Άτσαλη επικοινωνία
2 Οκτωβρίου 2021Είναι στη φύση μας να θέλουμε να επικοινωνούμε, να σχετιζόμαστε, να μοιραζόμαστε τη ζωή μας. Γι’ αυτό κι όταν τα έχουμε γεμίζει η καρδιά μας από χαρά και η ζωή αποκτά νόημα. Αντίθετα, όταν απουσιάζουν νιώθουμε θλίψη, «η ζωή τραβάει την ανηφόρα», λείπει η ζωντάνια. Φαίνεται πως, ενώ είναι τόσο σημαντική η επικοινωνία για τη φυσιολογική μας πορεία, δεν ξέρουμε πώς να την επιτυγχάνουμε, μικροί και μεγάλοι, ώστε τελικά να δίνουμε το αντίθετο από την επιθυμία μας μήνυμα. Μια άτσαλη κίνηση που εκφράζει λάθος μήνυμα είναι π.χ. τα θυμωμένα λόγια, τα πικρόχολα, τα οποία, βέβαια, λέγονται κυρίως προς αυτούς που είναι κοντά μας, που τους θέλουμε στη ζωή μας αλλά που η συμπεριφορά τους δεν είναι η αναμενόμενη.
Σε τέτοιες περιπτώσεις η απάντησή τους μπορεί να είναι η σιωπή ή παρόμοια με τα δικά μας λόγια ή, το καλύτερο, η κατανόησή τους και το άνοιγμα της καρδιάς τους για να χωρέσει ο ανάστατος και ανάπηρος εαυτός μας. Πράγματι, είναι δύσκολο να μπορέσουμε να πούμε τα βαθύτερα του εαυτού μας, ν’ αποκαλύψουμε τις ανάγκες μας και να επικοινωνήσουμε ουσιαστικά. Γιατί δεν ξέρεις πώς θα το δεχτεί ο άλλος.
Είναι ανάγκη, ακόμα, να πούμε πως η επικοινωνία για διεκπεραίωση κάποιων δουλειών που μας αφορούν ή αφορούν άλλους, δεν είναι ουσιαστική επικοινωνία, γι’ αυτό και, όταν εκλείψουν οι δουλειές, σταματά και η επικοινωνία.
Στην ουσία της η επικοινωνία πηγάζει από μια αμοιβαία ψυχική ανάγκη, ανεξήγητη γιατί κατευθύνεται σε συγκεκριμένους ανθρώπους, που τους κάνει να μοιράζονται βαθύτερα βιώματα όπως την απογοήτευση, τη χαρά, τη λύπη, την αγωνία, την ελπίδα. Αυτά, δηλαδή, που συνιστούν την όντως επικοινωνία.
Σήμερα υπάρχει έντονη η ανάγκη της επικοινωνίας, παρόλο ότι παρατηρούνται πολλά μέσα – τρόποι που την ευκολύνουν, όπως π.χ. τηλέφωνα και διαδίκτυο. Ίσως γιατί δεν είναι Η ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ. Παλαιότερα, που δεν υπήρχαν τα μέσα, οι άνθρωποι βρέθονταν, κοιτάζονταν, άγγιζαν κι ήταν κοντά ο ένας στον άλλο, νιώθοντας την παρουσία. Κάθε εποχή έχει τα πλην και τα συν της σ’ αυτό το θέμα. Η ουσία βρίσκεται πάντα στην επιθυμία και ικανότητα να επικοινωνήσουμε, να κοινωνήσουμε τα βαθύτερα του εαυτού μας.
Ακόμα και οι ασκητές μοναχοί, μέσα στις ερήμους, καθώς διαβάζουμε στα Γεροντικά, που δεν είχαν τις δυνατότητες του κοινοβίου, κάποιες φορές άφηναν τα ασκητήριά τους και πήγαιναν να συναντήσουν δικούς τους ανθρώπους για να μοιραστούν τη ζωή τους. Τότε και τώρα υπάρχει η «κοινωνία της ερήμου», κατά το μακαριστό π. Μωυσή Αγιορείτη, όπως, βέβαια, υπάρχει και η «ερημία των πόλεων».
Είναι αλήθεια ότι χρειάζεται τόλμη για να ανοικτεί κανείς, όταν έχει μάθει να κλείνεται στον εαυτό του. Είναι ευλογία να βρει κανείς άνθρωπο που μπορεί «να είναι ο εαυτός του». Υπάρχει ελπίδα όταν η ανάγκη για επικοινωνία δεν έσβησε και η προσευχή συμπληρώνει την προσπάθεια.
