Γέροντας Φιλόθεος: Άλλα σκέπτεσθε εσείς και άλλα η Παναγία…

21 Ιανουαρίου 2022

Γέροντας Φιλόθεος Ζερβάκος (1884-1980).

(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)

[Μαρτυρία Ευσ. και Αν. Μπ.*] …Ο ιατρός μου είπεν:
– Το παιδί σας είναι βαρειά, έχει ήπατοσωληνομεγαλίαν· δεν παίρνει βάρος, γιατί δεν καταπίνει· είναι εξαντλημένο από τον πυρετό, γι αυτό δεν ανοίγει και τα ματάκια του. Δυστυχώς δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε. Στο αίμα του έχει «μεσογειακή αναιμία» δρεπανοκυτταρική και θα χρειαστή να του κάμωμεν μετάγγισιν.

Τον ερωτώ:
– Αυτό θα γίνεται τακτικά;
– Δεν γίνεται διαφορετικά. Τα παιδιά αυτά έτσι μεγαλώνουν, αν ζήσουν, με μεταγγίσεις, παίρνοντας μια μογγολοειδή μορφήν.

Φοβερά απελπισμένη έφυγα από το Νοσοκομείον, διά να πάρω τηλέφωνον τον σύζυγόν μου, για να του ανακοινώσω τα συμβαίνοντα. Από κοινού απεφασίσαμε την βάπτισιν του παιδιού μας η οποία και έγινε την 19ην-5-1961 με ανάδοχον τον κ. Αθ.Ζ. και τον εφημέριον του Νοσοκομείου. Το μυστήριον έγινε διά ραντίσματος και εδόθη το όνομα Γεώργιος.

Μετά δύο ημέρας από την βάπτισίν του και εις τας 21-5-1967 η αδελφή μου, Φ.Π., μου είπε:
– Πάμε στην οδό Μακεδονίας, έχει έλθει από την Πάρο ο πατήρ Φιλόθεος Ζερβάκος να σταυρώση το παιδί;

Αμέσως επήγαμε· ευρήκαμε τον άγιον Γέροντα καθισμένον ήρεμον και γαλήνιον. «Καλώς τες»· και μας ευλόγησεν. Έπεσα εις τα πόδια του γονατιστή και με λυγμούς τον επαρακαλούσα να έλθη εις το Νοσοκομείον να σταυρώση το παιδί μου.

Μου απαντά, με ηρεμίαν, ακουμπώντας στοργικώς την χείρα του επάνω εις την κεφαλήν μου:
– Δεν χαίρεσαι, που θα πάη κοντά στον Χριστό αγγελούδι;
– Όχι! Όχι, ανεφώνησα τρομαγμένη, θέλω να ζήση. Σε παρακαλώ, άγιε Γέροντα, πάμε να το σταυρώσης, για να γίνη καλά. Αν πάλι είσαι κουρασμένος, προσευχήσου από εδώ, το ίδιο είναι· σε παρακαλώ.

Εσηκώθη και μου λέγει:
– Περιμένετέ μου να ετοιμασθώ.

Εις το νοσοκομείον όπου εφθάσαμεν βρήκα τον άνδρα μου να κάθεται κοντά εις το κρεββατάκι του παιδιού και να το κοιτάζει με απέραντον απελπισίαν. Μια ασθενική αναπνοή έδειχνε ότι το παιδί μας εζούσε ακόμη.

Ο άγιος Γέροντας το πλησιάζει, προσεύχεται και το σταυρώνει με τον Σταυρόν που έφερε επάνω του· εν συνεχεία τοποθετεί την εικόνα της Παναγίας εις το μαξιλαράκι του, και ω! Θεέ μου, το μωρό ανοίγει τα μέχρι τότε εσφαλισμένα ματάκια του, διά μίαν μόνον στιγμήν κοιτάζοντας την κίνησιν του χεριού του αγίου Γέροντος.

