Κουβεντούλες με τον παπα-Θεόληπτο. Ευδοκία!

-Πόσα χρόνια έρχεστε δω πάνω κύριε Νίκο μου;

– Πρέπει νάναι ο ένατος η ο δέκατος χρόνος παπα Θεόληπτε.

-Θυμάστε την πρώτη φορά;

-Πώς δε θυμόμαστε. Αυτοί ακριβώς που είμαστε σήμερα, ήμαστε και τότε. Είχαμε χάσει το δρόμο μας και βρεθήκαμε τυχαία έξω απ΄ τη πόρτα του μοναστηριού.

-Θυμάμαι που σας είχ΄ ανοίξει.

-Έχετε τον τρόπο σας. Μας βάλατε στο αρχονταρίκι και περάσαμε όλο το απόγευμα με κουβεντούλα υπέροχη. Ήταν σα να γνωριζόμαστε χρόνια. Και μας δεσμεύσατε πως Χριστούγεννα θα κάναμε μαζί.

-Κι ήρθατε.

-Όχι μόνο ήρθαμε, αλλά ξαναβρισκόμαστε εδώ για δέκατη φορά. Μόνο που φέτος είστε λίγο παράξενος.

-Δηλαδή;

-Σας παρατηρούσα καθώς βγήκαμε από την εκκλησία. Κάτι μουρμουράγατε. Και πριν λίγο, μπαίνοντας στο αρχονταρίκι, το παρατήρησα πάλι. Τι λέγατε;

-Μια λέξη μόνο αδελφοί μου: Ευδοκία. Δεν ξέρω γιατί, αλλά φέτος, η λέξη αυτή είναι το χριστουγεννιάτικο δώρο μου. Τόσα χρόνια την ακούω, φέτος όμως μου χάρισε όλο το νόημα της. Ευδοκία, ευδοκία, ευδοκία!

-Πάτερ μου γιατί τόση επιμονή φέτος στη λέξη αυτή. Τι ξεχωριστό καταλάβατε φέτος;

-Ξέρεις αδελφέ μου, οι λέξεις στους ύμνους και στις ακολουθίες της Εκκλησίας μας έχουν βγει από ψυχές που καίνε από την πίστη και την αγάπη στο Θεό. Για τους περισσότερους από μας όμως, ίσως γιατί είμαστε ανέτοιμοι, ίσως γιατί δεν έχει βρεθεί η κατάλληλη περίσταση, οι περισσότερες λέξεις περνάνε μέσα μας νεκρές. Σαν να μην έχει ψυχή μας τη δυνατότητα να τις αποκρυπτογραφήσει. Έχεις δίκιο, χρόνια ακούω τη λέξη αυτή κι ήταν σα να μην την άκουγα.

-Μα τι νόημα μπορεί να έχει μία λέξη που, στο κάτω-κάτω, δεν ανήκει πια στη δικιά μας καθημερινή γλώσσα;

-Καταλαβαίνεις αδελφέ μου τι σημαίνει «ευδοκία»; Σημαίνει την καλή γνώμη, την καλή ματιά, την αγαθή διάθεση. Λέμε «δόξα εν υψίστοις Θεώ και επί γης ειρήνη εν ανθρώποις ευδοκία». Καταλαβαίνεις; Ο Θεός ήρθε στη γη για να μας πιάσει από τους ώμους, να μας κοιτάξει στα μάτια και να μας πει: «Φύγατε από κοντά μου, με εγκαταλείψατε. εξοριστήκατε σε τόπους ταλαιπωρίας, μπήκε στο κορμί και την ψυχή σας το πικρό φαρμάκι του θανάτου. Τσακίσατε τις ζωές σας, μαυρίσατε την εικόνα μου. Εγώ όμως δεν έπαψα ποτέ να σκέφτομαι για σας καλά πράγματα. Δεν απαρνούμαι την ευδοκία μου για σας. Δεν κλείνω την αγκαλιά μου. Όση αγάπη έδειξα στο πλάσιμο σας, τόση αγάπη δείχνω και στην πτώση σας. Ακόμα σας θέλω, ακόμη σας περιμένω και αφού δεν μπορείτε ν΄ ανέβετε εσείς σε μένα, κατεβαίνω εγώ σε σας». Καταλαβαίνεις; Ο Θεός μας εκτιμάει ακόμα. Ούτε εμείς οι ίδιοι δεν εκτιμούμε τον εαυτό μας κι έρχεται Εκείνος, που έχει ενώπιον Του όλα τα φανερά και κρυφά αίσχη μας κι ακόμη βασίζεται σε μας και λέει για αυτήν την έξοδο του από τον άρρητο κόσμο Του ένα «χαλάλι». Καταλαβαίνετε;

-Καταλαβαίνουμε πάτερ μου.

