Παπά Χαράλαμπος Διονυσιάτης: «Πεθύμησα το ευλόγησον και το νά’ ναι ευλογημένο!»

Με ιερά ευλάβεια και συγκίνηση τελέστηκε η ανακομιδή των λειψάνων του Προηγουμένου της Ιεράς Μονής Διονυσίου του Αγίου Όρους παπά Χαράλαμπου, 20 χρόνια από της οσιακής κοίμησης του. 0 Η ανακομιδή έγινε με την παρουσία του Ηγουμένου της Μονής Γέροντα π. Πέτρου, της μοναστικής αδελφότητος, προσκυνητών και του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Δράμας κ. Παύλου ο οποίος τέλεσε και το Ιερό Μνημόσυνο του μακαριστού π. Χαραλάμπους.

Ο μακαριστός υπήρξε υποτακτικός του Οσίου Ιωσήφ του Ησυχαστού και Σπηλαιώτου. Ασκήτεψε  στη Νέα Σκήτη μέχρι την κοίμηση του Οσίου Ιωσήφ στις 15 Αυγούστου το 1959, αναχώρησε για το ιερό κελί Μπουραζέρι και μετέπειτα έγινε Ηγούμενος της Ιεράς Μονής Διονυσίου μέχρι την κοίμηση του την 1 Ιανουαρίου το 2001.

Ήταν γόνος της Μακεδονικής Γης, καταγόμενος από την μαρτυρική πόλη της Δράμας. Ο Γέρων Χαραλάμπης έλαβε στέρεες πνευματικές βάσεις μέσα στην πνευματική παλαίστρα της συνοδείας του Οσίου Ιωσήφ. Κατόπιν δημιούργησε δική του συνοδεία στο Χιλανδαρινό Ιερό Κελλίον του Αγίου Νικολάου Μπουραζέρη κοντά στις Καρυές. Κατόπιν μετέβη με την συνοδεία στην Ι. Μ. Διονυσίου όπου και ανέλαβε την ηγουμενία της για πολλά χρόνια, έως της παραιτήσεώς του.

Ο Γέρων ήταν απλούστατος στην όψη και τους τρόπους. Πίσω από αυτήν την απλότητα ωστόσο κρυβόταν ένας γίγαντας του Πνεύματος και της νηπτικής θεωρίας και πράξεως. Ζούσε συνεχώς σε “κατάσταση”, όπως λέγεται στο Άγιον Όρος και ο νούς του υφίστατο πολλές φορές αρπαγή στην Ουράνια Θεωρία. Υπήρξε διακριτικός πνευματικός και πολλές ψυχές έβρισκαν ανάπαυση στο πετραχήλι του. Φιλάνθρωπος και γνήσιο τέκνο υπακοής, την οποία έως τέλους της ζωής του ασκούσε. Όταν ένας ιατρός, με τον οποίο συνδεόταν προσωπικά, τον ρώτησε τον καιρό της ηγουμενίας του, τί επιθυμεί περισσότερο, με πόνο απάντησε: “Πεθύμησα το ευλόγησον και το νά’ ναι ευλογημένο!”.

Η τελευτή του υπήρξε οσιακή. Κατέλιπε μεγάλη πνευματική κληρονομία την συνοδεία της Ιεράς Μονής του, όπου τιμάται ο Άγιος Πρόδρομος μαζί με χορεία άλλων αγίων. Μέσα σε ένα έτους μαρτυρικού για όλη την ανθρωπότητα, οι ευχές του αειμνήστου Γέροντος Χαραλάμπους Διονυσιάτου, ας είναι όπλο ενισχύσεως της πνευματικής ζωής όλων των Χριστιανών απέναντι σε κάθε πειρασμό.

«Ο ΠαπαΧαράλαμπος, αφού στις 40 του αξιώθηκε να τον δει εν πλήρη δόξη, κατόπιν ύστερα από μια φοβερή δοκιμασία που πέρασε, παραπονούμενος σαν μωρό έλεγε προσευχόμενος «Πού είσαι τώρα Γέροντά μου να με παρηγορήσεις στην θλίψη μου;» Ακούει για μια στιγμή ν’ ανοίγει η πόρτα και να! Φανερά ο Γέροντας Ιωσήφ μπροστά του. «Γιατί παιδί μου θλίβεσαι; Δεν σας υποσχέθηκα ότι δεν θα σας εγκαταλείψω;» Αυτά είπε, άνοιξε την πόρτα και εξαφανίστηκε. Ο ΠαπαΧαράλαμπος τότε αφηρημένος τρέχει να προλάβει τον Γέροντα και φωνάζει δυνατά : «Γέροντά μου Γέροντά μου, μην φεύγεις, έλα πίσω». Όμως σύντομα συνήλθε και κατάλαβε ότι ο Γέροντας του ανήκει πλέον στον ουρανό. Όμως άφησε μαρτυρία ότι δεν ξέχασε και τα τέκνα του στην γη. Σημείον ότι εκείνο όλο το βάρος της φοβερής δοκιμασίας έφυγε και τον διαδέχθηκε μια γαλήνη ουράνια.» (Ι.Μ.Δ, ΠαπαΧαράλαμπος Διονυσιάτης, ο απλοϊκός ηγούμενος και διδάσκαλος της νοεράς προσευχής, Έκδοση γ΄, 2004)

