Ευαγόρας Παλληκαρίδης

Τώρα που οι μέρες μου μετρούνται σε λεπτά,
ζητάτε μου να σας ειπώ για το νεκρό παιδί μου,
που οι Άγγλοι το επιάσασι, στη φυλακή το ’ρίξαν.
Βασανιστήρια πολλά μερόνυχτα του ’κάναν
σαν βγάλαν -από τρόμο- την απόφαση
να τον κρεμάσουσι σα να ’τανε φονιάς!

Μπήζω τα νύχια στην καρδιά
βουβός το στήθος μου γρονθοκοπώ!…
Ξάφνου, τα υγραμένα μου μάτια υψώνω
κάνοντας το σταυρό μου.
κι όσες της κεφαλής μου τρίχες,
τόσες ευχές τού στέλνω!

Καμάρι, γιος λεβεντονιός, της Κύπρου Μάνας γέννα,
έγγονος της Ελλάδος λατρευτός!
Τρανός της λευτεριάς μας εραστής,
τον θάνατο ενίκησε στο κούρσεμα αυτό.
Αλύγιστος ο ήρωας, στητός σαν κυπαρίσσι!
Αδίστακτοι οι κατακτητές πιότερο εφοβήθησαν
στου χάρου την αγχόνη σπρώχνοντάς τον!

Καυχιέμαι για τον Βαγόρα μου, το ένδοξο παλληκάρι,
που γλήγορα της λευτεριάς τα σκαλοπάτια ανέβη!
Μυριοστεφανωμένος, άυλος, αρχάγγελος στους ουρανούς,
αλάβωτη ψυχή, ιδέα υψηλή, παγκόσμια αλήθεια,
φως απαστράπτον.
Χαλάλιν της γλυκιάς σκλάβας πατρίδος!