Φρονούν ότι η κίνηση των άστρων και του ζωδιακού κύκλου άλλους κάνει καλούς και άλλους κακούς!

Άγιος Μάξιμος ο Γραικός (1470–1556).

(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)

Αγίου Μαξίμου του Γραικού, Λόγος ιζ΄
«Περὶ τοῦ ὅτι ἡ θεία Πρόνοια καὶ ὄχι τὰ ἄστρα ἢ ὁ τροχὸς τῆς Τύχης ὁρίζουν τὴν μοίρα τοῦ ἀνθρώπο»

Συνέχεια από εδώ: http://www.pemptousia.gr/?p=326718

Ἂς συνετιστοῦμε ἀκούγοντας τὸν σοφὸ ὅσιο πατέρα Ἰωάννη Δαμασκηνό, γιὰ νὰ ἀπομακρυνθοῦμε πλέον, σᾶς παρακαλῶ, ἀπὸ τὴν πλάνη τῶν ἀστρολόγων, ποὺ μᾶς ἔχει κυριεύσει.

Αὐτὸς ὁ θεῖος Πατέρας καὶ διδάσκαλος λέγει σαφῶς τὸ ἑξῆς: «Οἱ μὲν οὖν Ἕλληνες διὰ τῆς τῶν ἄστρων τούτων ἡλίου τε καὶ σελήνης ἀνατολῆς καὶ δύσεως καὶ συγκρούσεὼς φασι πάντα διοικεῖσθαι τὰ καθ’ ἡμᾶς· περὶ ταῦτα γὰρ ἡ ἀστρολογία καταγίνεται. Ἡμεῖς δὲ φαμεν, ὅτι σημεῖα μὲν ἐξ αὐτῶν γίνονται, ὄμβρου καὶ ἀνομβρίας, ψύξεὼς τε καὶ θέρμης, ὑγρότητος καὶ ξηρότητος καὶ ἀνέμων καὶ τῶν τοιούτων, τῶν δὲ ἡμετέρων πράξεων οὐδαμῶς· ἡμεῖς γὰρ αὐτεξούσιοι ὑπὸ τοῦ δημιουργοῦ γενόμενοι κύριοι τῶν ἡμετέρων ὑπάρχομεν πράξεων. Εἰ γὰρ ἐκ τῆς τῶν ἄστρων φορᾶς πάντα πράττομεν, κατ’ ἀνάγκην πράττομεν, ἃ πράττομεν· τὸ δὲ κατ’ ἀνάγκην γινόμενον οὔτε ἀρετὴ οὔτε κακία ἐστίν. Εἰ δὲ μήτε ἀρετὴν μήτε κακίαν κεκτήμεθα, οὔτε ἐπαίνων καὶ στεφάνων, οὔτε ψόγων ἢ κολάσεων ὑπάρχομεν ἄξιοι· εὑρεθήσεται δὲ καὶ ὁ θεὸς ἄδικος τοῖς μὲν ἀγαθὰ, τοῖς δὲ θλίψεις διδούς. Ἀλλ’ οὐδὲ κυβέρνησιν οὐδὲ τῶν ἑαυτοῦ κτισμάτων ὁ θεὸς ποιήσεται πρόνοιαν».

Ἔχοντας αὐτὲς τὶς ἀψευδεῖς καὶ ἀναμφίβολες ἀποδείξεις τῶν θεοπνεύστων καὶ πανσόφων πατέρων καὶ διδασκάλων, θὰ κάνουμε πολὺ καλὰ καὶ σωτήρια, ἂν ὑποταχθοῦμε στὰ λόγια τους καὶ ὑπακούσουμε στὴν ἁπλότητα τοῦ νοῦ μας ἀρκούμενοι στὶς θεόπνευστες διδασκαλίες καὶ παραδόσεις τους.

Τὶς ξένες ὄχι μόνο νὰ τὶς ἀπορρίψουμε ὡς ἀσεβεῖς καὶ θεομίσητες, ἀλλὰ καὶ νὰ τὶς σιχαθοῦμε καὶ νὰ τὶς ἀποφύγουμε ὡς φαρμακεροὺς ὄφεις κατὰ τὴν ἐντολὴ τοῦ Θεοῦ: «Τὰ πρόβατα τὰ ἐμὰ τῆς φωνῆς μου ἀκούει, κἀγὼ γινώσκω αὐτά, καὶ ἀκολουθοῦσὶ μοι… ἀλλοτρίῳ δὲ οὐ μὴ ἀκολουθήσωσιν, ἀλλὰ φεύξονται ἀπ᾿ αὐτοῦ, ὅτι οὐκ οἴδασι τῶν ἀλλοτρίων τὴν φωνήν».

