Όσιος Παΐσιος: Στήριξε και έδωσε κουράγιο στους Έλληνες, προφήτεψε τα μελλούμενα για Ελλάδα και Κύπρο!

Ο όσιος Παΐσιος Αγιορείτης στην αυλή του κελλιού τον Φεβρουάριο του 1992, δύο χρόνια πριν από την κοίμηση του. (Φωτογραφία Πάρη Μανδάνη από το βιβλίο «Όσιος Παΐσιος ο Αγιορείτης, 1924-1994, Μαρτυρίες προσκυνητών», έκδοση Αγιοτόκος Καππαδοκία.

Μια μεγάλη γιορτή ήταν η χθεσινή ημέρα!

Ή καλύτερα με πανηγυρικούς εσπερινούς, παννυχίδες, αγρυπνίες, όρθρους και Θείες Λειτουργίες σε όλη την οικουμένη ήλθε και φέτος η γιορτή του οσίου πατρός ημών Παϊσίου του Αγιορείτη και πάσης υφηλίου!

Με επίκεντρο πάντα το Ιερό Ησυχαστήριο «Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος» στην Σουρωτή Θεσσαλονίκης όπου και το μνήμα του.

Για όλους όσους ζήσαμε κάπως τον όσιο Παΐσιο στην γιορτή αυτή μοιάζει να υπερισχύει και να δίνει τον τόνο το «του πατρός ημών», αφού αποτελεί ξεκάθαρη πραγματικότητα ότι υπήρξε πατέρας μας! Κάτι που μοιάζει συγχρόνως και την άμεση συμ-μαρτυρία μας για την οσιότητα του!

Δηλαδή, την προσωπική και εκκλησιαστική εμπειρία της άμεσης γνώσης της αγιασμένης, οσιακής βιοτής του «πατρός ημών» η οποία έφερε και την αγιοκατάταξη του από το Οικουμενικό μας Πατριαρχείο. Άλλωστε, τόσο ο ίδιος ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος όσο και άλλοι Συνοδικοί Αρχιερείς του Πατριαρχείου είχαν αντίστοιχες εμπειρίες και βεβαιότητα για την οσιακή βιοτή του Γέροντα Παϊσίου του Αγιορείτη του εκ της Καππαδοκίας!

Ο όσιος Παΐσιος (αριστερά) με τον Οικουμενικό Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίο.

Οι μνήμες για την πατρικότητα του οσίου είναι ακόμη ιδιαίτερα νωπές. Η αρετή που απέκτησε με την άσκησή του και κυρίως με την δοτικότητα του στον Θεό πλημμύρισαν την ψυχή του και όλη την ύπαρξη του με αγιότητα και καύση καρδίας υπέρ όλη της κτίσεως. Και ιδιαίτερα για τους ανθρώπους! Και αυτήν γευτήκαμε και γι’ αυτόν τον κατονομάζουμε πατέρα!

Αλλά ο άγιος πατέρας αγαπούσε και τα ζώα! Άγριες αρκούδες του δάσους, φίδια, σαύρες με τα οποία συνομιλούσε και έτρεφε…

Ζούσε την παραδεισιακή κατάσταση γιατί παραδόθηκε από την παιδική και νεαρή του ηλικία στα χέρια του Θεού. Ακόμη και τα παιδικά του χεράκια ήθελε να γίνουν όμοια με του Χριστού, γιατί όπως έλεγε ήθελε να μοιάσει στον Χριστό μας που ήταν μαραγκός.

Και πράγματι, αυτό ήταν το «επάγγελμά» του, η «ειδικότητα» του, αν όχι το πάρεργό του, μιας και το κύριο έργο του ήταν μοιάσει στον ίδιο τον Χριστό. Αυτό ήταν το κύριο επάγγελμά του αλλά και η επαγγελία Του στον κόσμο! Ο Χριστός!

Όσο για το πάρεργό του τον βοήθησε να ανακαινίσει εκ βάθρων με τα δυο του χέρια -και διά χειρός Παϊσίου Μοναχού και νυν οσίου- την Ιερά Μονή Στομίου στην Κόνιτσα. Αλλά και να βοηθήσει και να προσφέρει φιλανθρωπικά όπου μπορούσε! Είναι γνωστό πως ένα άλλο χαρακτηριστικό του ήταν αυτό του ελεήμονος!

Γιατί πώς αλλιώς μπορεί να είναι κάποιος καλός πατέρας αν δεν είναι ελεήμων και φιλάνθρωπος. Και μάλιστα με εξευγενισμένη προσφορά. Αυτό το ένιωθαν ανεπιφύλακτα όσοι δεχόταν την προσφορά του υλική ή πνευματική. Ήταν μια ουσιώδης στήριξη για τους ανθρώπους της περιοχής του μέχρι που ανεδείχθη και της εποχής του και της οικουμένης!

Και πλέον, παντός καιρού και εποχής!

