Η ισότητα εθνικών και Ιουδαίων κατά τον Απόστολο Παύλο

i. H ισότητα εθνικών και Ιουδαίων
Ο Παύλος εξ αίτιας του δυναμικού κηρύγματος του και των προσωπικών ερμηνειών των λόγων του Κυρίου έχει θεωρηθεί από πολλούς ως ο πραγματικός ιδρυτής του Χριστιανισμού. Διότι , όπως, ισχυρίζονται εξαφάνισε το αρχικό μήνυμα του Χριστού και των Αποστόλων, μέσα από τις αρχές της δικής του θρησκείας. (Χίλ,2010 : 26).

Ο δυναμισμός του φάνηκε στη σύγκρουση του με την θεολογία των Φαρισαίων. Οι Φαρισαίοι πίστευαν ότι ο άνθρωπος σώζεται μόνο αν τηρεί ολόκληρο το νόμο. Αυτή η θεολογία όμως ήταν άχρηστη στου Χριστιανούς εξ Ιουδαίων διότι είχαν εμπιστευτεί την σωτηρία τους σε δύναμη ανώτερη από τον νόμο, στον Μεσσία Χριστό «ου δικαιούται άνθρωπος εξ έργων νόμου εάν μη δια πίστεως Ιησού Χριστού» (Γαλ. 2,16). Πιστεύοντας στο Χριστό «πάντες… υιοί Θεού εστέ» (Γαλ. 3,26). Αυτή η σωτηριολογική θέση δίνει την δυνατότητα λύτρωσης σε όλους τους ανθρώπους, ανεξάρτητα από την γνώση του νόμου ή όχι, αρκεί να πιστέψουν στο Θεό, τους εξισώνει επίσης ενώπιον Του. Διότι «ουκ ένι Ιουδαίος ουδέ Έλλην, ουκ ένι δούλος ουδέ ελευθερος,[…] πάντες γαρ υμείς εις έστε εν Χριστώ Ιησού».(Γαλ. 3,28-29). (Ζηζιούλας,2008: 75-76).

Υπάρχει, όμως μια διάκριση η οποία προέρχεται από την Ιουδαϊκή σωτηριολογική παράδοση. Σύμφωνα με την οποία ο μεσσίας και οι επαγγελίες προήλθαν από τους Ιουδαίους. Οι Έλληνες υπολείπονται των Ιουδαίων όχι μόνο χρονικά αλλά και οντολογικά, διότι γενόμενοι Χριστιανοί μεταβάλλεται η οντολογία τους, επειδή μετατρέπονται σε «σπέρμα του Αβραάμ», στοιχείο το οποίο δεν είχαν πριν (Γαλ. 3,20). Για το λόγο αυτό ο Παύλος προτείνει να γίνεται το κήρυγμα «Ιουδαίω τε πρώτον και Έλληνι». Η άρνηση των Ιουδαίων να δεχθούν το κήρυγμα (Ρωμ, 9,1-33) καθυστερεί την ολοκλήρωση της Εκκλησίας η οποία θα πληρωθεί όταν ενταχθούν πλήρως και οι Ιουδαίο. Η αποτυχία των Ισραηλιτών για την δικαίωση οφείλεται στο γεγονός ότι την επεδίωκαν «ουκ εκ πίστεως αλλά ως εξ έργων νόμου»(Ρωμ.9,32). Ο Θεός δεν εγκατέλειψε τον λαό του «ούκ απώσατο ο Θεός τον λαόν αυτού ον προέγνω» (Ρωμ. 11,2). Αλλά με την οικονομία του θα τον σώσει μέσω των Εθνικών. Διότι η αμαρτία των Ισραηλιτών ανοίγει το δρόμο της σωτηρίας για τους Εθνικούς, η οποία με την σειρά της θα κινήσει την ζηλοτυπία των Ισραηλιτών. Θα γίνει κίνητρο για να παρακινηθούν και αυτοί και να κερδίσουν την σωτηρία τους,(Ρωμ. 11,11-12). Η συνύπαρξη στην ίδια Εκκλησία Ελλήνων και Ιουδαίων είναι ένα μυστήριο το οποίο αποκάλυψε ο θεός στον Απόστολο αφενός και αφετέρου η τρανή απόδειξη της επέμβασης του Θεού στην Ιστορία «[…]ότι κατά αποκάλυψη εγνώρισέ μοι το μυστήριον[…]είναι τα έθνη συγκληρονόμα και σύσσωμα και συμμέτοχα της επαγγελίας αυτού εν τω Χριστώ δια του ευαγγελίου» (Εφεσ. 3, 3,6) (Ζηζιούλας,2008: 76-78). Ο Παύλος χρησιμοποιεί την διαλεκτική μέθοδο (θέση-αντίθεση-σύνθεση) για να δείξει ότι ο Χριστός ένωσε τους Έλληνες και τους Ιουδαίους (τα δύο σώματα) στην Εκκλησία του σε ένα για να φτιάξει ένα νέο άνθρωπο να φέρει την ειρήνη και να συμφιλιώσει με τον Θεό τα δύο αντίθετα μέρη (Εφεσ.2, 15-17). Θέση Ελληνισμός , αντίθεση Ιουδαϊσμός , σύνθεση νέος άνθρωπος ή θέση Ελληνισμός- αντίθεση Ιουδαϊσμός- σύνθεση Χριστιανισμός.

