Μπροστά στο θάνατο του Θεανθρώπου

Αν ο θάνατος του ανθρώπου είναι μυστήριο, ο θάνατος του Θεανθρώπου είναι TO ΜΥΣΤΗΡΙΟ.

«Πως χωρίζεται η ψυχή από το σώμα; Πως διασπάται η αρμονική τους σχέση και κόβεται ο φυσικός τους δεσμός;»

Πως « η ζωή εν τάφω»;

Πως «η ζωή θνήσκει»;

Πως «ο δεσπότης πάντων καθοράται νεκρός»;

Το μυστήριο του θανάτου κατανοείται με τη βίωσή του.

Μορφές θανάτου μπορεί να είναι:

η αποτυχία στα έργα μας

η απόρριψη από πρόσωπα που δεν περιμέναμε

η μοναξιά και η εγκατάλειψη

η εμπειρία, τελικά, του ψυχικού και πνευματικού θανάτου, αφού ο σωματικός θάνατος δεν μπορεί να λογικοποιηθεί και να καταγραφεί.

Ο Χριστός βίωσε όλες τις μορφές του θανάτου, έγινε ομοιοπαθής με μας, κι άραμάςκατανοεί. Το «γιατί», μπροστά στον πόνο των μορφών του δικού μας θανάτου, δεν μπορεί να λεχθεί στο δικό μας Θεό. Γιατί ο δικός μας Θεός ήλθε σε μας, έγινε ως «εις εξημών» και γεύτηκε το θάνατο.

Μπροστά στο φετινό επιτάφιο του Κυρίου μας, ας υπερβούμε τον όποιο πόνο μας και την όποια δυσκολία της ζωής μας, κι ας αφήσουμε την καρδιά μας να κατανοήσει την απέραντη αγάπη Του. Ας δούμε Εκείνον κι όχι τον εαυτό μας. Ας είναι η Μ. Παρασκευή η μέρα Του κι όχι η δική μας.

Τότε θα κατανοήσουμε ότι τα δικά μας είναι μικρά. Μαζί Του μικραίνει ο πόνος, αποκτά νόημα η δυσκολία και η αναπηρία της ύπαρξής μας. Γίνεται η εμπειρία της όποιας μορφής θανάτου μας όχι αιτία μιζέριας και κατάθλιψης, αλλά μέσο που μας αποκαλύπτεται η όντως Ζωή και μας δίνονται χαρίσματα απρόσμενα.

Ο Ευαγγελιστής Ιωάννης μας λέει ότιεκεί που σταυρώθηκε ο Ιησούς και ετάφηκε ήταν κήπος. Ο κήπος έχει λουλούδια! Ο Επιτάφιος στολίζεται με λουλούδια! Η Μεγάλη Βδομάδα είναι πάντα την Άνοιξη!

Ο άνθρωπος που εισχωρεί στο βάθος των νοημάτων του Ευαγγελίου και θέλει να ζήσει ουσιαστικά τη ζωή του Χριστού, όπως μας δίδαξαν οι άγιοι πατέρες και οι άγιες μητέρες μας, ξέρει ότι ο θάνατος νικάται διά του θανάτου. Κι όπως ο Χριστός δεν τον απέφυγε αλλά τον κατενίκησε διά του θανάτου έτσι κι αυτός, ως αληθινός χριστιανός, αποδέχεται ο,τι δεν μπορεί ν’ αλλάξει (τον πόνο, τήναποτυχία, την αδυναμία, την απόρριψη και όποια άλλη μορφή θανάτου), πιστεύοντας ότι ο Χριστός ως Κύριος της ζωής και του θανάτου, ετοιμάζει και γι’ αυτόν μία νέα άνοιξη.

«Κύριε Ιησού Χριστέ, που κατέβηκες στον Άδη και γεύτηκες τη φρίκη του θανάτου ως το έσχατο σημείο της αγάπης σου για μας, δέξου κι από μας τον επιτάφιο τούτο, τα εγκώμια και τους ύμνους και χάριζέ μας τον πόθο να σε ακολουθούμε πάντα από το θάνατο στη Ζωή. Αμήν».