«Ο Κρίκος μας και ο Αλής μας»-Ευτράπελες ιστοριούλες άλλων καιρών από την ύπαιθρο…

Ο Κρίκος μας ήταν ένα παιχνιδιάρικο, γαϊδουράκι. Του άρεσαν τα … αστεία, τα σκέρτσα, τα πειράγματα, τα μπουγαρίσματα. Ήταν τσινιάρης, ζαγκωνιάρης, τρεξιάρης.

Όταν όμως τον φόρτωνε η μάνα μου ….εσοβάρευε, και εκανόνιζε το βηματισμό του ώστε να κρατάει σε ευστάθεια το φορτίο του και να απομακρύνει τον κίνδυνο ατυχήματος.  Τα δρομολόγια που έκανε ο Κρίκος δεν ήσαν σε ευθείες και οριζόντιες διαδρομές, αλλά συνήθως σε δύσβατους δρόμους, σε μονοπάτια και γιδόστρατες, σε επικίνδυνους γκρεμούς και κλεισούρες.

Ο Κρίκος ήταν πολύ προσεκτικός και ουδέποτε ξεσέλησε ή έπαθε κάποιο ατύχημα.

Ένα βασικό χαρακτηριστκό του Κρίκου ήταν ότι δεν δεχόταν κανένα αναβάτη, όταν δεν έφερε το σαμάρι του. Εάν προσπαθούσε κάποιος να καθήσει στην «ασαμάρωτη» ράχη του, ο Κρίκος άρχιζε να τσινάει, να κάνει επί τόπου πηδηχτά και τσαλιμάκια μέχρι να ρίξει τον αναβάτη του. Αυτό ήταν και το δικό μου παράπονο. Όλα τα παιδιά του χωριού μου, του Σταυροδρομίου Γορτυνίας, πήγαιναν καβάλα στα ασαμάρωτα γαϊδουρομούλαρά τους, για να τα ποτίσουν ή να τα βοσκήσουν, εκτός από εμένα, που ακολουθούσα τον Κρίκο πεζός και πικραμένος.

Ο Κρίκος είχε καλούς φίλους. Ο Καράς της θειά-Βασίλως ήταν και γείτονας και φίλος του κι όταν ήσαν στον ίδιο ζυγό τραβούσαν το αλέτρι με τρόπο δίκαιο χωρίς να προσπαθεί ο ένας να ρίξει τον ομόζυγό του με διάφορα τερτίπια.

Ο καλύτερος όμως φίλος του Κρίκου ήταν ο σκύλος μας, ο Αλής μας. Είχαν δικό τους κώδικα επικοινωνίας και συνεννόησης. Όταν ο Κρίκος ήταν δεμένος ή πεδουκλωμένος στο χωράφι, κάπου – κάπου, έβγαζε ένα παράξενο γκάρισμα και σε ελάχιστα λεπτά, ο Αλής ήταν δίπλα του. Έκαναν κάμποση ώρα παρέα και μετά ο Αλής γύριζε πάλι σπίτι, έτρωγε κάτι, έπινε κάτι, επισκοπούσε την κατάσταση και ξαναγύριζε στον Κρίκο.

Όταν ο πατέρας μου πήγαινε στις 17 Ιουλίου, κάθε χρόνο, στο ιστορικό ξωκκλήσι της Αγίας Μαρίνας, κοντά στο χωριό Περδικονέρι, όπου συνέρρεαν πλήθη προσκυνητών, από όλη την περιφέρεια, (Άγιος Γεώργης στο Ροεινό, Άγια Μαρίνα στο Μωριά κι Αγιά-Σοφιά στην Πόλη),  έπαιρνε μαζί του τον Κρίκο για τα της μεταφοράς. Πάντα ακολουθούσε και ο Αλής.

Στην πλαγιά με τις φτέρες εκατοντάδες άλογα και γαϊδορομούλαρα, τα μεταφορικά των προσκυνητών, περίμεναν να παραλάβουν τους προσκυνητές για την επιστροφή, μετά τη λήξη του πανηγυριού. Κοντά στα ζώα αυτά υπήρχαν και πολλά μεγαλόσωμα, άγρια, επιθετικά και γαυγιστικά σκυλιά. Ο Αλής μικρόσωμος και φοβισμένος σκύλος, έβρισκε τη σωτήρια λύση. Με ένα σάλτο ανέβαινε πάνω στο σαμάρι του Κρίκου και παρακολουθούσε αφ’ υψηλού και ασφαλής τους σκυλοκαυγάδες!

Όταν ο Αλής δεν υπήρχε πια, ο Κρίκος έχασε τη σπιρτάδα του. Ήταν ξακάθαρο ότι του έλειψε ο φίλος του ο Αλής!…

Ο Μιχαλάκης χαίρεται ν΄ακούει τέτοιες ιστοριούλες!

-Παππού, μού λέει, θέλω να πάρουμε και μεις ένα Κρίκο και ένα Αλή!

Είναι εύκολο, πολύ εύκολο, σήμερα, να βρεις για το Μιχαλάκη ένα Αλή, γιατί το είδος είναι σε υπερεπάρκεια. Κρίκο όμως είναι πολύ δύσκολο, ίσως και αδύνατο, να βρεις!