ii.Η υποταγή στην πολιτική εξουσία
Ο Απόστολος Παύλος στο εδάφιο (Ρωμ.13, 1-6) δείχνει μια υπέρμετρη ευαισθησία για τα «γήινα» πράγματα. Αναλύει την Χριστιανική ελευθερία η οποία αναγνωρίζεται μέσω της υποταγής του στις ανθρώπινες εξουσίες. Την ύπαρξη των οποίων εκλαμβάνει σαν εντολές του Θεού «Πάσα ψυχή εξουσίαις υπερεχούσαις υποτασσέσθω. ου γαρ έστιν εξουσία ει μη υπό του Θεού» μάλιστα για να ισχυροποιήσει την γήινη εξουσία της δίνει θεϊκή προέλευση «αι δε ούσαι εξουσίαι υπό του θεού τεταγμέναι εισίν» (Ρωμ.13, 2). Ανυπακοή στην γήινη εξουσία σημαίνει ανυπακοή στην εντολή του Θεού «ώστε ο αντιτασσόμενος τη εξουσία τη του Θεού διαταγή ανθέστηκεν» (Ρωμ.13, 2). Για το λόγο αυτό οι ανυπότακτοι θα τιμωρηθούν «οι δε ανθεστικότες εαυτοίς κρίμα λήψονται». Οι πιστοί δεν πρέπει να φοβούνται τους άρχοντες, όταν πράττουν αγαθά έργα, επομένως είναι ελεύθεροι από κάθε φόβο, αλλά όταν κάνουν πράξεις κακές «οι γαρ άρχοντες ουκ εισί φόβος των αγαθών έργων, αλλά των κακών» (Ρωμ.13, 3). Επομένως, συμπεραίνει ο απόστολος, εάν δεν θέλεις να φοβάσαι την εξουσίας πράττε έργα αγαθά και θα τιμηθείς για την υποταγή σου σου «θέλεις δε μη φοβείσθαι την εξουσίαν; το αγαθό ποίει, και έξεις έπαινον εξ αυτής». (Ρωμ.13, ). Στη συνέχεια (Ρωμ.13, 4-7) πλέκει τον ύμνο της εξουσίας. Η εξουσία είναι όργανο του Θεού στη γη , αναφέρεται δύο φορές στον ίδιο στίχο (13,4), το οποίο στάλθηκε από το Θεό για το καλό μας «Θεού γαρ διάκονος εστί σοι εις το αγαθόν (Ρωμ.13, 4).

