«…Τι έχουν τα έρμα και ψοφάνε;»
2 Σεπτεμβρίου 2021Αγαπητοί αναγνώστες για άλλη μια φορά και για άλλο ένα μας άρθρο, θα σας κάνουμε κοινωνούς αληθινού περιστατικού που συνέβη στην Ενορία που διακονούμε και με αφορμή αυτού θα προβληματιστούμε γενικότερα. Φυσικά το συγκεκριμένο περιστατικό δεν είναι το μόνο αλλά είναι ένα από τα πολλά που προφάση της προστασίας της υγείας, οι άνθρωποι απομακρύνονται από το Ποτήριο της Ζωής, την Θεία Ευχαριστία, το «Φάρμακο του μη αποθανείν» φυσικά με ανυπολόγιστες πνευματικές συνέπειες για όσους παρασύρονται αλλά και γενικότερα σε όσους βάζουν ένα λιθαράκι στη γενικότερα αποστασία και απιστία των ημερών μας. Το περίεργο είναι ότι μετά αναρωτιόμαστε που είναι ο Θεός στις πυρκαγιές και γενικότερα σε κάθε καταστροφή και γιατί τα επιτρέπει σε όλα αυτά! Η απάντηση είναι αυτή που έλεγε και ο Μακαριστός Μητροπολίτης Σιατίστης κυρός Παύλος : «Εκεί που τον αφήσαμε (είναι ο Θεός) στην άκρη…»! Γι’ αυτό και αποφασίσαμε αυτό τον τίτλο για το άρθρο μας, από τη γνωστή λαϊκή παροιμία…«…Τι έχουν τα έρμα και ψοφάνε;» Ας πάρουμε όμως τα πράγματα με την σειρά…:
Είναι Σάββατο 14 Αυγούστου 2021 στον Ναό μας, 9:10 το πρωί, ότι έχουμε τελειώσει την Θεία Λειτουργία, της ημέρας των Προεορτίων της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, είχαμε μοιράσει το αντίδωρο και εμείς ήμασταν εντός του Ιερού Βήματος όπου καταλύαμε το υπόλοιπο της Θείας Κοινωνίας, ο δε Ψάλτης διάβαζε την Θεία Ευχαριστία, όπως συνηθίζεται μετά. Εκείνη την ώρα έρχεται και μπαίνει στον Πρόναο μια Νεαρή Μητέρα όπου προφανώς πρόσφατα είχαν βαπτίσει το παιδάκι τους και ήρθε να αφήσει την λαμπάδα στον Ιερό Ναό όπως συνηθίζεται. Ρωτάει τον Νεωκόρο η συγκεκριμένη κυρία «Συγνώμη που μπορώ να αφήσω την λαμπάδα που είναι από βάπτιση;». Της λέει ο Νεωκόρος «Εδώ στο Μανουάλι, αλλά που είναι το παιδί το κοινωνήσατε;» Λέει η Μητέρα με ύφος απολογητικό «Το έχουμε σπίτι, όχι δεν το κοινωνήσαμε…λόγω Κορονοϊού! Που να το κοινωνήσουμε τώρα μη κολλήσει τίποτα, δεν είμαστε για τέτοια…»! Λέει ο Νεωκόρος με έκπληξη «Μισό λεπτό να ενημερώσω τον Ιερέα…» Τότε η μητέρα με ύφος πλέον επιθετικό «Όλοι ίδιοι ήσαστε…!!!» Και σηκώθηκε και έφυγε μαζί με την Λαμπάδα!
Από που να το πιάσουμε και από που να το αφήσουμε το παραπάνω περιστατικό; Βλέπουμε καταρχήν για άλλη μια φορά τον Φαρισαϊσμό μας, όπου κάναμε τον τύπο ουσία και την ουσία τύπο..! Η συγκεκριμένη ήρθε στον Ναό να εκπληρώσει την τυπική υποχρέωση με τη Λαμπάδα, αλλά την ουσία που είναι να κοινωνήσει το παιδί για τουλάχιστον τρεις φορές ούτε λόγος και αυτό για προστασία δήθεν της υγείας του παιδιού! Τότε γιατί έγινε η βάπτιση; Για να πάρει το παιδί ένα όνομα ή για να λάβει το παιδί Χριστό; Αν κολλάμε από την Θεία Κοινωνία, τότε για πια πίστη μιλάμε ακριβώς; Κάποιες επίσης υποθετικές ερωτήσεις : Η συγκεκριμένη κυρία και γενικότερα η οικογένειά της με το μυστήριο της Βαπτίσεως μετά δεν έκαναν και τραπέζι; Εκεί δεν ήρθαν κοντά ο ένας με τον άλλον εκεί δεν κολλάει; Επίσης δεν πάνε στα σούπερ μάρκετ, στις παιδικές χαρές και τις παραλίες μαζί με τόσο άλλο κόσμο, εκεί δεν φοβούνται, δεν κολλάνε; Στην Θεία Κοινωνία μόνο το κόβουν μαχαίρι; Οι απαντήσεις προφανείς, αλλά είναι αυτό που έχουμε πει και υπογραμμίσει και σε άλλα μας άρθρα περί «επιλεκτικής ευαισθησίας»
Από τον Σαραντισμό κι όλας και φυσικά και στη βάπτιση, δηλώνουμε ότι το παιδί δεν μας ανήκει αλλά είναι Του Θεού, απλά εμείς οι κατά σάρκα γονείς, είμαστε συν-δημιουργοί Του Θεού. Άρα με ποια εξουσία, ποιοι είμαστε εμείς και με πιο δικαίωμα απομακρύνουμε το παιδί από τον Θεό και την κοινωνία μαζί του μέσω της Θείας Ευχαριστίας; Επηρεαζόμαστε λοιπόν από ένα σωρό «ειδικούς» που μέσω της επιστήμης τους προβάλλουν την αθεΐα τους και αφήσαμε την δύο χιλιετιών εμπειρία μας ότι μέσω της Θείας Κοινωνίας ούτε ποτέ κολλήσαμε στο παρελθόν, ούτε στο τώρα, ούτε και στο μέλλον! Αρκεί να υπάρχει πίστη, αλλά επειδή δεν υπάρχει θα παθαίνουμε από αυτά που παθαίνουμε και θα θρηνούμε αυτά που θρηνούμε γιατί δεν βάζουμε ούτε μυαλό, ούτε σιωπούμε μπροστά στο μυστήριο! Αμήν!
