Σατανισμός της «Νέας Εποχής»

1.Η θεωρητική βάση του σατανισμού.

Όπως είναι γνωστό, κύρια «δόγματα» της «Νέας Εποχής του Υδροχόου» είναι η «πίστη» σε απρόσωπο «θεό» και η κατάργηση της διακρίσεως μεταξύ καλού και κακού. Ο άνθρωπος της «Νέας Εποχής» είναι «θεός» κατ’ ουσίαν, ή αλλοιώς «εκροή» του «θεού». Κατά συνέπειαν, αναζήτηση του Θεού έξω από τον άνθρωπο δεν νοείται.

Ο αυτοθεοποιημένος και αυτονομημένος αυτός άνθρωπος της «Νέας Εποχής» είναι εκείνος, ο οποίος χαράσσει και τον «ηθικό νόμο». Κατά τον «νόμο» αυτό ο άνθρωπος μπορεί να ζη όπως θέλει, να κάνει ο,τι θέλει. Το καλό και το κακό είναι οι δυό όψεις του ίδιου νομίσματος, χωρίς καμία ουσιαστική διαφορά.

Πάνω σ’ αυτές τις «αρχές», οι οποίες χαρακτηρίζουν κάθε παραθρησκευτική ομάδα της «Νέας Εποχής», κινείται η θεοσοφία της Έλενα Μπλαβάτσκυ και των διαδόχων της στον αποκρυφισμό. Οι ίδιες αυτές «αρχές» στην ακραία μορφή τους εκδηλώνονται και μέσα από τα διάφορα είδη του σύγχρονου σατανισμού. Πράγματι, και ο νεοσατανισμός μάχεται την πίστη στον Ένα και Αληθινό Θεό, καταργεί την διάκριση καλού και κακού και κηρύσσει την λατρεία στον ίδιο τον άνθρωπο. Μια λατρεία όμως σύμφωνη με το αρχαίο «ευαγγέλιο του όφεως», που προτρέπει τον αυτονομημένο λάτρη της να αυτολατρευτεί μέσα σε ένα εγκληματικό δόγμα, καταγραμμένο στο «ευαγγέλιο του σατανισμού» το «βιβλίο του Νόμου» του Aleister Crowley: «Ο άνθρωπος έχει το δικαίωμα να ζει σύμφωνα με το δικό του νόμο, να παίζει όπως θέλει, να ξεκουράζεται όπως θέλει, να πεθαίνει όποτε θέλει και όπως θέλει…. Να σκέπτεται ο, τι θέλει, να λέει ο,τι θέλει….. να αγαπά όπως θέλει: Και εκπληρώστε την επιθυμία σας σε αγάπη όπως θέλετε, όποτε θέλετε, όπου θέλετε και με όποιον θέλετε!…. ο άνθρωπος έχει το δικαίωμα να θανατώνει όλους εκείνους που προσπαθούν να του αφαιρέσουν αυτό το δικαίωμα. Οι σκλάβοι πρέπει να υπηρετούν».

2. Ιστορικά στοιχεία.

Ο σύγχρονος σατανισμός, ή νεοσατανισμός έχει τις ρίζες του στον μεσαίωνα. «Μεσσίας» του νεοσατανισμού είναι ο Άγγλος μάγος Aleister Crowley (1875-1947) που ήταν βασικό στέλεχος του «Τάγματος του Ναού της Ανατολής» (ΟΤΟ). Αυτός συνέταξε το «Βιβλίο του Νόμου» σύμφωνα με το οποίο «θεός είναι ο άνθρωπος» και το ουσιαστικό σ’ αυτό το «θεό» είναι το θέλημά του (βλ.περισσότερα στο βιβλίο του π. Αντωνίου Αλεβιζοπούλου, Νεοσαστανισμός, σελ.205). Από την οργάνωση του Crowley προήλθαν πολλές άλλες θυγατρικές σατανιστικές ομάδες.