Ο άρχοντας σαν όργανο του Θεού είναι αντ’ αυτού «ο εκδικητής της οργής του» ο τιμωρός των κακών «εάν δε το κακόν ποιεί, φοβού. ου γαρ εική την μάχαιραν φέρει. Θεού γαρ διάκονος εστιν, έκδικος εις οργήν τω το κακόν πράσσοντι» (Ρωμ.13, 4). Η ιδανική υποταγή είναι η ενσυνείδητη, η ελεύθερη, δηλαδή και όχι η αναγκαστική από τον φόβο της οργής του Θεού «διό ανάγκη υποτάσσεσθαι ου μόνο δια την οργήν, αλλά και δια την συνείδησην». (Ρωμ.13, 5-6). Η υποταγή ερμηνεύεται κοσμικά σαν απόδοση υλικών αγαθών ή ηθικών πραγμάτων σε όσους τα δικαιούνται. Δηλαδή απόδοση φόρου , δασμού, σεβασμού, τιμής. (Ρωμ.13, 6-7). Στην οικογένεια η θεϊκή εξουσία μεταβιβάζεται στους άνδρες στους οποίους οι γυναίκες είναι υποχρεωμένες «τοις ιδίοις ανδράσιν υποτάσσεσθε ως τω Κυρίω» (Εφεσ.5,22). Η οφειλόμενη υποταγή των γυναικών πηγάζει από το γεγονός «ότι ο ανήρ εστί κεφαλή της γυναικός, ως και ο Χριστός κεφαλή της Εκκλησίας» (Εφεσ.5,23). Η γυναίκα επομένως πρέπει να υπακούει τον άνδρα της όπως η Εκκλησία υποτάσσεται στο Χριστό (Εφεσ.6, 24-25). Το γεγονός όμως ότι και η γυναίκα είναι μέρος του σώματος του Χριστού στη Εκκλησία της δίνει μερικά δικαιώματα τα οποία παρουσιάζονται σαν εντολές προς τον άνδρα (Εφεσ.6, 25-33). Ο άνδρας υποχρεούται να αγαπά την γυναίκα του, «καθώς ο Χριστός ηγάπησε την Εκκλησίαν και εαυτόν παρέδωκε υπέρ αυτής ίνα αυτή αγιάση» (Εφεσ.6,25-27). Λόγω αυτής της αγιότητας της γυναίκας οφείλουν οι άνδρες να αγαπούν τις γυναίκες τους όπως αγαπούν τα σώματα τους, διότι όποιος αγαπά την γυναίκα του τον εαυτό του αγαπά, επειδή και ο άνδρας και η γυναίκα είναι μέλη του ιδίου σώματος του Χριστού. (Εφεσ.6,28-29). Στο γάμο « έσονται οι δύο εις σάρκα μία» (Εφεσ.6, 31-32). οι δύο σάρκες ενώνονται σε μία και θα γίνει αυτό όταν ο άνδρας εγκαταλείψει τους γονείς του και προσκολληθεί στη γυναίκα του. (Εφεσ.6,31-32). Η θέση αυτή του Παύλου είναι «αντί» Ιουδαϊκή είναι μια υπέρβαση του Ιουδαϊκού Νόμου μια αλλαγή νοοτροπίας , διότι η εβραϊκή παράδοση θέλει την γυναίκα σε πλήρη υποταγή στον άνδρα. Η κορύφωση της πνευματικής μεταστροφής στον ελληνισμό μέσω του Χριστιανισμού του Παύλου φαίνεται με τον περίφημο ύμνο του για την αγάπη (Α΄Κορ. 13, 1-13). «η αγάπη μακροθυμεί, χρηστεύεται, η αγάπη ου ζηλοί, ου περπερεύεται, ου φυσιούται, ου ασχημονεί, ου ζητεί τα εαυτής ου παροξύνεται, ου λογίζεται το κακόν, ου χαίρει επί τη αδικία, , συγχαίρει δε τη αληθεία. πάντα στεγάζει, πάντα πιστεύει , πάντα ελπίζει, πάντα υπομένει, η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει» (Α΄Κορ. 13, 4-8). Η αγάπη είναι ανώτερη από όλα «νινύ δε μένει πίστις, ελπίς, αγάπη, τα τρία ταύτα. μείζον δε τούτων η αγάπη» (Α΄Κορ. 13, 1-13). Εδώ ο Παύλος εξιδανικεύει την αγάπη την κάνει πλατωνική Ιδέα.

Διαβάστε ολόκληρη τη μελέτη εδώ