Πράγματι ήταν ένα τεράστιο στήριγμα της νεώτερης Ελλάδας και του απανταχού ελληνισμού! Άνθρωποι από όλα τα σημεία της γης έσπευδαν να τον συναντήσουν για τα ποικίλα προβλήματά τους. Από εκκλησιαστικά, πνευματικά, ψυχικής και σωματικής υγείας, οικογενειακές σχέσεις και πάσης φύσεως άλλα ζητήματα! Οι μαρτυρίες είναι ατελείωτες…

Και οι επεμβάσεις του, ακόμη και χωρίς έκκληση για βοήθεια πιο συγκλονιστικές! Για όσους τις βίωσαν έμειναν ανεξίτηλα γραμμένες στην ψυχή και το σώμα τους διά παντός και σε μας που διαβάζουμε τις μαρτυρίες τους συμμετέχουμε με δέος σ’ αυτό το συγκλονιστικό πανηγύρι αγιότητας!

Όσιος Παΐσιος (1924-1994).

Ο όσιος Παΐσιος ήταν ένα πνευματικό δεκανίκι που βοηθούσε την χώρα να στέκει! Όρθια με λεβεντιά, όπως θα έλεγε ο ίδιος, αλλά και με φιλότιμο. Αλλά το κυριότερο ήταν η Θεία Χάρη. Με λεβεντιά, φιλότιμο και Θεία Χάρη!

Ακόμη και στους αρρώστους, τους αδικημένους και βαριά ταλαιπωρημένους από τους συνανθρώπους τους επισκέπτες του και προσκυνητές του Αγίου Όρους τους πρότεινε να αποδέχονται με χαρά τα όσα περνούσαν και να συγχωρούν αυτούς που τους κακοποίησαν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο! Να κάνουν περισσή υπομονή!

Ήξερε πως ο πνευματικός νόμος «χρωστούσε» στους ανθρώπους αυτούς και δεν θα αργούσε η μέρα που θα τους ανταποδίδονταν πολλαπλάσια.

Ο πνευματικός νόμος είχε κεντρικό χαρακτήρα στους λόγους του, την διδασκαλία, στην ποιμαντική του -με την έννοια του δοσίματος στους ανθρώπους. Γι αυτό και μπορούσε να κάθεται έξω στο κρύο και να ακούει έναν άνθρωπο για εννιά ώρες, χωρίς ο ίδιος να μιλά. Όπως, έλεγε ο ψυχογνώστης και ψυχοσώστης και όχι… ψυχαναλυτής όσιος Γέροντας, αν καθόταν οκτώμισι ώρες και όχι εννιά θα του χαλούσε τον λογισμό ότι δεν τον αγαπά και πως τον βαριόταν τον πονεμένο αυτό άνθρωπο! Και ο ταλαιπωρημένος άνθρωπος θα έχανε την τελευταία του ελπίδα!

Πράγματι, ήταν η πρώτη αλλά και η τελευταία ελπίδα για πολλούς ανθρώπους!

Έτσι κέρδιζε τις ψυχές ο άγιος και βέβαια με την χαριτωμένη του θεία αγάπη! Και όχι με την οποιουδήποτε είδους και τρόπου προγραμματισμένη υποδοχή, αποδοχή και αντιμετώπιση των προβλημάτων των ανθρώπων!

Μοναχός Πέτρος (o Πετράκης) Κατουνακιώτης. Φωτογραφία Παύλου Μυλωνά από την Αγιορειτική Φωτοθήκη.

Και, σίγουρα, με την θερμή και εγκάρδια και ψυχωμένη προσευχή του! «Η προσευχή του ταπεινού τουμπάρει τον Θεό», έλεγε μια άλλη σύγχρονη πνευματική μορφή του Αγίου Όρους. Ο Μοναχός Πέτρος Κατουνακιώτης, ο Πετράκης όπως τον φώναζαν οι συνασκητές του.

Από τον απλό αυτό χαριτωμένο Μοναχό είχε ζητήσει ο όσιος Παΐσιος να γίνει Γέροντάς του και υποτακτικός του, αλλά ο π. Πέτρος αρνήθηκε αφού είχε πλέον πληροφορία ότι εκείνη ήταν η τελευταία τους συνάντηση και πως σε λίγες μέρες ο Θεός θα τον έπαιρνε κοντά Του. Και έτσι δεν τον δέχτηκε. Άλλωστε, ο σκοπός της επίσκεψής του στον νεαρό τότε Μοναχό στην Ιερά Μονή Φιλοθέου, όσιο Παΐσιο, ήταν για να τον αποχαιρετήσει! Για τον οσιακό βίο του Μοναχού Πέτρου ή Πετράκη έγραψε ο όσιος Παΐσιος στο βιβλίο του «Αγιορείται Πατέρες και Αγιορείτικα».

Ο πνευματικός νόμος που όπως προαναφέραμε πιο πάνω είχε κεντρική θέση στην διδασκαλία και την ποιμαντική του οσίου Παϊσίου δεν περιοριζόταν μόνο στις σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων αλλά και σε ευρύτατο επίπεδο. Ακόμη και στην πολιτική και τις διεθνείς σχέσεις.

