Ορθόδοξη ασκητικότητα: το παρεξηγημένο «φάρμακο» της ζωής μας
26 Ιανουαρίου 2022Αγαπητοί Αναγνώστες έχουμε μιλήσει και στο παρελθόν για τα ευεργετήματα που εξασφαλίζει ο Ορθόδοξος ασκητικός τρόπος ζωής, σε πολλά επίπεδα. Όσο όμως και να μιλήσουμε γι αυτόν, το σίγουρο είναι ότι ο κόσμος γενικότερα και ο κοσμικός τρόπος ζωής δεν μπορεί να κατανοήσει σε βάθος και πόσο μάλλον να ακολουθήσει αυτό τον τρόπο ζωής κατά αναλογία στην ζωή του στον κόσμο. Όπως λέει και ο τίτλος του άρθρου μας, είναι «παρεξηγημένος» αυτός ο τρόπος ζωής και θα προσπαθήσουμε , όσο αυτό είναι δυνατό μέσα από λέξεις, να αποδείξουμε ότι δεν θα έπρεπε και οφείλουν οι μοναχοί να έχουν το ανάλογο κύρος και σεβασμό που τους αρμόζει.
Καταρχήν οφείλουμε με συντομία να περιγράψουμε τι εννοούμε ορθόδοξη ασκητικότητα, προς αποφυγή παρερμηνειών με άλλες μορφές ασκητικής άλλων θρησκειών και φιλοσοφικών ρευμάτων. Για την ορθοδοξία ασκητικότητα εννοούμε όσους επιλέγουν να ζήσουν τον «Θείον έρωτα» με τον Θεό άμεσα (ενώ οι έγγαμοι διά του ή της συζύγου έμμεσα) και αφιερώνουν την ζωή τους σε κάποιο Κοινόβιο ή ιδιόρρυθμό Μοναστήρι, ή σε κάποια σκήτη , κελί ή σπήλαιο (για πιο αυστηρή άσκηση) έχοντας το τρίπτυχο: α) Παρθενία (αποχή από κάθε σεξουαλική σχέση και πράξη), β) Υπακοή (στον Επίσκοπο και τον Γέροντα-Ηγούμενο στην πνευματική καθοδήγηση αφήνοντας το ανθρώπινο θέλημα) και Κοινοκτημοσύνη (αφήνοντας κάθε περιττό υλικό αγαθό κρατώντας μόνο τα αναγκαία για να μπορέσουν να ζήσουν αξιοπρεπώς σε αυτή τη ζωή).
Η ασκητική ζωή δεν είναι μόνο τόπος (κάποιο μοναστήρι) αλλά κυρίως τρόπος ζωής, σε όποιο μέρος του κόσμου και να βρεθεί ένας μοναχός και έχει να κάνει με ότι διδάσκει η Εκκλησία μας για νηστεία, προσευχή, καλλιέργεια χαρισμάτων σε πιο εντατικό ρυθμό. Οι μοναχοί μας είναι σαν να λέμε είναι τα ¨κομάντα¨ της Εκκλησίας μας αναλογικά με τους απλούς στρατιώτες που έχουν μόνο τη βασική εκπαίδευση στα βασικά του πολέμου. Κάτι ανάλογο και εδώ οι μοναχοί προετοιμάζονται συνεχώς για τον πνευματικό πόλεμο έναντι του παλαιού ανθρώπου στην αρχή (του κοσμικού ευατού τους οι μοναχοί) και στη συνέχεια με τον ίδιο τον διάβολο σώμα και σώμα.
Πρότυπο των Μοναχών είναι οι Άγγελοι, οι οποίοι ως λειτουργικά πνεύματα δοξολογούν συνεχώς τον Θεό και δεν τρώνε και δεν κοιμούνται ποτέ. Στη συνέχεια είναι οι επίγειοι Άγγελοι, όλοι οι Μεγάλοι δηλαδή ασκητές όπως ο Άγιος Αντώνιος ο Καθηγητής της Ερήμου (ιδρυτής του αναχωρητισμού Μοναχισμού) ο Άγιος Παχώμιος (ιδρυτής του κοινοβιακού Μοναχισμού) ο Άγιος Σάββας ο Ηγιασμένος, ο Μέγας Θεοδόσιος ο Κοινοβιάρχης, και τόσοι και τόσοι Όσιοι Ασκητές και ασκήτριες που πραγματικά έζησαν αγγελικά στη γη και ευαρέστησαν Θεό και ανθρώπους. Είναι γεγονός ότι οι περισσότεροι μπήκαν στην Εκκλησία και εν συνεχεία στο Μοναχισμό πάμπλουτοι υλικά και αφού μοίρασαν τα υπάρχοντά τους στους φτωχούς ή τα χάρισαν στο Μοναστήρι, έγιναν πάμπτωχοι στα υλικά, αλλά πάμπλουτοι σε αρετές και χαρίσματα. Κατά το γνωστό μοναχικό ρητό «Έδωσαν αίμα και έλαβαν πνεύμα…»!
Όλα αυτά όχι μόνο για τον ευατό τους, κυρίως για την αγάπη του κόσμου, ως κάστρα προσευχής που είναι τα μοναστήρια μας, πραγματικά προσευχήθηκαν οι ασκητές και εννοείται συνεχίζουν να προσεύχονται και για όλους εμάς στον κόσμο που αμελούμε να προσευχόμαστε και μάλιστα σε ώρες που συνήθως εμείς εδώ στον κόσμο συνηθίζουμε ή να αναπαυόμαστε ή να είμαστε ξύπνιοι μεν αλλά για διασκέδαση ή ακόμη χειρότερα για αμαρτωλούς σκοπούς…! Αν πραγματικά ο κόσμος κρατιέται ακόμη και ο Θεός στέλνει ακόμη τη χάρη Του, το οφείλουμε στην αυταπάρνηση και την αγάπη των Μοναχών όπου γης.
Επομένως να σταματήσουμε να βλέπουμε τους μοναχούς σαν κάτι εξωπραγματικό και μη φυσιολογικό, αλλά ίσα ίσα να προσευχόμαστε γι αυτούς και να λαμβάνουμε την ευχή τους και συμβουλή τους σε θέματα τα οποία μας αφορούν και έχει ιδιαίτερη βαρύτητα ο λόγος τους ή το έμπρακτο παράδειγμά τους, αρκεί βέβαια να είναι σε συμφωνία αυτά που πρεσβεύει και η Ιερά Σύνοδος! Ο κόσμος για να γίνει καλά έχει ανάγκη πιο εγκράτεια ιδιαίτερα στα υλικά αγαθά. Τα πράγματα θα ήταν σαφέστερα καλύτερα, αναλογικά βέβαια πάντα και με διάκριση! Αμήν!