Πλησιάζω κλαίγοντας και τον ρωτώ:
– Και τώρα τι να κάνω; Να το αφήσω να πεθάνη εδώ; Ή να το πάρω στο σπίτι μου;
– Όχι θα σου το δώσουν οι ιατροί σε δύο τρεις ημέρες, αλλά στον χρόνο επάνω θα μου το φέρης στην Πάρο, θέλω να το ξανασταυρώσω.

Αυτά τα λόγια άφησαν άφωνους όλους όσους είχαν συγκεντρωθή εκεί από περιέργεια.

Μία νοσοκόμος του λέει:
– Τι είναι αυτά παπούλη, το παιδί είναι στα τελευταία του, ίσως να μην προλάβουν οι γιατροί απόψε να του κάνουν την μετάγγισι.

Και ο άγιος Γέροντας εκούνισε την κεφαλήν του:
– Άλλα σκέπτεσθε εσείς και άλλα η Παναγία.

Εγώ έμεινα κοντά εις το παιδί. Ο πυρετός την νύκτα ανέβηκε εις τους 39 και 40 βαθμούς και είχε δυσκολίες εις την αναπνοήν. Η διανυκτερεύουσα ιατρός με συνεβούλευσε να βρέχω τα χείλη του με ολίγον τσάι, ενώ εκείνη προσεπάθει να του ανοίξη το στοματάκι του, διά να πιη αντιπυρετικόν.

Τοιουτοτρόπως επέρασεν όλη η νύκτα. Το πρωί όμως ο πυρετός είχε κατέβη εις τα φυσιολογικά όρια. Το μωρό είχε ανοίξει τα ματάκια του και έκλαιγε εντόνως. Η νοσοκόμος η οποία ήλθε μου είπε ότι πρέπει να το ζυγίση πρώτον και μετά, αν ημπορώ, να το ταΐσω.

Αφού το εζύγισεν, έκπληκτη λέγει:
– Περίεργο, πήρε 100 γραμμάρια βάρος, πώς είναι δυνατόν, αφού είναι νηστικό δύο μέρες;

Και το εζύγισε διά δευτέραν φοράν, διά να βεβαιωθή μήπως έκαμε λάθος· το εσημείωσεν εις το φύλλον νοσηλείας, μου έδωσε μίαν φιάλην γάλα και έφυγε, να ενημερώση την προϊσταμένην.

Το μεσημέρι της ίδιας ημέρας μας εκάλεσε ο κ. Δοξιάδης και μας είπεν:
– Τι εμεσολάβησε από χτες μέχρι σήμερα και το παιδί πήρε τόση καλλιτέρευση. Μοιάζει σαν να μην πέρασε τόση ταλαιπωρία.

Φυσικά την απάντησι μας δεν την επίστευσαν οι ιατροί.

Την τρίτην ημέραν μας έδωσαν εξητήριον με την ένδειξιν «αναιμία». Έφυγα από το νοσοκομείον και επήγα εις τον άγιον Γέροντα να τον ευχαριστήσω.

Ακούμπησα δακρυσμένη το παιδί εις τα γόνατά του και του είπα:
– Άγιε, το παιδί μου σας ανήκει.

Και ο άγιος μου απαντά:
– Κράτησέ το, αλλά να φροντίσης να μεγαλώση σύμφωνα με το θέλημα του Θεού· έχε την ευλογία της Παναγίας και Χριστού, έχετε την ευχήν μου.

Την 28ην-11-1967 ο άγιος Γέροντας ονόμασε τον μικρόν Γεωργάκη «Μωυσή-Θεόσωστον». Σήμερον ο Θεόσωστος είναι 13 ετών, χωρίς η ασθένειά του να τον ενοχλή.

* Τα ονοματεπώνυμα είναι γραμμένα στο πιο κάτω βιβλίο.

 

Η μαρτυρία καταγράφεται στο βιβλίο, ο «Γέρων Φιλόθεος Ζερβάκος, (Ο ουρανοδρόμος οδοιπόρος), 1884-1980» των εκδόσεων Ορθόδοξος Κυψέλη.