Έρχου, ίδε και ειπέ

«Έρχου και ίδε»: Με αυτά τα λόγια προσκαλεί ο Φίλιππος τον Ναθαναήλ να γνωρίση τον Κύριο, στο σημερινό Ευαγγέλιο. Είχε προηγηθή η δική του συνάντηση μαζί Του, στην οποία ανταποκρίθηκε προθύμως. Ο ευαγγελιστής Ιωάννης (Ιωάν., Α’ 43-44) αναφέρει απλώς ότι ο Φίλιππος καταγόταν από την Βησθαιδά, «εκ της πόλεως Ανδρέου και Πέτρου». Φαίνεται πως το ελληνικό-ελληνιστικό περιβάλλον της Βησθαιδά στην Γαλιλαία αποτελεί ικανή και επαρκή συνθήκη για την ανταπόκριση των μαθητών στο κάλεσμα του Ιησού, αφού οι τέσσερις πρώτοι μαθητές προέρχονται από αυτό και όλοι, μόλις τον συναντούν, αναφωνούν «ευρήκαμεν τον Μεσσίαν».

Ο Χριστός λοιπόν αποκαλύπτεται σε εκείνους που τον ζητούν. Μόλις όμως τον ευρίσκουν, σπεύδουν να το μαρτυρήσουν και στους άλλους, γνωρίζοντας ότι και οι άλλοι το ίδιο ή μάλλον τον Ίδιον αναζητούσαν! Χαρακτηριστικό σ’ αυτήν την αναζήτηση είναι ότι κανείς τους δεν λέει «εύρηκα τον Μεσσίαν» αλλά ανακοινώνει ότι «ευρήκαμεν τον Μεσσίαν», ευρήκαμε δηλαδή εκείνο το οποίο από κοινού αναζητούσαμε!

Πως όμως είναι βέβαιοι ότι βρήκαν Εκείνον που επιθυμούσαν και αναζητούσαν; Η ασφαλής τους πίστη προέρχεται από τις μαρτυρίες ασφαλών και έγκυρων πηγών: Κατ’ αρχάς του προηγούμενου διδασκάλου των, του Ιωάννη, που τους «αποκαλύπτει» τον Κύριο, λέγοντας «ίδε ο αμνός του Θεού»(Ιωάνν. Α’ 29, 36) και κατά δεύτερον από τις Γραφές (Ιωάνν. Α’ 46). Οι «αγράμματοι» κατά τ’ άλλα αλιείς, μόλις άκουσαν την μαρτυρία του Ιωάννου και την διασταύρωσαν με αυτήν των Γραφών, δεν είχαν πλέον καμμία αμφιβολία ότι βρήκαν το πρόσωπο που ποθούσαν και με λαχτάρα αποζητούσαν. Ακόμη και η πρόσκαιρη δυσπιστία του Ναθαναήλ «εκ Ναζαρέτ δύναταί τι αγαθόν είναι;» (ο.π.) αίρεται όχι με αποδείξεις και επιχειρήματα αλλά με μόνο τον λόγο του Κυρίου: «είδον σε υπό την συκήν όντα». Ο λόγος του Κυρίου και το βίωμα του μαθητή, η προσωπική Του συνάντησή με τον Κύριο και η πίστη του σε Αυτόν, έχουν μεγαλύτερη δύναμη από κάθε ανθρώπινο λόγο, όσο πειστικός και αν είναι αυτός!

Ζήτηση-εύρεση-μαρτυρία. Λέξεις κομβικές στο σημερινό Ευαγγέλιο. Πριν όμως και από την ζήτηση των μαθητών προηγείται το κάλεσμα του Κυρίου, που απευθύνεται κατ’ ουσίαν προς όλους τους ανθρώπους όλων των εποχών: «έρχεσθε και ίδετε» (Ιωάνν., Α’ 39). Οι συγκεκριμένοι μαθητές ανταποκρίθηκαν στην ελεύθερη αυτήν κλήση του Κυρίου, διότι, όπως είδαμε, τον αναζητούσαν κιόλας, είχαν την απαραίτητη προπαιδεία -το πρόσφορο εξελληνισμένο περιβάλλον της Γαλιλαίας- και διέθεταν και ασφαλείς μαρτυρίες. Γι’ αυτό «ήλθον και είδον και παρ’ αυτώ έμειναν την ημέραν εκείνην»(ο.π.) και πάσας τας ημέρας της ζωής των.