Μὰ ποιοί ἄλλοι μποροῦν νὰ θεωρηθοῦν πιὸ ξένοι καὶ ἐχθρικοὶ πρὸς τὸν Θεὸ καὶ ἐμᾶς, ἂν ὄχι αὐτοὶ ποὺ ἰσχυρίζονται καὶ διδάσκουν ὅτι ἀπὸ τὴν ἐπίδραση τῶν πλανητῶν, τοῦ ζωδιακοῦ κύκλου καὶ τοῦ τροχοῦ τῆς Τύχης ἐξαρτῶνται καὶ γεννιοῦνται ὅλες οἱ περιστάσεις, οἱ σκέψεις, οἱ πράξεις καὶ οἱ ἐπιθυμίες;

Αὐτοὶ ὄχι μόνο μᾶς στεροῦν τὸ δῶρο τοῦ αὐτεξουσίου, μὲ τὸ ὁποῖο μᾶς τίμησε ὁ Δημιουργός μας καὶ χάρη στὸ ὁποῖο θεωρούμεθα ὅτι εἴμαστε δημιουργημένοι κατ’ εἰκόνα καὶ ὁμοίωση τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ ἀποδεικνύονται ἀκόμα ὅτι βλασφημοῦν μὲ ἄθεο καὶ δαιμονικὸ τρόπο αὐτὸν τὸν ἴδιον τὸν Κύριο ποὺ εἶναι ἡ ὑψίστη δικαιοσύνη καὶ ἀγαθοσύνη θεωρώντας Τον ἄδικο καὶ αἴτιο τῶν δολίων πράξεων.

Φρονοῦν ὅτι ἡ κίνηση τῶν ἄστρων καὶ τοῦ ζωδιακοῦ κύκλου ἄλλους κάνει καλοὺς καὶ ἄλλους κακούς, ἄλλους κυριάρχους καὶ ἄλλους ὑφισταμένους, ἄλλους νὰ διάγουν τίμιο καὶ σώφρονα βίο καὶ ἄλλους αἰσχροὺς καὶ ἱεροσύλους νὰ πράττουν κάθε ἀνομία. Ἂν πράγματι μερικὰ ἄστρα ἔχουν αὐτὴ τὴν εὐεργετικὴ δύναμη, μὲ τὴν ὁποία ἄλλους κάνουν καλούς, σώφρονες καὶ κυρίαρχους καὶ ἄλλους κακούς, αἰσχροὺς καὶ ὑπηκόους, τότε ἀπὸ αὐτὰ συμπεραίνεται ἀσφαλῶς ὅτι ὁ Δημιουργὸς τῶν ἄστρων ἔδωσε σὲ αὐτὰ αὐτὴν τὴν ἐξουσία.

Ἂν παραδεχθοῦμε κάτι τέτοιο, τότε προκύπτει ὅτι ὁ Θεὸς εἶναι αἴτιος, δηλαδὴ ἡ ἀρχικὴ αἰτία ὅλων τῶν κακῶν γενικῶς, ἀφοῦ διὰ τῆς κινήσεως τῶν ἄστρων γιὰ ἄλλους μὲν γίνεται μεσολαβητὴς τοῦ καλοῦ καὶ τῆς σωτηρίας καὶ γιὰ ἄλλους τοῦ κακοῦ καὶ τοῦ ὀλέθρου. Τί ἄλλο μπορεῖ νὰ εἶναι ἀσεβέστερο ἀπὸ αὐτὴν τὴν ἀντίληψη;

Ὁ Θεὸς εἶναι ἀληθῶς ἀγαθὸς δότης καὶ αἴτιος κάθε ἀγαθοῦ, ἐνῶ γιὰ τὸ κακὸ δὲν εὐθύνεται καθόλου καὶ δὲν εἶναι ἡ αἰτία του, ὅπως ὁ θεῖος Ἰάκωβος ὁ ἀδελφόθεος διδάσκει μυστικὰ λέγοντας: «Μηδεὶς πειραζόμενος λεγέτω ὅτι ἀπὸ Θεοῦ πειράζομαι· ὁ γὰρ Θεὸς ἀπείραστὸς ἐστι κακῶν, πειράζει δὲ αὐτὸς οὐδένα. Ἕκαστος δὲ πειράζεται ὑπὸ τῆς ἰδίας ἐπιθυμίας ἐξελκόμενος καὶ δελεαζόμενος· εἶτα ἡ ἐπιθυμία συλλαβοῦσα τίκτει ἁμαρτίαν, ἡ δὲ ἁμαρτία ἀποτελεσθεῖσα ἀποκύει θάνατον».

Νὰ ποιά εἶναι ἡ αἰτία ὅλων τῶν κακῶν καὶ τοῦ ὀλέθρου μας!