Με βάση την οργάνωση του Crowley και με ανάμειξη άλλων σατανιστικών «παραδόσεων» ή «τάσεων» ιδρύθηκε η Εκκλησία του Σατανά από τον Anton Szandon Lavey, στις 30 Απριλίου 1966, στην Καλιφόρνια. Γι’ αυτό η ημερομηνία αυτή αποτελεί την βασική σατανιστική εορτή. Το 1968 ο Lavey εξέδωκε την «Βίβλο του Σατανά» και το 1972 το «Τυπικό του Σατανά». Καίτοι η οργάνωση αυτή ανήκει στον λεγόμενο ορθολογιστικό σατανισμό, που πιστεύει ότι ο Σατανάς δεν αποτελεί οντότητα, αλλά αντιπροσωπεύει τις φυσικές δυνάμεις του σκότους, εν τούτοις είναι η πιο καλά οργανωμένη σατανιστική ομάδα.

Όπως και άλλες σατανιστικές οργανώσεις έτσι κι αυτή έχει ως σύμβολο την αντεστραμμένη αποκρυφιστική πεντάλφα, η οποία αποκαλείται ενίοτε και «Μπαθομέτ», όπως και το άλλο σύμβολο των σατανιστών με την μορφή τράγου, που συμβολίζει τον Σατανά.

Στην δεκαετία 1960 – 1970 προήλθε από διάφορες ομάδες ο λεγόμενος Εωσφορισμός. Αυτός τιμά και λατρεύει τον Σατανά, τον οποίο ονομάζει «αδικημένο θεό». Όμως δεν δέχεται ότι ο Σατανάς εκπροσωπεί το κακό, αλλά ότι παίζει ένα θετικό ρόλο. Δηλαδή αναμασά το «δόγμα» της «Νέας Εποχής» που θέτει στο ίδιο επίπεδο το καλό και το κακό και τους δίδει ίδια αξία. Η σατανιστική αυτή ομάδα στηρίζεται κυρίως στην αντίληψη της Έλενας Μπλαβάτσκυ.

3. Το «εγκληματικό δόγμα».

Έχει γίνει φανερό πλέον ότι ο νεοσατανισμός δεν είναι απλώς ένα «άλλο πιστεύω» έστω και διεστραμένο. Είναι ένα «εγκληματικό δόγμα», το οποίο αποτελεί απειλή, όχι μόνον για τα ίδια τα θύματά του, αλλά και για το κοινωνικό σύνολον. Βεβαίως, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το μεγαλύτερο κακό είναι η απώλεια ψυχών και η παγίδευσή τους στα δίκτυα του «ανθρωποκτόνου» διαβόλου, ο οποίος «ως λέων ωρυόμενος, περιέρχεται, ζητών τίνα καταπίη» (Α´Πετρ. 5-8).

Πέραν αυτού όμως, οι αρνητικές επιδράσεις του εγκληματικού αυτού δόγματος πάνω στην προσωπικότητα των νεαρών κυρίως ατόμων είναι καταλυτική. Ο «χειρισμός του νού» που εφαρμόζεται κι εδώ, όπως σε όλες τις παραθρησκευτικές ομάδες (σέκτες) οδηγεί σε τρομακτικές ψυχικές καταστάσεις, σε ολοκληρωτική αλλοίωση της σκέψεως, της συμπεριφοράς, του όλου ψυχισμού των θυμάτων, στην αποκοπή τους από τον κοινωνικό περίγυρο και το παρελθόν. Η αν-τικοινωνική συμπεριφορά και η εχθρική στάση έναντι της οικογένειας και της κοινωνίας εκδηλώνονται μέσα από πράξεις βίας, οργιαστικές τελετές, πόση αίματος, μέχρι και θυσίες ζώων και ανθρωποθυσίες.

