ΔΟΞΑΣΤΙΚΟ
Δόξα…Ἦχος πλ. δ’
Ταῖς ἐξ ἔργων καυχήσεσι
Φαρισαῖον δικαιοῦντα ἑαυτόν κατέκρινας Κύριε,
Για τις καυχησιές για τα έργα τους τα τον μεν Φαρισαίο
που προσπαθούσε να δικαιώσει τον εαυτό του τον κατάκρινες Κύριε
καί Τελώνην μετριοπαθήσαντα
καί στεναγμοῖς ἱλασμόν αἰτούμενον ἐδικαίωσας·
ενώ τον Τελώνη που έδειξε μετριοπάθεια
και ζητούσε με στεναγμούς συγχώρηση, τον δικαίωσες.
οὐ γάρ προσίεσαι τούς μεγαλόφρονας λογισμούς,
καί τάς συντετριμμένας καρδίας, οὐκ ἐξουθενεῖς·
Γιατί δεν θέλεις να έχεις καμία σχέση με αυτούς
που κάνουν μεγαλόφρονες λογισμούς
κι από την άλλη αυτούς που έχουν συντετριμμένη καρδιά
δεν τους εξουθενώσεις
διό καί ἡμεῖς σοί προσπίπτομεν,
ἐν ταπεινώσει τῷ παθόντι δι’ ἡμᾶς·
Παράσχου τήν ἄφεσιν καί τό μέγα ἔλεος.
Γι αυτό κι εμείς προσπέφτουμε με ταπείνωση
σε Σένα που έπαθες για μας
και παρακαλούμε να μας χορηγήσεις
την άφεση των αμαρτιών μας και το μέγα έλεος.
Σχολιασμός
Το δοξαστικό αυτό απηχεί την αντίστοιχη ευαγγελική περικοπή του Τελώνου και του Φαρισαίου. Πρόκειται για δύο αντίθετες εντελώς προσωπικότητες. Από τη μια η επίδειξη από την άλλη η ταπείνωση. Και οι δύο έχουν σημείο αναφοράς την δικαίωση με την παρατήρηση ότι ο καθένας την επιδιώκει με διαφορετικό τρόπο. Ο Φαρισαίος την επιδιώκει με τα έργα που κάνει, ο Τελώνης δεν την επιδιώκει αλλά έρχεται από μόνη της. Από τη μια η αυτοδικαίωση από την άλλη η μετάνοια. Στα μάτια όμως του Θεού δεν είναι αρκετά τα έργα που κάνει κανείς, όσα κι αν είναι, γιατί ό, τι και να κάνει δεν μπορεί να εξαγοράσει τα ουράνια αγαθά, την αιωνιότητα, που είναι ανεκτίμητα και ανυπολόγιστης αξίας.
