Καθαρά Δευτέρα… μετά μουσικής

Φέτος τα παιδιά το είχαν αποφασίσει. Θα πετούσαν τον χαρταετό μόνοι τους, χωρίς τη βοήθεια των μεγάλων. Έτσι ο Γιώργος μαζί με τον μεγαλύτερό του αδελφό, τον Λάμπρο, αλλά και τον γείτονα και συμμαθητή του Τρύφωνα άρχισαν να περπατάνε το φιδίσιο μονοπάτι που οδηγούσε στο ψηλότερο σημείο του λόφου.

Το σχέδιο αυτό το είχε προτείνει ο Τρύφωνας, όταν τους είχε καλέσει σπίτι του, να τους κεράσει για τη γιορτή του, πριν τρεις βδομάδες. Τα δυο αδέλφια είχαν κατενθουσιαστεί με την ιδέα. Έτσι βάλθηκαν και οι τρεις να φτιάξουν έναν χαρταετό. Και η συνεργασία τους αυτή είχε εντυπωσιακά αποτελέσματα. Τα ξύλινα πηχάκια ήταν άριστα κολλημένα μεταξύ τους, η ουρά πολύχρωμη, όπως και ο ίδιος ο χαρταετός άλλωστε, και η καλούμπα πάρα πολύ γερή.

Τα παιδιά έφτασαν λαχανιασμένα στην κορυφή του λόφου. Αλλά μόλις έφτασαν… τζίφος! Ο άνεμος δεν τους είχε κάνει το χατίρι. Είχε σχεδόν άπνοια. Προσπάθησαν και ξαναπροσπάθησαν αλλά τίποτα. Ο χαρταετός ανέβαινε μέχρι τα τρία μέτρα και μετά ξανάπεφτε στο έδαφος. Προσπάθησαν να διαμορφώσουν λίγο τα ζύγια του χαρταετού αλλά κανένα αποτέλεσμα. Μετά από μια ώρα άκαρπων προσπαθειών η παρέα κουράστηκε. Κάθισαν στο έδαφος απογοητευμένοι κι αμίλητοι.

Εκείνη τη στιγμή ο Γιώργος παρατήρησε ότι ο Τρύφωνας έβγαλε από την τσέπη του κάτι ασημένιο και μεταλλικό. Ο δεύτερος πήρε μια βαθιά ανάσα και εξέπνευσε μαλακά. Τότε μια μελωδία λυπητερή και αέρινη ακούστηκε.

Ο Γιώργος και ο Λάμπρος απόρησαν: «Ρε συ Τρύφωνα, δεν μας είχες πει ότι ασχολείσαι με τη φυσαρμόνικα! Πολύ ωραία παίζεις!»

«Ναι, παίζω πολύ καιρό τώρα», είπε ο οργανοπαίχτης. «Είναι το μικρότερο πνευστό μουσικό όργανο, οπότε μπορώ να την κουβαλάω πάντα μαζί μου. Δεν είναι δύσκολο, μπορώ να σας μάθω αν θέλετε. Η φυσαρμόνικα έχει μέσα μικρά γλωσσίδια που πάλλονται όταν εισπνέεις, αλλά και όταν εκπνέεις αέρα. Να, την φέρνεις έτσι στα χείλια σου και, κουνώντας την δεξιά και αριστερά στο στόμα σου, τα γλωσσίδια πάλλονται και παίζουν τις αντίστοιχες νότες. Θα παίξω τώρα κάτι χαρούμενο για να μας φτιάξει το κέφι».  Και  ο Τρύφωνας έφερε στα χείλη του τη φυσαρμόνικα και άρχισε να παίζει έναν χαρούμενο σκοπό.

Τα παιδιά σαν να γαλήνεψαν ακούγοντας αυτή τη μελωδία. Ξάφνου ο Γιώργος φώναξε: «Ρε παιδιά… ο χαρταετός… κουνιέται!». Πράγματι, όσο έπαιζε ο Τρύφωνας ο αέρας είχε δυναμώσει και ο χαρταετός άρχισε μόνος του να σηκώνεται από το έδαφος. Φαινόταν σαν να χορεύει στον ρυθμό του σκοπού της φυσαρμόνικας. «Λοιπόν, εγώ λέω να μην το γρουσουζέψουμε», πρότεινε αποφασιστικά ο Λάμπρος. «Τρύφωνα, συνέχισε να παίζεις. Εγώ κι ο Γιώργος θα προσπαθήσουμε να πετάξουμε τον χαρταετό!» Έτσι κι έγινε. Ο Λάμπρος κράτησε τον αετό κόντρα στο ρεύμα του αέρα, ο Γιώργος ανέλαβε τον σπάγκο και το χάρτινο πολύχρωμο εξάγωνο υψώθηκε στον ουρανό κουνώντας ρυθμικά την ουρά του υπό τη μελωδία της φυσαρμόνικας. Ο Γιώργος όλο και άφηνε σπάγκο για να πάει ο χαρταετός όσο το δυνατόν ψηλότερα.

«Καλά είναι εκεί!», φώναξε ο Λάμπρος. «Μην αφήνεις άλλο σπάγκο τώρα!». Τα παιδιά κοίταξαν τον ουρανό ικανοποιημένα. Ο χαρταετός τους χόρευε παιχνιδιάρικα με τον αέρα. Ένιωθαν σαν να τους χαιρετούσε από εκεί ψηλά. Τότε ο Τρύφωνας άρχισε να παίζει μια πολύ γνωστή μελωδία στη φυσαρμόνικά του. «Α, αυτό το ξέρω. Από μια παλιά ελληνική ταινία δεν είναι;» ρώτησε ο Γιώργος. «Ναι», απάντησε ο οργανοπαίκτης. «Σε πολλές παλιές ελληνικές ταινίες χρησιμοποιούσαν στα τραγούδια τους τη φυσαρμόνικα, γιατί μπορεί να έχει και νοσταλγικό αλλά και εύθυμο ήχο. Πολλοί Έλληνες συνθέτες χρησιμοποίησαν τη φυσαρμόνικα στα τραγούδια τους. Να αυτό που παίζω τώρα το έγραψε ο Μάνος Χατζιδάκις και ακούστηκε για πρώτη φορά στην ταινία «Η Αλίκη στο ναυτικό» Και η φυσαρμόνικα έβγαλε και πάλι την γνωστή μελωδία.

Ο Γιώργος κοίταξε περήφανος τον φίλο του. Τι όμορφα που έπαιζε! Ποιος να το φανταζόταν ότι ένα τόσο μικρό όργανο θα έβγαζε τόσο δυνατές και τόσο όμορφες μουσικές; Σήκωσε το βλέμμα του και κοίταξε τον πολύχρωμο χαρταετό. Αυτός συνέχιζε ακάθεκτος τα παιχνίδια με τον άνεμο. Και όσο κελαηδούσε η φυσαρμόνικα τόσο αυτός ανέβαινε όλο και πιο ψηλά, όλο και πιο ψηλά, κουνώντας πάντα όμως τη χρωματιστή ουρά του στον ρυθμό της μουσικής…

Αλέξανδρος Σαββόπουλος