Διαβάζομε στην «σατανιστική βίβλο» (σελ. 89-90): «Όταν ένα άτομο με την αξιόμεπτη συμπεριφορά του πρακτικά αποζητά να καταστραφεί, είναι πραγματικά υποχρέωσή σου να τους υποβάλεις στην επιθυμία τους… Έχεις κάθε δικαίωμα να τους καταστρέψεις (συμβολικά) και εάν η κατάρα σου ωθεί στην πραγματική τους εκμηδένιση, χαροποιήσου γιατί έχεις συντελεστικά ξεφορτώσει τον κόσμο από ένα κτήνος. Εάν η επιτυχία ή ευτυχία σου ενοχλεί κάποιον εσύ δεν του χρωστάς τίποτε. Έχει δημιουργηθεί για να ποδοπατηθεί. Εάν οι άνθρωποι έπρεπε να έχουν τις συνέπειες των πράξεών τους, θα το σκεφτόταν δυό φορές».

Δεν αντιλέγει κανείς ότι υπάρχουν και περιπτώσεις που είναι αποτέλεσμα διαταραγμένης προσωπικότητας ή επιπόλαιης νεανικής συμπεριφοράς για ικανοποίηση της περιέργειας ή για την απόκτηση, δήθεν, μέσω του σατανά (sic), δυνάμεως, πλούτου ή ηδονής. Όμως υπάρχουν και εκείνες οι περιπτώσεις για τις οποίες δεν χωράει καμιά αμφισβήτηση για την παρουσία του «ανθρωποκτόνου».

Και το ερώτημα που προκύπτει είναι: Άραγε οι λεγόμενοι σατανιστές της Γερμανίας ήταν ψυχικά ασθενείς – όπως οι συνήγοροί τους θέλησαν να υποστηρίξουν – και γι’ αυτό προσχώρησαν σε διεστραμένες ομάδες, ή μήπως ο ίδιος ο σατανισμός διέστρεψε την ψυχή τους και τους κατάντησε εγκληματικά στοιχεία;

Και τούτο διότι είναι διεθνώς διαπιστωμένο ότι υπάρχουν σέκτες, όπως είναι και ο σατανισμός, με «εγκληματικά δόγματα», τα οποία οδηγούν σε εγκληματική συμπεριφορά και εγκληματικές πράξεις. Γι’ αυτό και διεθνείς οργανισμοί, όπως είναι το Ευρωπαικό Κοινοβούλιο, ζητούν την λήψη μέτρων εναντίον των ομάδων αυτών. Το Ψήφισμα του Ευρωπαικού Κοινοβουλίου της 29.2.96 κάνει λόγο για «εγκληματική δραστηριότητα ορισμένων σεκτών» και ζητεί από τις χώρες-Μέλη της Ευρωπαικής Ενώσεως να λάβουν αυστηρά μέτρα για την αντιμετώπισή τους.

4. Υποκριτική ανησυχία.

Κάθε φορά που εκδηλώνεται κάποιο περιστατικό σατανιστικής δραστηριότητας γίνεται αντικείμενο έντονου σχολιασμού και προβολής μέσα από τα μέσα ενημερώσεως. Καλούνται φορείς και ειδικοί να μιλήσουν για τον τρόπο αντιμετωπίσεως του «εχθρού» της κοινωνίας και ειδικώτερα των νέων. Αφού όμως όλα σχολιαστούν, συχνά από αναρμόδιους, και το γεγονός «πουλήσει» αρκετά, όλα πάλι ξεχνιούνται και οι μόνοι κερδισμένοι είναι οι ίδιοι οι σατανιστές που κατόρθωσαν για άλλη μια φορά να κάνουν γνωστή την ύπαρξή τους, σκορπώντας μάλιστα τον φόβο σε πολλούς για τις δήθεν «υπερφυσικές» διασυνδέσεις τους με τον «άρχοντα του σκότους». Άραγε οι συζητήσεις και ενίοτε η δημιουργία πανικού στους εμβρόντητους πολίτες που παρακολουθούν τα γεγονότα, λύνει το πρόβλημα;

