Ἕνα ἀνέκδοτο ποίημα γιὰ τὴν κατεχόμενη Κυθρέα της Κύπρου
καὶ τὴ βεβηλωμένη ἐκκλησία τῆς Ἁγίας Μαρίνας
Ἔτσι ἀφήνεσαι στὰ τοπία τοῦ ὕπνου
πάνω σὲ ἕνα κατάλευκο νέφος
ψηλὰ στὸν οὐρανὸ
μὲ μιὰ τριήρη ποὺ ξέφυγε
ἔτσι ἦλθε καὶ σὲ πῆρε
καὶ σὲ ἀνεβάζει μαζί της σὲ ἄλλα τοπία
φωτεινὰ
καὶ ἀπαστράπτοντα
ἡ μάνα σου σὲ νανουρίζει
μὲ ἐκεῖνο τὸ παλιὸ ποὺ λέγαμε
«ὕπνε ποὺ παίρνεις τὰ παιδιὰ»
καὶ ὅλα τὰ λοιπά
μὲ τὴν Ἁγία Μαρίνα νὰ διασχίζει τοὺς δρόμους
ἐσὺ νὰ τρέχεις ὅπως παλιὰ
στὰ περιβόλια καὶ στὰ νερὰ
ποὺ λάμπουν
δὲν βλέπεις τὴ σκιὰ ποὺ σὲ ἀκολουθεῖ
μεσημέρι
κι ἡ γειτονιὰ ἀποσύρεται
καὶ τὰ παιδιὰ ξυπόλητα
μὲς στὰ νερὰ
κι οἱ φίλοι σου ποὺ ἀναχώρησαν
κωπηλατώντας
κι ἐκείνη ἡ ἁπαλὴ φωνὴ τῆς μητέρας
πάντοτε
ποὺ σὲ ἀκολουθεῖ τρυφερὰ
μὲς στὴ νεφέλη τοῦ οὐρανοῦ
καὶ σὲ σκεπάζει.
30 Δεκεμβρίου 2020
Η πνευματική χαρά
Είναι καθήκον φωτεινό και εντολή αγία ο άνθρωπος ν’ αγάλλεται , έχει υπεραξία. Ποία είναι όμως η πηγή που η χαρά πηγάζει και πως το ποίμνιο Θαυμαστά , τέρπει και αγιάζει ; Δεν είναι άλλη η πηγή παρά το Άγιο Πνεύμα , που όλα τα εμβάλλει, τα χωρεί , σαν δροσοβόλο ρεύμα. Και κάθε χριστιανή […]