-Δεν αρκεί να καταλαβαίνετε! Πρέπει να απαντήσετε και στο ερώτημα: «Τι σημαίνει αυτό για μας;»

-Τι σημαίνει;

-Σημαίνει πως, αυτό που θελήσαμε σήμερα, δηλαδή να ενωθούμε με το Θεό μέσα από τη Θεία Κοινωνία, πρέπει να γίνει θέληση να ενωθούμε και με τη μάτια Του για τους ανθρώπους. Πρέπει να συγκλονιστούμε από την ευδοκία Του για μας και να στρέψουμε βλέμμα ευδοκίας στους αδελφούς μας. Δεν βλέπετε το μάτι των ανθρώπων που έχει μαυρίσει; Δεν βλέπετε που πάμε να μιλήσουμε για έναν άνθρωπο και το πρώτο πράγμα που μας έρχεται στο στόμα είναι η κατάκριση και η καταφρόνια; Δεν βλέπετε πως δεν θεωρούμε κανέναν άξιο να αγαπήσουμε. Όλοι μάς φαίνονται λίγοι, όλοι είναι λάθος, όλοι είναι χειρότεροί μας. Πάντα τα φέρνουμε έτσι, τα φέρνουμε αλλιώς και πίσω από κάθε μας συζήτηση αναδύεται ο ναρκισσισμός μας.

-Λέτε λοιπόν πως πρέπει να αγαπάμε όλους τους ανθρώπους;

-Εγώ αδελφοί μου από αγάπη δεν ξέρω. Αυτά είναι δώρα του Θεού στους εκλεκτούς. Μπορώ όμως να προετοιμάσω την ψυχή μου να δεχτεί αυτό το δώρο, αν και όποτε έρθει. Αυτό που ξέρω και μπορώ είναι, κάθε φορά που κάτι αρνητικό, κάτι υποτιμητικό, κάτι τοξικό έρχεται στο νου μου για έναν άνθρωπο, να θυμάμαι την ευδοκία του Θεού απέναντι στις αναρίθμητες πτώσεις μου και να ντρέπομαι, ναι να ντρέπομαι να σηκώσω μάτι καταφρόνησης στον αδελφό μου, που στο κάτω-κάτω δεν ξέρω τίποτα για αυτόν παρά μόνον κάποια λόγια και κάποιες πράξεις του. Τι ξέρουμε για τους ανθρώπους; Τι ξέρουμε για τις πληγές και τις προθέσεις τους; Κι όμως τολμάμε και κρίνουμε. Αδελφοί μου αγαπημένοι, στα σπίτια που θα πηγαίνετε αυτές τις μέρες, δώρα θα πηγαίνετε και δώρα θα σας κερνούν. Εγώ είμαι φτωχός αλλά δεν θέλω να φύγετε χωρίς κατιτίς χρονιάρα μέρα. Τη λέξη αυτή σας κάνω δώρο και την περιτυλίγω με τη δική μου συντριβή και όση μετάνοια έχω. Ευδοκία, ευδοκία! Χαρίστε την ευδοκία σας στον κόσμο. Εμείς τη λάβαμε χωρίς να τη δικαιούμαστε. Θα σας έλεγα να Τον ευγνωμονήσουμε, αλλά δεν έχει ανάγκη την ευγνωμοσύνη μας. Έχουν όμως ανάγκη την ευδοκία μας οι ζωντανές Του εικόνες. Οι άνθρωποι γύρω μας που όλοι ανεξαιρέτως, από παντού, δέχονται κριτική, δέχονται ενοχή, δέχονται υποτίμηση. Όλοι μας είμαστε θύματα και θύτες και όλοι μας δυστυχισμένοι. Γλυκάνετε τη μάτια σας με την ευδοκία του Θεού. Δεν ξέρω τι θα ΄ναι ο παράδεισος, είμαι όμως βέβαιος πως, όσοι βρεθούν εκεί, θα έχουν πάντα μία καλή σκέψη και έναν καλό λόγο να πουν για τους άλλους. Ελάτε όλοι μαζί να γευτούμε στην καινούργια χρονιά λίγο παράδεισο από αυτήν κιόλας τη ζωή!