Όταν στην συνέχεια, μέσα από τις ίδιες οθόνες, μέσα από τα ίδια περιοδικά, και άλλα έντυπα που κραυγάζουν για την αντιμετώπιση δήθεν του προβλήματος προβάλλονται, με ένα σωρό τρόπους, οι θέσεις του αποκρυφισμού, του νεοσατανισμού, της αστρολογίας, των μάγων και των λοιπών «εμπόρων κάλπικης ελπίδας», δεν είναι τουλάχιστον υποκριτική η ανησυχία που αρκετοί εκδηλώνουν; Όταν τα παιδιά και οι νέοι εξοικειώνονται με τον αποκρυφισμό και τον νεοσατανισμό μέσα από τα χαρτοπαιγνίδια,τα video games, τα παιδικά βιβλία, την σκληρή ροκ μουσική με τους σατανικούς στίχους, τις ταινίες θρίλερ κ.λ.π., δεν είναι πιθανόν να θελήσουν κάποτε να «δοκιμάσουν» στην πράξη, μέσα σε ομάδες περίεργων φαινομένων, το πόσο στέκονται αυτά που διάβασαν ή είδαν; Μα εκεί είναι πολύ πιθανόν να παραμονεύει ένα «εγκληματικό δόγμα», μια θανάσιμη σέκτα, μια σατανική παγίδα για την αθώα και απαλή νεανική ψυχή.

Ας μην υποκρινόμαστε λοιπόν. Ας μη στρουθοκαμηλίζομε. Ας μη προσπαθούμε να ξεφορτωθούμε τις ευθύνες που εμείς πρώτοι έχομε απέναντι στα παιδιά μας. Άραγε, φταίνε μόνον οι σατανιστές ή και εκείνοι που αδιαφορούν για την σωστή διαπαιδαγώγηση των παιδιών μας; Θα παραμένουν ανεξέλεγκτοι εκείνοι που δεν διστάζουν να εμπορεύονται τον σατανισμό για να αυξήσουν τα παράνομα κέρδη τους; Μήπως και ένα σατανικό δόγμα δεν είναι εξ’ ίσου θανατηφόρο ναρκωτικό, «ψυχοναρκωτικό», όπως και οι εξαρτησιογόνες ουσίες;

5. Αντιμετώπιση.

Που όμως πρέπει να αναζητηθή ο τρόπος αντιμετωπίσεως αυτής της απειλής;

Ακούγεται συχνά το ερώτημα: «Η Εκκλησία τι κάνει;» Αν εκείνοι που μεταφέρουν την πληροφόρηση στο Κοινό ήθελαν πράγματι να του κάνουν γνωστό το τι κάνει η Εκκλησία στον πνευματικό και κοινωνικό τομέα καθημερινά, τότε ασφαλώς και δεν θα ετίθετο αυτό το ερώτημα.

Και τούτο διότι η Εκκλησία διαθέτει και προσφέρει όλα τα πνευματικά όπλα για να θωρακίσει τον πιστό από την απειλή του σατανά. Η Ορθόδοξη Εκκλησία μας είναι «ο Ίδιος ο Χριστός παρατεινόμενος εις τους αιώνας». Γι’αυτό είναι η ασφαλής κιβωτός της σωτηρίας για κάθε άνθρωπο. Ο πιστός ανήκει στον Κύριο Ιησού, θωρακίζεται με την Χάρη των Μυστηρίων και πάνω του δεν μπορεί να έχει καμιά δύναμη και εξουσία ο σατανάς.

Εκτός τούτου, η Εκκλησία έχει οργανωμένους φορείς ποιμαντικής αντιμετωπίσεως προβλημάτων που δημιουργούνται σε άτομα και οικογένειες από την εγκληματική δραστηριότητα των επικίνδυνων παραθρησκευτικών ομάδων. Το κέντρικό όργανο της Εκκλησίας σ’αυτόν τον τομέα, η Συνοδική Επιτροπή επί των αιρέσεων, αντιμετωπίζει καθημερινώς πληθώρα περιπτώσεων, συμπαρίσταται σε θύματα και οικογένειες θυμάτων, οργανώνει Πανορθόδοξες συνδιασκέψεις, ιερατικές συνάξεις, ομιλίες, εκπομπές, ενημερώνει μέσω Εγκυκλίων, εντύπων και ανακοινώσεων τον Λαό του Θεού.