Έτσι, επειδή επίστευσαν, διά τούτο και ελάλησαν τον λόγο του Κυρίου και έγιναν μάρτυρες όλων των θαυμαστών που εβίωσαν κοντά Του, όχι μόνον στην Ιουδαία και στην Γαλιλαία αλλά και σε όλη την γη, κατά την προτροπή του Κυρίου: «Γίνεσθε μοι μάρτυρες, και εγώ μάρτυς» (Ησ. 43, 10) «και έσεσθέ μοι μάρτυρες… έως εσχάτου της γης» (Πραξ. 1, 8).
Το τελευταίο αύτό στοιχείο, της μαρτυρίας, δεν έχει κατανοηθή αρκετά από τους (σημερινούς) Χριστιανούς. Οι περισσότεροι από εμάς που πιστεύουμε, αναζητούμε την αλήθεια και την βρίσκομε στο πρόσωπο του Χριστού δεν έχομε την διάθεση να την μοιραστούμε με τους αδελφούς μας, όπως οι μαθητές του Κυρίου μας, ίσως γιατί θεωρούμε ότι αυτό που βρήκαμε ανήκει μόνον σε εμάς.

Είμαστε χριστιανοί του «εύρηκα» και όχι του «ευρήκαμεν». Μπορεί και να νομίζωμε ότι οι «άλλοι» δεν ψάχνουν όπως εμείς, ή -το χειρότερο- δεν νοιώθουμε την χαρά να κοινοποιήσωμε την εύρεσή μας. Κι όμως δεν πρόκειται για μια οποιαδήποτε εύρεση αλλά για την εύρεση της αληθείας, και μάλιστα της ορθοδόξου αληθείας, της μόνης αληθινής πίστεως (ορθή δόξα -= ορθή πίστη), για την στερέωση της οποίας εορτάζει αύριο η Εκκλησία μας!

Επομένως, όσες εικόνες και εάν προσκυνήσωμε αύριο, Κυριακή της Ορθοδοξίας, όσες εικόνες και αν έχωμε μαζί μας, για να πανηγυρίσωμε, εάν δεν αναστηλώσωμε την αληθινή πίστη του Χριστού μέσα μας και γύρω μας, στις αχειροποίητες εικόνες των αδελφών μας, σωτηρία δεν θα βρούμε.

Χρειαζόμαστε επανευαγγελισμό και αναβάπτιση, για να νοιώσωμε την χαρά του Ανδρέα και του Φιλίππου που έτρεξαν να μαρτυρήσουν την Αλήθεια-Χριστό στους συνερευνώντες αδελφούς των, για να μοιραστούν την χαρά της μοναδικής αυτής ευρέσεως. Ο αγνός και πιστός λαός βεβαίως γνωρίζει ότι η χαρά που μοιράζεται πολλαπλασιάζεται, ενώ η λύπη, όταν μοιράζεται, μικραίνει!

Συνεπώς, για να γευτούμε την σωτηρία, ας μην διστάζωμε να διαλαλούμε και εμείς ότι «είδομεν το φως το αληθινόν» και «ευρήκαμεν τον Μεσσίαν». Ας νοιώσωμε όλοι μας, βαθιά στην ύπαρξή μας, την κοινότητα της χαράς ότι κατέχωμε την ορθόδοξη αλήθεια και ας σπεύσωμε να την μαρτυρήσουμε, όπου μπορεί ο καθ’ ένας μας, για να έχωμε και την χαρά του μοιράσματος του όποιου μαρτυρίου, όπως την είχαν και οι Άγιοί μας, που έτρεχαν στο στάδιο του αγώνα με προθυμία, για να κομίσουν τον αιώνιο στέφανο της νίκης.

Ας αγωνιστούμε και εμείς με την ίδια προθυμία αυτήν την περίοδο της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής, μένοντες σταθεροί στην πίστη μας, «επόμενοι τοις αγίοις πατράσι», ώστε «καλώς αθλήσαντες» να φθάσωμε και στον ευλογημένο στόχο, να συνεορτάσωμε με χαρά και αγαλλίαση και την Αγία Ανάσταση! Γένοιτο!