Πολλές φορές οι επισκέπτες του άκουγαν από το αγιασμένο και προφητικό στόμα του για τις μελλοντικές εξελίξεις στις ελληνοτουρκικές σχέσεις οι οποίες και αυτές θα λύνονταν σύμφωνα με τον πνευματικό νόμο! Οι Τούρκοι έχουν τα κόλλυβα στο ζωνάρι τους, έλεγε!

Δηλαδή, όπως το έλεγε ρητά και ξεκάθαρα η Τουρκία θα διαμελιστεί! (Και έφερνε ως παράδειγμα την Γιουγκοσλαβία)! Και αυτό ήταν απότοκο των εγκληματικών τους ενεργειών εναντίον των Ελλήνων, των Αρμενίων, των Ασσυρίων αλλά και άλλων μουσουλμανικών εθνοτήτων, όπως οι Κούρδοι!

Μέσα στο ίδιο πλαίσιο έβλεπε και την επίλυση του Κυπριακού ή καλύτερα την απελευθέρωση της Κύπρου από τα τουρκικά κατοχικά στρατεύματα. Και το πιο εντυπωσιακό ήταν ότι έδινε και λεπτομέρειες για το γεγονός αυτό.

Με την πυρίκαυστη για τον άνθρωπο ψυχή του προέτρεπε με βεβαιότητα και ευθύνη να μην βιαστούν οι Έλληνες να επιστρέψουν αμέσως στα σπίτια τους που κατοικούνται τώρα από Τούρκους, γιατί τότε θα γίνουν πολλές δολοφονίες. Όπως και από τις αντίστοιχες επιστροφές των Τουρκοκυπρίων στα δικά τους σπίτια, σ’ αυτά που ζούσαν πριν από την τουρκική εισβολή!

Βεβαίως, εκείνο που ουσιωδώς απασχολούσε τον όσιο Γέροντα δεν ήταν τα οποιοσδήποτε εθνικά και πολύ περισσότερο εθνικιστικά επιτεύγματα των Ελλήνων αλλά η πνευματικότητά τους. (Άλλωστε, όπως έλεγε την Κωνσταντινούπολη δεν θα την πάρουμε εμείς, αλλά θα μας την δώσουν λόγω του νομικού κενού που θα υπάρχει λόγω της παρουσίας εκεί άλλων δυνάμεων που δεν θα έχουν κάποια ιστορική ή νομική σύνδεση με την Βασιλεύουσα).

Τουρκική εισβολή στην Κύπρο στις 20 Ιουλίου 1974.

Για την Κύπρο πίστευε ότι για να φύγουν τα τουρκικά στρατεύματα θα έπρεπε οι Έλληνες της Μεγαλονήσου να δημιουργήσουν βάσεις! Βάσεις πνευματικές! Και πράγματι η Κύπρος τα τελευταία χρόνια έχει οχυρωθεί σημαντικά με αντίστοιχες βάσεις και πνευματικούς πυρήνες, δηλαδή με μοναστήρια ανδρικά και γυναικεία, τα οποία παράγουν και το αντίστοιχο ουράνιο υλικό που εμπλουτίζουν και δημιουργούν ανίκητα όπλα!

Βεβαίως, ο ασυρματιστής του ελληνικού στρατού, αλλά και του Θεού με τις προσευχές του, όσιος Παΐσιος ο Καππαδόκης, ήθελε τις πνευματικές αυτές βάσεις στην Κύπρο για να υπάρχουν και εκεί και επί τόπου ασυρματιστές του Θεού οι οποίοι θα προσεύχονται για τον εαυτό τους και για τους άλλους, για να έλθει η πολυπόθητη απελευθέρωση, η καλωσύνη, η ηρεμία και η αγάπη στον τόπο τους! Αυτό θα προέλθει από το θείο ουράνιο υλικό που παράγουν οι νέες βάσεις οι οποίες εμπλουτίζουν τους κατοίκους της με ουράνιο Χάρη! Με τα ευαίσθητα κάτοπτρα τους ελκύουν την ανίκητο ουράνιο Θεία χάρη και αυτή έλκει την δικαιοσύνη και την ειρήνη!

Έτσι το ξεριζωμένο αυτό βρέφος της Καππαδοκίας στήριξε ένα έθνος ολόκληρο με το πυρίκαυστο και έμπονο δόσιμο του στον Θεό, τον άνθρωπο και την πονεμένη Ρωμιοσύνη. Χωρίς βεβαίως να προσβάλλει ή να αντιμάχεται οποιοδήποτε άλλο αλλοεθνή, αλλόδοξο ή αλλόθρησκο!

Δεν είναι και αυτός παιδί του Αδάμ; έλεγε!

Αντίστοιχη και κοπιώδης ήταν και η προσφορά του στον σύγχρονο μοναχισμό, στις πνευματικές βάσεις οι οποίες όπως είπαμε παράγουν το ουράνιο πνευματικό μάννα που τρέφει τις ψυχές των ανθρώπων!

Η ευγνωμοσύνη μας και η έκφραση των ευχαριστιών μας μπροστά σε όσα μας πρόσφερε θα παραμείνει πάντα λειψή!

Ας εύχεται πάντα για μας!

Και ιδιαίτερα για την πνευματική προκοπή του Γένους και της Οικουμένης!

Τον ευχαριστούμε!