Χαίρε Βλαχερνιώτισσα

Χαίρε Βλαχερνιώτισσα

Είχα την τύχη να έχω φιλόλογο στις δύο τελευταίες τάξεις, στο Γυμνάσιο Τροπαίων Γορτυνίας, ένα σπουδαίο φιλόλογο, καταγόμενο από τη Βέροια, που είχε σπουδάσει στη Φιλοσοφική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου, τον Απόστολο Μ. Τζαφεροπουλο (+).

Ο Δάσκαλος αυτός τάραξε τα νερά στο μάθημα των Νέων Ελληνικών και μας άνοιξε νέους ορίζοντες στη σκέψη.

Τους ‘Ελεύθερους Πολιορκημένους’ τους ανέλυε επί ένα μήνα. Ο καθηγητής μεταρσιωνόταν κατά τη διδασκαλία! Κρεμόμαστε από τα χείλη του.

Ανέλυε σονέτα, Καβάφη, Μαβίλη, Μαρκορά και μας ανέβαζε  με ένα μαγικό τρόπο στις ψηλές κορυφές της ποίησης, όπου μεταλαμβάναμε από το γλυκύ και μεθυστικό νέκταρ των μεγάλων συγκινήσεων, που αναβλύζει από τις δροσοπηγές του ποιητικού λόγου.

Μετά την αποφοίτησή μου έχασα τα ίχνη του Δασκάλου.

Πέρασαν πάνω από είκοσι χρόνια, που η τύχη με έφερε πάλι κοντά του.

Δεθήκαμε με στενή φιλία, που από την πλευρά μου ήταν και κράμα σεβασμού, θαυμασμού και ευγνωμοσύνης.

Αυτές τις μέρες ταχτοποιούσα τη βιβλιοθήκη μου, όταν τυχαία  έπιασα στα χέρια μου ένα μικρό βιβλίο.

Ο τίτλος του ήταν: ΟΔΟΣ ΠΕΡΑΝ. Συγγραφέας ο Δάσκαλος, που δεν βρίσκεται πλέον στη ζωή! Γραμμένο κατά την περίοδο, που υπηρετούσε ως Σύμβουλος Εκπαίδευσης Εξωτερικού, στην Πόλη. Το κείμενο που ακολουθεί είχε δημοσιευθεί στην εφημερίδα ‘Ηχώ’ της Πόλης και περιλαμβάνεται στο παραπάνω βιβλιαράκι.

Ιστορεί την παρακολούθηση, το 1985, του Ακαθίστου Ύμνου, στην Παναγία των Βλαχερνών. Το παραθέτουμε αυτούσιο:

                               «ΧΑΙΡΕ ΒΛΑΧΕΡΝΙΩΤΙΣΣΑ

Η καρδιά της Χριστιανοσύνης χτυπάει και συντονίζεται απόψε, τετάρτη Παρασκευή των Χαιρετισμών, στο  ρυθμό του  Ακαθίστου, ενώ η ψυχή της από κάθε γωνιά της γης στρέφεται σαν ηλιοτρόπιο προς το φεγγοβόλο ήλιο της Βλαχερνιώτισσας. Το επισήμανε ποιητικά , όσο και εύστοχα ο Άγιος Πέργης.

Ευνοημένος από την καλή μου τύχη, βρέθηκα, για πρώτη φορά, σωματικά και ψυχικά, μέσα σε αυτό το υπέρλαμπρο φως και γοητεύτηκα από την υπερκόσμια μελωδία μιας αληθινά αυθεντικής εκκλησιαστικής μουσικής στην ίδια της την κοιτίδα.

Χρόνια τώρα με μοναδικό οδηγό την φαντασία, έκαμνα αυτό το ιερό προσκύνημα και πάντοτε ένοιωθα βαθιά συγκινημένος. Όμως αυτή τη φορά ήταν κάτι άλλο. Πρωτόγνωρο και αφάνταστα δυνατό. Ενώπιος ενωπίω με τα ιστορικά γεγονότα. Ταυτισμένος με το χώρο και το χρόνο, όπου ο κραδασμός της ψυχής έγινε στίχος λυρικός και μελωδία υπερουράνια. Κάτω από τη σκιά των ιδίων εκείνων τειχών , που αδελφωμένα με τη Σκέπη των Ουρανών, χάριζαν την προστατευτική τους ασπίδα. Χωρίς την αναπόφευκτη φθορά και το ξεθώριασμα , που φέρνει η συνήθεια και η ρουτίνα. Με την αίσθηση μιας πάναγνης παρθενικής εμπειρίας. Με τον ανομολόγητο μυστικισμό, τον θρεμμένο από μια συγκλονιστική παράδοση αιώνων.

Και ξαφνικά έρχεται η στιγμή, που η ψυχή παραχωρεί τη θέση της στο νού. Η μαγεία του αισθήματος υποχωρεί μπροστά στην ακάθεκτη εισβολή της αδυσώπητης λογικής. Τα λόγια του Άρχοντα Μεγάλου Ρήτορα αντηχούν γεμάτα φαντασία στην κατάμεστη αίθουσα της δεξιώσεως. Μια πρόσκληση για περίσκεψη οι λέξεις «χρέος», «ευθύνη απέναντι στην παράδοση». Και η αρχαία ρήση, «Το φυλάξαι τ΄αγαθά χαλεπώτερον του κτήσασθαι», βρίσκει τη δικαίωσή της, καθώς σίγουρη για τη σοφία της σφυροκοπάει τα μηνίγγια μας.

Τώρα πια με φόρτιση συναισθηματική και διανοητική, βγαίνουμε και βυθιζόμαστε στην υγρή μαρτυρική νύχτα, βουβές σκιές, που πνίγουν τα κούφια τους βήματα στα χνάρια των μεγάλων  της εκκλησίας και του λαού.

Οι Ζωγραφιώτες, που μας πρόσφεραν τη διπλή αυτή γεύση, διεκδικούν επάξια την ευγνωμοσύνη μας. Όπως και να το κάνουμε. Όπως και να το πούμε. Όπως και να συλλογιστούμε στα άδυτα και κρύφια της ψυχής μας. Και η Βλαχερνιώτισσα, δικαιούται να χαίρει εις τους αιώνες «Νύμφη ανύμφευτη».

                                        Ηχώ 23 Μαρτίου 1985».

Ας είναι εις μνημόσυνον αιώνιο και ως θυμίαμα ευωδίας πνευματικής για το Δάσκαλό μου αυτό το αφιέρωμα.

Αθήνα Μάρτιος 2022

Μιχάλης Ιωάννου Μιχαλακόπουλος