφα: Κοιτάξτε πόσο ωραία ταιριάζει η αρχή του απολυτίκιου της γιορτής του Ευαγγελισμού με την επέτειο της ανάστασης του Γένους!
«Σήμερον της σωτηρίας ημών το κεφάλαιον και του απ’ αιώνος μυστηρίου η φανέρωσις ο Υιός του Θεού Υιός της Παρθένου γίνεται και Γαβριήλ την χάριν ευαγγελίζεται. Διό και ημείς συν αυτώ τη Θεοτόκω βοήσωμεν, Χαίρε, Κεχαριτωμένη, ο Κύριος μετά σου».

Τη υπερμάχω Στρατηγώ τα ευχαριστήρια!

Χρόνια πολλά!