Δόμνα Σαμίου: η Xελιδόνα της Παραδοσιακής μας Μουσικής – 10 χρόνια από την εκδημία της
10 Μαρτίου 2022Σαν σήμερα (10 Μαρτίου 2012), πέθανε η χελιδόνα της παραδοσιακής μας μουσικής Δόμνα Σαμίου. Έφυγε από αυτόν τον κόσμο, τον πρώτο μήνα της άνοιξης που τα παιδιά συνήθιζαν να λένε τα χελιδονίσματα :
Μουσικό οδοιπορικό, Σκιάθος 1976, Αρχείο Δόμνα Σαμίου, www.facebook.com/domnasamioupage/photos/a.202317499869040
« Ήρθε, ήρθε χελιδόνα
ήρθε και άλλη μεληδόνα
κάθησε και λάλησε
και γλυκά κελάηδησε:
«Μάρτη, Μάρτη μου καλέ,
και Φλεβάρη φοβερέ
κι αν φλεβίσεις κι αν τσικνίσεις
καλοκαίρι θα μυρίσεις.
Κι αν χιονίσεις κι αν κακίσεις,
πάλιν άνοιξη θ’ ανθίσεις».
«Το τραγούδι για μένα είναι η χαρά της ζωής. Το καλύτερο ψυχοφάρμακο. Αφήστε τα αντικαταθλιπτικά χάπια κι αρχίστε να τραγουδάτε και να χορεύετε! Έχω περάσει δύσκολη ζωή, έχασα αγαπημένους μου ανθρώπους, το τραγούδι με έσωσε… γιατί το τραγούδι μου δίνει ζωντάνια και δύναμη», έλεγε η Δόμνα Σαμίου, στη συνέντευξή της στην εφημερίδα Το Βήμα και στην Άννα Βλαβιανού.[1]
Η Δόμνα Σαμίου εκτός από το δημοτικό τραγούδι, αγαπούσε πολύ τους νέους και αγωνιζόταν να τους εμπνεύσει την αγάπη στην παραδοσιακή μουσική. Πίστευε ότι η δημοτική μουσική έπρεπε να συνοδεύει το παιδί από τα πολύ μικρά του χρόνια, από το νηπιαγωγείο και να αποτελεί μέρος της εκπαιδευτικής διαδικασίας.
«Οι νέοι πρέπει να γνωρίσουνε, να αγαπήσουνε, να τραγουδήσουνε ακόμα το δημοτικό τραγούδι, στη μορφή που έφτασε σε μας από την παράδοση και τότε νομίζω ότι θα μπορέσουνε να καταλάβουνε τον πολιτισμό, την πνευματική αξία και την ηθική υπόσταση των ανθρώπων που το δημιούργησαν. Εγώ νομίζω ότι το πιο σπουδαίο πράγμα στο δημοτικό τραγούδι, είναι αυτό το μάθημα ήθους που μας δίνει. Δηλαδή, το δημοτικό τραγούδι μας μαθαίνει ότι τα τραγούδια γράφονται για να εκφραζόμαστε κι όχι για να κάνουμε επιτυχία, όχι δηλαδή να κάνουμε σουξέ».[2]
