Γλυφάδας Αντώνιος: «Η Παρθένος Μαριάμ,… αποτελεί την ελπίδα και την απαντοχή μας»

ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΕΠΙ Τῌ ΕΟΡΤῌ ΤΗΣ ΚΟΙΜΗΣΕΩΣ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

Προς τον ευαγή Ιερόν Κλήρον και τον ευσεβή λαόν της καθ’ ημάς Ιεράς Μητροπόλεως

Αδελφοί μου εν Χριστώ αγαπητοί,

Μέσα στην απελπιστική ατμόσφαιρα των τελευταίων ημερών και την γενικώτερη ανασφάλεια που κατακλύζει τις καρδιές μας, λόγω «της καταιγίδος των συμφορών», που ενέσκηψαν επ’ εσχάτων και ταλανίζουν εφιαλτικά την Πατρίδα μας και την ανθρωπότητα ολόκληρη, προβάλλει, σαν δροσερή νοητή όαση και πνευματική ανάταση, η πάνσεπτος μορφή της Πανυπερευλογημένης Δεσποίνης και «ελπίδος του κόσμου».

Καθ’ όλην την περιόδο της προετοιμασίας για την υποδοχή της εορτής της Κοιμήσεώς Της, η αγάπη και ο σεβασμός μας προς το πανίερο πρόσωπό Της, μας συνεκέντρωνε στους Ιερούς Ναούς, για να Της απευθύνουμε προσευχητικά τα αιτήματά μας με τους θεσπεσίους ύμνους των δύο ικετηρίων Παρακλητικών Κανόνων. Και μαζί με τον ιερό υμνωδό, μέσα από την πλησμονή των λόγων και την πληθώρα των ποιητικών φράσεων και λέξεων, προστρέξαμε δικαίως στην Κυρία Θεοτόκο σαν «ελπίδα των απηλπισμένων»  και «ελπίδα και στήριγμα των πιστών».

Είναι αλήθεια, την οποίαν διακηρύσσει «στεντορεία τη φωνή» η αγία μας Εκκλησία και το γνωρίζει από την προσωπική του πείρα κάθε πιστός, ότι  η Τιμιωτέρα των Χερουβίμ και Ενδοξοτέρα ασυγκρίτως των Σεραφείμ, η Υπερένδοξος Μητέρα του Θεού και φιλόστοργος Μητέρα όλων μας, η Παρθένος Μαριάμ, που έγινε «η επουράνιος κλίμαξ, δι’ης ο Θεός εσαρκώθη», αποτελεί την ελπίδα και την απαντοχή μας˙ την σανίδα της σωτηρίας μας μέσα στο τρικυμισμένο πέλαγος της ζωής μας. Και αυτή η ακράδαντη πεποίθησή μας γεμίζει με αισιοδοξία τις παντοιοτρόπως πληγωμένες καρδιές μας. Γι’ αυτό και Της ψάλλουμε και την παρακαλούμε υιικά: «χαράς μου την καρδίαν πλήρωσον, Παρθένε».

Και είναι πράγματι η Υπεραγία Θεοτόκος η ελπίδα όλων των πιστών, διότι η άνευ όρων υπακοή Της στο θέλημα του Θεού σε Εκείνην μεν έδωκε την μεγίστη παρρησία ενώπιόν Του, ενώ σε εμάς έδωκε την δυνατότητα της σωτηρίας και του αγιασμού. Μετά την σάρκωση και την Ανάσταση του Υιού Της και Κυρίου μας Ιησού Χριστού έχουμε την δυνατότητα, αρκεί να θελήσουμε, να μη ζούμε πλέον «εν σκότει και σκιά θανάτου καθήμενοι», αλλά να βιώνουμε την παρουσία του Θεού στην ζωή μας. Έχουμε την δυνατότητα να ενωθούμε μαζί Του, γινόμενοι «σύσσωμοι και σύναιμοι Ιησού Χριστού» διά της Θείας Μεταλήψεως. Έχουμε την δυνατότητα να προγευώμεθα τον παράδεισο˙ την ποθεινή πατρίδα μέσα στην καθημερινότητά μας, όταν αγωνιζώμεθα να εφαρμόσουμε στην ζωή μας όσα μας είπε ο Κύριος. Και όλες αυτές τις ουράνιες και θείες ευλογίες τις οφείλουμε εν ευγνωμοσύνη πολλή στην Κυρία Θεοτόκο. Η προτροπή Της «ο,τι αν λέγη υμίν ποιήσατε», που  απευθύνεται στους διακόνους της τραπέζης του γάμου της Κανά, δεν περιορίζεται χρονικά μόνον «τω καιρώ εκείνω», αλλά επεκτείνεται διαχρονικά μέσα στην ιστορία της Εκκλησίας, και απευθύνεται σε όλους μας, και μας υπενθυμίζει, ότι, εφ’ όσον εμείς θα υποτασσώμεθα στο θέλημα του Υιού Της, και Εκείνη θα εγγυάται, ότι με την μεσολάβησή Της θα υπερβαίνουμε το πλήθος των «συμφορών και των θλίψεων», που μας απελπίζουν και οι οποίες έχουν την ρίζα τους στην φθοροποιό αμαρτία. Γι’ αυτό η Θεοτόκος, η οποία «εν τη Κοιμήσει τον κόσμον ου κατέλιπε», είναι  όντως η «αγαθή ελπίς του κόσμου» και η «της αμαρτίας την λύπην εξαφανίσασα».

Παιδιά μου αγαπητά,

Όταν τα «νέφη των λυπηρών» καλύπτουν την ψυχή μας «ώσπερ μέλισσαι κηρίον» και ο ουρανός της ελπίδος μας φαίνεται κλειστός, ας απευθυνώμεθα ικετευτικά προς την Παναγία μας, την «Βεβαία Ελπίδα», λέγοντες: «την πάσαν ελπίδα μου εις Σε ανατίθημι Μήτερ του Θεού». Και να είσθε βέβαιοι, ότι Εκείνη, ως «Πλατυτέρα των ουρανών», θα ανοίγη την μεγάλη Της αγκαλιά, που μας χωράει όλους μέσα, για να μας στηρίξη και να μας κρατήση όρθιους στους αγώνες της ζωής.

Μετά πατρικών ευχών

Ο  Μ Η Τ Ρ Ο Π Ο Λ Ι Τ Η Σ

† Ο ΓΛΥΦΑΔΑΣ, ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ, ΒΟΥΛΑΣ, ΒΟΥΛΙΑΓΜΕΝΗΣ ΚΑΙ ΒΑΡΗΣ

ΑΝΤΩΝΙΟΣ