Aποχαιρετισμὸς στoν Γέροντά μας Aνανία Κουστένη: ελάχιστα εξομολογητικά

Ο Γέροντας, πατήρ Ανανίας (1945-2021) στο κέντρο. (φωτογραφία από: http://agios-dimitrios.blogspot.com/2015/10/blog-post_908.html)

Μέρες χαρᾶς καὶ Ἀναστάσεως ἔφυγε ὁ Γέροντάς μας πατὴρ Ἀνανίας Κουστένης. Ἔτσι «ἐγκατέλειψε» τὸ ἄστυ τῶν Ἀθηνῶν καὶ τὴν σκληρὴ πόλη καὶ τὰ Ἐξάρχεια, μὲ τὶς βασανισμένες ψυχοῦλες, ποὺ τόσο στήριξε καὶ ἀγκάλιασε, καὶ ἀναχώρησε γιὰ τὸν ἄλλο τόπο. Γιὰ τὸ περιβόλι τοῦ Θεοῦ.

Ἀνέβηκε, κάνοντας σταθμό, στὰ χωριὰ τῆς Ἀρκαδίας, Δημητσάνα και Καρκαλοῦ. Ἐκεῖ, μέσα στὸ ἄρωμα τῆς φύσεως καὶ στὰ λουλούδια καὶ στοὺς δικούς του. Στὴ Μονὴ τοῦ Τιμίου Προδρόμου. Μαζὶ μὲ τὸν ἅγιο Γρηγόριο τὸν Ε΄. Καὶ τὸν ἅγιο Εὐθύμιο τὸν νέο, ποὺ μαρτύρησε λἰγο πριν τὴν Ἐπανάσταση. Μαζὶ καὶ τὸν ἅγιο Ἀθανάσιο τὸν νέο, ἐπίσκοπο Χριστιανουπόλεως. Ποὺ τὴν ἡμέρα τῆς ἑορτῆς του, 17 Μαΐου, ἔγινε ἡ ταφή τοῦ Γέροντά μας.

Κι ἀκόμα μαζὶ μὲ τὸν Θοδωράκη Κολοκοτρώνη, τὸν ἐλευθερωτὴ τῆς πατρίδας μας, ποὺ σίγουρα τὸν ὑποδέχθηκε στοὺς οὐρανούς.

Ἐκεῖ στοὺς οὐρανοὺς τὸν ὑποδέχθηκε νέφος ἁγίων καὶ μαρτύρων. Μὲ τοὺς ἁγίους Νεκτάριο καὶ Πορφύριο ἐπικεφαλῆς. Καὶ τὸν ἅγιο Νικόλαο παπα-Πλανᾶ. Ἀσφαλῶς μαζὶ καὶ πρώτη ἡ Παναγία μας μὲ τὸν Υἱὸ καὶ Θεό Της, ποὺ τὸν προϋπάντησαν, κατὰ τὴν τάξη τῆς Ἐκκλησίας μας.

Στέκομαι σὲ ἐκεῖνες τὶς ἀποσπασματικὲς ἀφηγήσεις του γιὰ τὰ σκληρὰ παιδικὰ χρόνια, τοὺς δρόμους, τὰ χιόνια, μαζὶ καὶ τὰ χρόνια τῶν παθῶν τῆς πατρίδας μας, τὴ φτώχεια, ὅσα κουβαλοῦσε μαζί του ζῶντας στὸ ἄστυ τῶν Ἀθηνῶν, σὲ ἐκεῖνο τὸ κελλάκι του γεμᾶτο ἕνα ἄλλο φῶς, -κι ἂς ἔβλεπε στὸν φωταγωγὸ μὲ τὰ περιστέρια- καὶ τὴν ἀπέραντη ἀγάπη καὶ τὴ φιλοξενία, ποὺ χωροῦσε ὅλους. Μιὰ σταλιὰ σπιτάκι, ἔνα διαμερισματάκι στὰ Ἐξάρχεια. Μαζὶ τὰ στοιβασμένα βιβλία. Καὶ τὰ εἰκονίσματα. Καὶ τὸ τηλέφωνο, νὰ καλεῖ συνεχῶς. Μαζὶ κι ὁ καημὸς κι ἡ ἀγωνία τῶν ἀνθρώπων στὴν ἄλλη ἄκρη. Ὁ ἀνθρώπινος πόνος. Κι ὁ σταθερός του λόγος. Ὅλο διάκριση.