Όμως δεν εξαντλείται εδώ ο τρόπος αντιμετωπίσεως της απειλής. Και τούτο διότι, όπως υπογραμμίσαμε επανειλημμένα πιο πάνω, πρόκειται για εγκληματική δραστηριότητα. Κι όταν υπάρχει έγκλημα, όταν διαπράττονται φόνοι (ανθρωποθυσίες) και αυτοκτονίες και χάνονται ζωές, όταν νεαρά άτομα καταντούν ράκη και οδηγούνται στα ψυχιατρεία ή απειλούνται έννομα αγαθά, η ευθύνη ανήκει πλέον στα αρμόδια Όργανα της Πολιτείας. Αύτό άλλωστε ζητά το Ευρωπαικό Κοινοβούλιο με τα Ψηφίσματά του, αυτό κάνουν πολλές χώρες της Ευρωπαικής Ενώσεως, με ειδικές Κρατικές Επιτροπές, πλην της Ελλάδος.

Η Εκκλησία έχει καθήκον και υποχρέωση να ενημερώνει, να συμπαρίσταται και να συνεργάζεται ενδεχομένως με την Πολιτεία. Και το κάνει χωρίς φανατισμό και μισαλλοδοξία. Το έγκλημα όμως αντιμετωπίζεται με τον νόμο.Υπάρχουν νόμοι του Κράτους για να αντιμετωπίζουν, να διώκουν και να τιμωρούν το έγκλημα. Κι αν δεν υπάρχουν τέτοιοι νόμοι για την συγκεκριμένη περίπτωση, τότε πρέπει επειγόντως να νομοθετηθούν. Αυτό όμως είναι αρμοδιότητα της Πολιτείας και όχι της Εκκλησίας. Δεν διστάζομε να πούμε ότι έχομε καθυστερήσει επικίνδυνα.

6. Η νίκη κατά του σατανά.

«Η Χριστιανική αντίληψη περί Θεού, περί ανθρώπου, περί κόσμου και περί σωτηρίας, η ουσιαστική σύνδεση ανάμεσα στην χριστιανική πίστη και στην καθημερινή μας ζωή θα προσφέρει στους νέους την απαραίτητη αυτοσυνειδησία του χριστιανού, θα τον καλύψει πνευματικά και θα αποτρέψει την εσωτερική του αναζήτηση στην οποία εξωθείται από τα ποικίλα υπαρξιακά κενά» (π.Αντωνίου Αλεβιζοπούλου, Νεοσατανισμός, σελ. 288).

Ο σατανάς είναι ένας «πεπτωκός άγγελος», ένας νικημένος εχθρός. Ο Ιησούς Χριστός, ο Δυνατός και Αληθινός Θεός, ενίκησε τον σατανά και είναι ο Κύριος της ιστορίας, ο Κύριος του ουρανού και της γης. Εκείνος που έχει εξουσία «επί πνευμάτων ακαθάρτων». Διαβεβαίωσε γι’ αυτό ο Ίδιος τους μαθητές Του: «Εθεώρουν τον σατανάν ως αστραπήν εκ του ουρανού πεσόντα» (Λουκ. 10,18). Ο σατανάς, χωρίς την παραχώρηση του Κυρίου Ιησού, δεν έχει εξουσία ούτε πάνω σε «αγέλη χοίρων πολλών βοσκομένην» (Ματθ. 8, 30). Ο Χριστός είναι για μας, η δύναμη, η ελπίδα, η σωτηρία.

Ο πιστός Χριστιανός δεν φοβάται λοιπόν τον σατανά. Το πολύ – πολύ αυτός ο αιώνιος εχθρός του ανθρώπου να γίνει μια «καλή» ευκαιρία για πολλούς, νικώντας τους πειρασμούς και τις παγίδες του, να μπούν ευκολώτερα στον Παράδεισο.