Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος: Με την απιστία του ο Θωμάς μάς ποδηγέτησε προς την αλήθεια

9 Μαΐου 2021

Η Ψηλάφησις του Θωμά.

(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)

Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος: Εις την Καινήν Κυριακήν και εις τον Απόστολον Θωμάν

Έρχομαι να καταβάλω χωρίς άλλο την οφειλή μου. Γιατί κι αν είμαι φτωχός όμως θέλω να αποσπάσω βίαια την ευγνωμοσύνη σας. Έδωσα την υπόσχεση να σας φανερώσω την απιστία του Θωμά και τώρα έρχομαι να την εκπληρώσω. Τις πρώτες οφειλές πρώτα βιάζομαι να εξοφλώ, για να μη με πνίξουν οι τόκοι που μαζεύονται.

Συνεργαστήτε και σεις στην καταβολή του χρέους μου και ικετέψετε το Θωμά, να βάλη στα χείλη μου το άγιο χέρι του, που άγγιξε την πλευρά του Κυρίου, να νευρώση τη γλώσσα μου, για να σας εξηγήση όσα ποθήτε. Κι εγώ παίρνοντας θάρρος από τις πρεσβείες του αποστόλου και μάρτυρα Θωμά διαλαλώ την πρώτη του απιστία και την ύστερη ομολογία, που είναι της εκκλησίας κρηπίδα και θεμέλιο.

Όταν μπήκε ο Χριστός στους μαθητάς του, ενώ οι πόρτες ήσαν κλεισμένες και βγήκε πάλι με τον ίδιο τρόπο, ο Θωμάς έλειπε μονάχα. Ήταν κι αυτό έργο της θείας οικονομίας. Η απομάκρυνση του μαθητού να προξενήση περισσότερη ασφάλεια και βεβαιότητα.

Γιατί αν ήταν μαζί ο Θωμάς, δε θα είχε βέβαια αμφιβολία· κι αν δεν είχε αμφιβολία, δεν θα ζητούσε μ᾿ επιμονή· και αν δεν ζητούσε, δε θα ψηλαφούσε· αν όμως δεν ψηλαφούσε, δε θα ωμολογούσε τον Κύριο και Θεό κι αν δεν ωμολογούσε Κύριο και Θεό, το Χριστό, δε θα είχαμε εμείς διδαχθή να τον δοξολογούμε μ᾿ αυτόν τον τρόπο.

Ώστε με την απιστία του ο Θωμάς μάς ποδηγέτησε προς την αλήθεια και όταν ήρθε ύστερα σταθεροποίησε την πίστη μας.

Έλεγαν λοιπόν οι μαθηταί στο Θωμά όταν ήρθε.
Έχομε δει τον Κύριο, έχομε δει αυτόν που είπε· εγώ είμαι το φως του κόσμου· έχομε δει αυτόν που είπε εγώ είμαι η ανάσταση και η ζωή και η αλήθεια· και βρήκαμε την αλήθεια των λόγων να λάμπη μέσα στα πράγματα.

Έχομε δει αυτόν που είπε· σε τρεις ημέρες σηκώνομαι, κι αφού είδαμε με τα μάτια μας την ανάσταση προσκυνήσαμε αυτόν που αναστήθηκε. τον ακούσαμε να μας λέη «ειρήνη σ᾿ εσάς», κι αλλάξαμε το σκοτισμό της λύπης σε γαλήνια χαρά.

Είδαμε τα χέρια του που δέχτηκαν τις αιχμές των καρφιών, είδαμε τα χέρια που κατηγορούν τη λύσσα των θεομάχων σκυλιών, είδαμε τα χέρια που ύφαναν την αφθαρσία μας.

Είδαμε και την πλευρά που κραυγάζει καθαρώτερα από κάθε κήρυκα την καλωσύνη του πληγωμένου.

Είδαμε την ίδια την πλευρά, που οι άγγελοι υμνούν και οι πιστοί σέβονται και οι δαίμονες τρέμουν.

Δεχτήκαμε και τη θεϊκή πνοή από το θεϊκό στόμα του, φύσημα πνευματικό, φύσημα που σκορπίζει κάθε χάρη.

Ο εξουσιαστής έδωσε και σ᾿ εμάς εξουσία να συγχωρούμε τα σφάλματα.

Αποκτήσαμε το δικαίωμα να κρίνωμε τους αμαρτωλούς, αφού μας έδωσε τέτοια εντολή.

Αν αφήσετε τις αμαρτίες μερικών, αφήνονται· αν μερικών τις κρατήσετε, κρατούνται.