«Διηγείτο ο παπα-Χαράλαμπος: «Τις πρώτες δύο-τρεις βραδιές που ήρθα και έμενα στο ασκητήριο του γερο-Ιωσήφ ως κοσμικός, ο διάβολος τέτοια λύσσα είχε, που δε μ’ άφηνε να κοιμηθώ και να κάνω προσευχή. Πάω να κοιμηθώ και να, ο διάβολος επάνω μου ολόκληρος. Πότε σαν σκύλος, πότε σαν άνθρωπος, πότε σαν λιοντάρι. Εγώ από τον φόβο μου σηκωνόμουν και έκανα προσευχή. Έμεινα άυπνος τελείως και την ημέρα δεν μπορούσα να κάνω τα καθήκοντά μου, να προσευχηθώ. Όταν με ρώτησε ο Γέροντας  πώς περνώ, του είπα τι συμβαίνει· με συμβούλεψε, όταν κοιμάμαι και έρχεται ο διάβολος από το ένα μέρος, να γυρίζω από το άλλο. Να κάνεις τον Σταυρό σου, να γυρίζεις από το άλλο πλευρό και θα φύγει, Μη δίνεις σημασία. Θα μάθεις να τον πολεμάς και ύστερα δε θα τον προσέχεις καθόλου. Έτσι πράγματι και έγινε».

«Αφού έπαθα μερικές φορές από το θέλημά μου και είδα ότι ο Γέροντας έχει δίκαιο, έπειτα έβαλα μυαλό. Από τότε ούτε σκεπτόμουν τι θα κάνω. Ό,τι πει ο Γέροντας. Τίποτα δε σκεπτόμουν. “Κάνε παπά αυτό”, μου έλεγε, “να ‘ναι ευλογημένο”, “Πήγαινε, παπά, εκεί”, “να ‘ναι ευλογημένο”. Σαν υποτακτικός δεν είχα στόμα. Μόνο αυτιά. Μου έλεγε ο Γέροντας κάτι και αμέσως έτρεχα να κάνω την εντολή του Γέροντα. Έκτοτε πήρα πολλή χάρη. Όταν άρχισα να μην αντιλέγω στον Γέροντα και στους αδελφούς ακόμη, με επισκεπτόταν η χάρις συχνά. Πλημμύρισα από χάρι κάνοντας υπακοή».

Κάθε Δευτέρα, Τετάρτη και Παρασκευή, ενώ δούλευε ως συνήθως πάρα πολύ, εξομολογούσε, έκανε τη νύχτα αγρυπνία και πολλές μετάνοιες, δεν έτρωγε τίποτε. Όταν το στόμα του ξηραινόταν, έπινε μόνο λίγο νερό.

Δύο μοναχοί επισκέφθηκαν το μοναστήρι του Διονυσίου. Ζήτησαν να δουν τον γνωστό τους ηγούμενο παπα-Χαράλαμπο και τους είπαν ότι είναι στο γραφείο του. Χτύπησαν την πόρτα λέγοντας το «Δι’ ευχών των αγίων Πατέρων ημών…». Άνοιξε λίγο την πόρτα, έβγαλε μόνο το κεφάλι του έξω ο πανοσιώτατος Καθηγούμενος να δει ποιος είναι, και με απλότητα και φυσικότητα τους είπε: «Θέλω ακόμα εικοσιπέντε μετάνοιες να τελειώσω τον κανόνα». Έκλεισε την πόρτα, τελείωσε τις μετάνοιες και ύστερα απλά και εγκάρδια τους κάλεσε να μπουν στο ηγουμενικό γραφείο. Οι πατέρες θαύμασαν την ακρίβεια στην άσκηση και την απλότητα του αγίου Γέροντος.» («Από την Ασκητική και Ησυχαστική Αγιορείτικη Παράδοση»,  Άγ. Όρος 2011, σ. 655-662)

Ας έχουμε την οσιακή ευχή του!