Τα κρύφια της καρδιάς

Αναφέρεται στο γεροντικό η περίπτωση κάποιου ανθρώπου που «πήγε στον αββά Ποιμένα και του είπε:

-Αββά, έχω πολλούς λογισμούς και κινδυνεύω από αυτούς.

Τότε ο γέροντας τον οδήγησε στη φύση και του λέγει:

– Άπλωσε το χέρι σου και πιάσε τους ανέμους

Και αυτός του είπε:

– Δεν μπορώ να κάνω κάτι τέτοιο.

Και του απαντά ο αββάς Ποιμένας:

– Εάν δεν μπορείς να το κάνεις αυτό, ούτε τους λογισμούς μπορείς να τους εμποδίσεις να έρθουν. Είναι, όμως, στο χέρι σου να αντισταθείς»[1].

Φαίνεται πως αρκετοί άνθρωποι ταλαιπωρούνται από διάφορους λογισμούς, που έρχονται χωρίς να το θέλουν και βασανίζονται από αυτούς, νομίζοντας ότι έχουν ευθύνη. Γι’ αυτό είναι σημαντικό να γνωρίζουμε πώς αντιμετώπισαν το θέμα οι άγιοι πατέρες, ώστε, με βάση αυτό τον τρόπο να πορευόμαστε χωρίς άγχος και πίεση.

Το πιο πάνω περιστατικό, από το βίο του αββά Ποιμένα, μας βοηθά να κατανοήσουμε πως το να έρχονται οι λογισμοί στο μυαλό μας δεν καθορίζεται από μας. Ούτε είναι δυνατό να μην έρχονται, είτε καλοί είτε πονηροί. Το πώς, όμως, θα σταθούμε απέναντί τους είναι προσωπική ευθύνη. Αν, δηλαδή, τους δεχτούμε μέσα μας, τους αποδεχτούμε, ή αν τους διώξουμε είτε με καλούς λογισμούς είτε αδιαφορώντας είτε ασχολούμενοι με κάτι χειρωνακτικό .

Οι λογισμοί είναι ένα μεγάλο κεφάλαιο στην πνευματική ζωή, που, ανάλογα με τον τρόπο που θα το χειριστούμε, θα καθορίσει την εσωτερική καθαρότητα και ειρήνη ή την ρυπαρότητα και ακαταστασία, που, βέβαια, θα βγει προς τα έξω. Γιατί, είναι φανερό πως ακόμα και να μην αποκαλύπτονται οι λογισμοί στους άλλους, ως εκ της φύσεώς τους, το αποτέλεσμα της κρυφής στάσης μας απέναντί τους καθρεπτίζεται στα μάτια (μέχρι τα 30 μας χρόνια) ή στο πρόσωπο (πάνω από 30).

Δεν είμαστε, βασικά, αυτό που λέμε ή κάμνομε, αλλά αυτό που αποδεχόμαστε με το λογισμό. Χωρίς, βέβαια, να υποτιμούνται τα λόγια ή οι πράξεις μας ως έκφραση του βαθύτερου είναι μας. Όμως, ξέρουμε ότι ο άνθρωπος, αρκετές φορές, δεν είναι αυτό που λέει ή κάμνει, αλλά αυτό συν κάτι άλλο – οι επιθυμίες, ο θυμός, η απογοήτευση, ο πόνος και ό,τι συνιστούν το μέσα του κόσμο.

Να γιατί δεν μπορούμε να κρίνουμε τους άλλους αλλά ούτε και να απογοητευόμαστε για το πώς εκφραζόμαστε προς τους άλλους χωρίς να το θέλουμε. Τα “κρύφια της καρδιάς”, κατά το Ευαγγέλιο, είναι που συνιστά το πρόσωπο και σ’ αυτό θα πρέπει να δίνουμε σημασία.

Αυτό το ουσιαστικό στοιχείο της ύπαρξής μας καθορίζεται με την προσευχή και κυρίως την καρδιακή προσευχή, τη συντετριμμένη καρδιά, την καθαρή εξομολόγηση, την ταπείνωση και την αγάπη. Τότε, θα ξεπηδήσει από μέσα μας η χάρη του Θεού που θα μας χαρίσει ειρήνη, χαρά, πληρότητα.

[1] Φιλοκαλία των νηπτικών και ασκητικών, Αποφθέγματα Γερόντων, Πατερικαί εκδόσεις ΄΄Γρηγόριος ο Παλαμάς΄΄, Θεσσαλονίκη 1978, σ. 539.

isagiastriados.com