Τέτοια βαθειά χαρά πήραμε απ᾿ το Σωτήρα, τέτοια δώρα απολαύσαμε.

Αδύνατο να μην πλουτίσωμε, αφού μας έτυχε τέτοιος Κύριος.

Έμεινε φτωχός μόνο αυτός που δε βρέθηκε μαζί μας.

Κι ο Θωμάς τι τους είπε.
Έχετε δει τον Κύριο; Καλά. Αυτόν που είδατε λοιπόν να τον σέβεστε πιο πολύ. Αυτόν που παρατηρήσατε, να τον κηρύττετε αδιάκοπα. Εγώ όμως, αν δε δω μέσα στις παλάμες του τα ίχνη των καρφιών και δε βάλω το δάχτυλό μου στο σημάδι απ᾿ τα καρφιά και δε βάλω το χέρι μου στην πλευρά του, δε θα πιστέψω. Κι εσείς δε θα πιστεύατε, αν δεν βλέπατε πρώτα· έτσι κι εγώ αν δεν ιδώ δε θα πιστέψω».

Μείνε, Θωμά, σταθερός στόν πόθο σου αυτόν, μείνε σταθερός με επιμονή, για να δης εσύ και να βεβαιωθή η ψυχή μου. Μείνε σταθερός, ζητώντας αυτόν που είπε, «Ζητάτε και θα βρήτε».

Μην προσπεράσης απλώς, ερευνώντας, αν δεν εύρης το θησαυρό που ζητάς, χτύπα μ᾿ επιμονή την πόρτα της αναντίρρητης γνώσης, ώσπου να σου την ανοίξη αυτός που είπε «χτυπάτε και θα σας ανοίξω».

Αγαπώ το διχασμό των λογισμών σου, γιατί κόβει κάθε διχασμό.

Αγαπώ τη φιλομάθειά σου, γιατί κόβει σύρριζα κάθε φιλονεικία.

Με χαρά ακούω πολλές φορές τα λόγια σου· αν δε δω στα χέρια του το σημάδι απ᾿ τα καρφιά, δε θα πιστέψω.

Γιατί συ απιστείς κι εγώ μαθαίνω να πιστεύω.

Εσύ σκάβεις με το δικέλλι της γλώσσας το θείο σώμα, κι εγώ θερίζω άκοπα τον καρπό και τον μαζεύω για μένα.

Αν δεν ιδώ μ᾿ αυτά μου τα μάτια μέσα στ᾿ άγια του χέρια, τ᾿ αυλάκια που σαν με αλέτρι χάραξαν οι ασεβείς, με κανένα τρόπο δε θα συμφωνήσω με τα λόγια σας.

Αν δε βάλω αυτό μου το δάχτυλο στις λακκούβες των καρφιών, δε θα δεχτώ το καλό μήνυμά σας.

Αν δεν κρατήσω μ᾿ αυτό μου το χέρι την πλευρά εκείνη, που ανύποπτη μαρτυρεί την ανάσταση, δεν μπορώ να πιστέψω τη γνώμη σας.

Γιατί κάθε λόγος είναι ισχυρός και βέβαιος, αν δεχτή τη συνηγορία όλων των πραγμάτων· και κάθε λόγος που δεν έχει τη μαρτυρία των έργων είναι χωρίς σημασία και από το στόμα στον αέρα χάνεται.

Θα κηρύξω στους ανθρώπους τα θαύματα του Δασκάλου.

Πώς λοιπόν με τα λόγια να πω αυτά που δεν αντιλήφθηκα με τα μάτια μου;

Πώς θα κάνω τους άπιστους να πιστέψουν, αυτά που μήτε εγώ δεν τάχω παρακολουθήσει; να πω στους Ιουδαίους και στους Έλληνες ότι έχω δει τον Κύριό μου να τον σταυρώνουν. Δεν τον είδα όμως να έχει αναστηθή αλλά μόνο άκουσα.

Και ποιος δεν θα περιπαίξη τα λόγια μου; Ποιος δε θα δείξη περιφρόνηση στο κήρυγμά μου;

Άλλο πράγμα είναι ν᾿ ακούσης κάτι και άλλο να το δης, άλλο πράγμα είναι η αφήγηση λόγων κι άλλο η θέα και η εμπειρία των πραγμάτων.

Συνεχίζεται

 

Από: http://users.uoa.gr/~nektar/orthodoxy/paterikon/iwanns_xrysostomos_omilia_eis_thn_kainhn_kyriakhn.htm