(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)
Η μητέρα μου έκανε μετάνοιες, δεήσεις, προσευχές, νηστείες.
Έτσι γιατρευόμασταν τότε.
Από μικρό, με είχε μάθει η μαννούλα μου να τηρώ την τάξη της Εκκλησίας, νηστείες, μετάνοιες.
Μικρό παιδάκι, άνοιγα (την πόρτα) χωρίς να με παίρνουν είδηση στις 12 με 1 (η ώρα) το βράδυ και πήγαινα στην ερημιά.
(Άλλες φορές) έκανα «Λειτουργίες» με τα μικρά παιδάκια.
Με φώναζαν: «ο παπα-Ιάκωβος».
Χαρά μου ήταν να πω το «Χριστός Ανέστη» και να ηχήση σ’ όλη την πλάση.
Πήγαινα σε ξωκκλήσια. Άναβα τα καντήλια, τα περιποιόμουν, σκούπιζα.
Είδα την αγία Παρασκευή.
Ήμουν απλό παιδί.
Ούτε νερό δεν έπινα χωρίς την ευχή της μητέρας μου.
Πριν κοινωνήσω φίλαγα το χέρι του πατέρα, της μητέρας, (και σαν στρατιώτης) του Διοικητού μου. «Τίμα τον πατέρα σου και την μητέρα σου».
Όταν ήμουν νέος, έκανα τόσες… μετάνοιες, ποτέ δεν τις μετρούσα.
Τώρα που γέρασα έχω καρδιά, ζάλη, πόνους στα πόδια, στα χέρια…
Όμως, λέω: «Ας πεθάνω εκεί (στον αγώνα)».
Απόσπασμα από το βιβλίο ο «Γέρων Ιάκωβος, Διηγήσεις, νουθεσίες, μαρτυρίες» των εκδόσεων Ενωμένη Ρωμηοσύνη.