Ἐγὼ νὰ κρατάω τὸ τρυφερό του βλέμμα. Ἕνα βλέμμα ἀπέραντης ἀγάπης. Τότε ποὺ μὲ περίμενε καὶ ὑποδεχόταν, ὅταν ἀνέβαινα στὴν Ἀθήνα νὰ πάρω τὴν εὐλογία του. Κι ὕστερα, ὅταν μὲ κατευόδωνε, γιὰ τὴν Κύπρο. Ἀρχοντικῶς, πάντοτε.

«Ὁ ἄνθρωπος εἶναι πρόσωπο. Πέρνα νὰ ἰδωθοῦμε», ἔλεγε ὁ Γέροντας. Μαζὶ κι ἐκεῖνο τὸ τηλέφωνο Λευκωσία – Ἀθήνα. Ἡ ὥρα ἀκριβής. Μὲ πειθαρχία στρατιωτική. 8. 30 τὸ πρωί. Πάντοτε. Ἔτσι εὐχὴ καὶ εὐλογία. Μιὰ καλημέρα τοῦ Θεοῦ. Εἴκοσι ὀκτὼ τόσα χρόνια.

Μαζὶ κι ἡ φωνή του καὶ τὰ κηρύγματά του, ποὺ μοῦ ἔκαναν συντροφιά. Χρόνια καὶ χρόνια. Αὐτὸ μόνο.

Τέλος Μαΐου τοῦ 1993 ἡ πρώτη μας συνάντηση. Ἕνα Σαββάτο, μεσημέρι ἤτανε. Καὶ πάλι ἡμέρα Σαββάτου, καὶ πάλι μῆνα Μάϊο, 15 Μαΐου τοῦ 2021, ἡ κοίμησή του.

Ὁ λόγος τοῦ Γέροντος ὑπῆρξε καὶ παραμένει λόγος παρηγορίας καὶ παραμυθίας σὲ καιροὺς ἄχαρους. Καὶ θεολογικῶς αὐστηρὰ Ὀρθόδοξος καὶ βαθύτατος. Κρατάω τὰ γράμματα ποὺ ἤξερε. Κι ἐκείνη τὴν ἐτυμολογία τῶν λέξεων, ποὺ ἔκανε.

Γυρίζω στὴ χαρὰ ποὺ τὸν εἴχαμε νὰ λειτουργεῖ, νύχτα σχεδὸν στὸν Ἅγιο Νεκτάριο. Κι ἐκεῖνο τὸ «Εὐλογημένη ἡ βασιλεία τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος» ποὺ ἐκφωνοῦσε. Ἔτσι νὰ εἰσερχόμαστε στὸν μυστικὸ τόπο τοῦ παραδείσου. Μαζὶ μὲ τὰ πουλιὰ καὶ τὸ πρωϊνό τους ξύπνημα. Τὰ κελαηδήματα.

Ἕνας ταπεινὸς ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ ἦταν ὁ Γέροντάς μας Ἀνανίας. Μέσα στὸ φῶς τὸ μυστικὸ τοῦ ἄλλου ἔαρος, τοῦ Ἀναστασίμου ἀνεχώρησε. Κι ἐκεῖ μέσα στὸ φῶς καταλάμποντας ἀναπαύεται. Ὅταν φεύγουν καὶ ἀναχωροῦν οἱ ἄνθρωποι ποὺ ἀγαποῦμε μᾶς πλημμυρίζει ἡ θλίψη. Ὅμως ὁ Γέροντάς μας εἶναι στὴν ἀγκαλιὰ τοῦ Θεοῦ.

Αὐτὰ λέω μόνο νὰ γράψω. Μπροστὰ στὴν ἀγάπη του καὶ τὴ μεγαλοσύνη καὶ τὴν ἀπέραντη ταπεινότητά του πρέπει ὅλοι νὰ σιωποῦμε. Γιατὶ κινδυνεύουμε νὰ περιπέσουμε στὴ φλυαρία καὶ στὴν κενολογία καὶ στὴν αὐταρέσκεια. Στὸν ἐγωϊσμό. Ὁ Γέροντας τίποτα δὲν ἤθελε ἀπὸ ὅλα αὐτά. Προπαντὸς τὴν ὑποκριτικὴ εὐσέβεια καὶ τὸ ἐκκλησιαστικὸ προσωπεῖο ποὺ δὲν εἶχε ἀγάπη. Θὰ μᾶς ἔπαιρνε μὲ τὶς πέτρες. Γι’ αὐτὸ συχνὰ καὶ ἡ αὐτοϋπονόμευσή του. Ψελλίσματα μόνο καταθέτω ἐδῶ, ἀποχαιρετώντας τον καὶ εὐχαριστώντας τον γιὰ τὴν ἀγάπη του καὶ τὴν ἐμπιστοσύνη του.

17 Μαΐου 2021