Αὐτὴ συνίσταται στὴν κτηνώδη, ταχεία καὶ ἄμεση ὑποταγή μας στὰ πάθη καὶ τοὺς πόθους τῆς σάρκας καὶ τοῦ πνεύματος ποὺ μᾶς ἐπιτίθενται, χωρὶς νὰ ὑπάρχει βούληση νὰ τοὺς ἀντισταθοῦμε, νὰ τοὺς συγκρατήσουμε καὶ νὰ τοὺς χαλιναγωγήσουμε μὲ τὴν δοθεῖσα ἄνωθεν νοερὴ δύναμη.

Τὸ ἴδιο διδάσκει μὲ σοφία καὶ εὐσέβεια ὁ Μάξιμος ὁ Ὁμολογητὴς λέγοντας περίπου ὅτι αὐτὸ δὲν εἶναι τίποτα ἄλλο ἀπὸ τὴν καταφρόνηση τῆς νοερῆς φυσικῆς πράξεως, ἐπειδὴ ὅσοι ἐξασκοῦνται ὅλο τὸν χρόνο ἐπιμελῶς σὲ αὐτὴν τὴν πράξη, πράττουν πάντα τὸ καλὸ καὶ ποτὲ δὲν πράττουν τὸ κακό.

Ἂν καὶ ἐσὺ θέλεις νὰ ἀποφύγεις τὸ κακό, ἀπόρριψε τὴν ἀμέλεια καὶ μαζί της θὰ διώξεις καὶ κάθε κακὸ ποὺ περιέχει ἡ δελεαστικὴ πρόθεση τῆς σκέψεως, τὴν ὁποίαν ἀκολουθοῦν τὰ ἀπρεπὴ ἔργα.

Σὲ τί ἀκριβῶς συνίσταται ἡ φυσικὴ πράξη τοῦ νοῦ μας, διδάσκει σαφῶς ὁ ἴδιος λέγοντας ὅτι ἡ φυσικὴ πράξη τοῦ νοῦ μας συνίσταται στὴν ὑποταγὴ τοῦ οἰκείου λογικοῦ μέρους τῆς ψυχῆς μας στὸν λόγο τοῦ Θεοῦ καὶ στὴν διοίκηση τοῦ ἀλόγου μέρους τῆς ψυχῆς μας ἀπὸ αὐτόν. Αὐτὴ ἡ τάξη ἂς διατηρεῖται σὲ ὅλα, γιὰ νὰ μὴν ὑπάρξει στὰ δημιουργήματα κανένα κακὸ καὶ καμία ἐξουσία, ἡ ὁποία νὰ ἑλκύει πρὸς τὸ κακό.

Ὅτι δὲν ὁδηγούμαστε διὰ τῆς βίας, οὔτε διὰ τοῦ συσχετισμοῦ ὁρισμένων ἄστρων καὶ ζωδίων σὲ καλὲς ἢ κακὲς πράξεις καὶ δὲν δοξαζόμαστε ἢ ταπεινωνόμαστε διὰ τοῦ τροχοῦ τῆς Τύχης, αὐτὸ μᾶς διδάσκει σαφῶς ὁ ἴδιος πάνσοφος πατέρας καὶ διδάσκαλος λέγοντας ὅτι ὁ νοῦς μας βρίσκεται ἀνάμεσα σὲ δύο ποὺ ὁ καθένας ἀσκεῖ ἐπιρροὴ ἐπάνω του.

Ὁ ἕνας εἶναι τῆς ἀρετῆς καὶ ὁ ἄλλος τῆς κακίας. Ὁ ἕνας εἶναι ὁ ἄγγελος καὶ ὁ ἄλλος ὁ δαίμονας. Ὁ νοῦς μας ἔχει τὴν ἐξουσία καὶ τὴν δύναμη νὰ ἀκολουθήσει ἢ νὰ ἀντισταθεῖ σὲ ὅποιον θέλει. Οἱ ἅγιες δυνάμεις πάντα μᾶς προσελκύουν στὸ καλό, καὶ οἱ φυσικὲς κλίσεις καὶ ἡ καλὴ βούλησή μας βοηθοῦν σὲ αὐτό, ἐνῶ οἱ δαιμονικὲς ἐπιθέσεις παράγουν μέσα μας πάθη καὶ πονηρὴ διάθεση.

Ἔχουμε τρεῖς ὠθήσεις πρὸς τὸ καλό: τὴν φυσικὴ κλίση, τὶς ἁγίες δυνάμεις καὶ τὴν καλὴ βούληση. Τρεῖς ὑπάρχουν καὶ ὠθήσεις πρὸς τὸ κακό: τὰ πάθη, οἱ δαίμονες καὶ ἡ κακὴ βούληση.

Συνεχίζεται

Απόσπασμα από το βιβλίο, Ἁγίου Μαξίμου Γραικοῦ, Λόγοι, τ. Β’, έκδοση Ἱερὰς Μεγίστης Μονὴς Βατοπαιδίου, Ἅγιον Ὄρος 2011.