Γέροντας Σίμων Αρβανίτης, Λίγα λόγια για τον βίο του και η πρόρρηση του αγ. Νεκταρίου

Αριστερά ο Μοναχός Ζωσιμάς (1937-2010) και ο Γέροντας Σίμωνας Αρβανίτης (1901-1988).

Ακόμη ένας λαμπρός αστέρας στον γαλαξία των αγίων του 20ού αιώνα!

Ο Γέροντας, Ιερομόναχος, π. Σίμων Αρβανίτης ο οποίος κοιμήθηκε τέτοια μέρα, βρίσκεται ανάμεσα σε όλους αυτούς που βίωσαν την αγιότητα και δέχτηκαν την Θεία Χάρη, ενώ συγχρόνως πρόσφεραν πάρα πολλά στους συνανθρώπους τους. Υλικά και πνευματικά!

Πρόκειται για Γέροντες οι οποίοι ζώντας χωρίς καμιά προσπάθεια απόκτησης χρημάτων οι ίδιοι, διαχειρίστηκαν μεγάλα χρηματικά ποσά, μοιράζοντάς τα αφειδώς σε όλους όσους είχαν ανάγκην. Και όσο έδιναν τόσο περισσότερα τους έδινε ο κόσμος και τους έστελνε ο Θεός. Ο όσιος Ιάκωβος Τσαλίκης, για παράδειγμα, όσα κι αν έδινε έβρισκε πάντα γεμάτη την πάνινη σακουλίτσα που τα είχε μέσα.

Ορισμένες, μάλιστα, φορές ο π. Σίμων έδινε χωρίς να του ζητήσουν ή να του κάνουν νύξεις για την ανέχεια ή τα οικονομικά τους προβλήματα. Γνώριζε με την Θεία Χάρι τις ανάγκες τους ή ακόμη τις δυσκολίες που θα τους ξημέρωναν οι επόμενες μέρες και γι’ αυτό επέμενε να πάρουν τα χρήματα που τους έδινε.

«Τι έπαθε ο π. Σίμων και θέλει να μου δώσει χρήματα;», ρωτούσε μια κυρία τον υποτακτικό του, π. Ζωσιμά. Και ο Μοναχός Ζωσιμάς της απάντησε «Πάρ’ τα. Ευλογία είναι, θα δεις πως θα σου χρειαστούν»! Και έτσι αποδείχθηκε.

Σε κάποιους, τα χρήματα που τους έδωσε ο Γέροντας, αποτέλεσαν ιδιαίτερη ευλογία και από τότε δεν τα στερήθηκαν ξανά.

Ένα άλλο, αντίστοιχο χαριτωμένο επεισόδιο του οσιακού βίου του Γέροντα, π. Σίμωνα ήταν η προσφορά χρημάτων σε κάποιον ο οποίος ήταν φιλοχρήματος και τσιγκούνης. Η επανάληψη της ενέργειας αυτής έφερε σε κατάνυξη τον άνθρωπο αυτό, ώστε θεραπεύτηκε από το πάθος του και άρχισε και αυτός να δίνει με αγάπη και ευχαρίστηση.

Σε μια άλλη περίπτωση, δύο αστυνομικοί μετέφεραν δεμένο με χειροπέδες στο μοναστήρι του Αγίου Παντελεήμονα που ίδρυσε ο π. Σίμων στην Πεντέλη, κάποιον γνωστό του ο οποίος πήγαινε στο Μοναστήρι και τον ρώτησαν αν τον ξέρει. «Βεβαίως», τους είπε «και είναι ένα από τα καλύτερα μου παιδιά». Μα αυτός του είπαν πήρε από εδώ εικόνες… «Όχι», τους απάντησε, «εγώ του της έδωσα».

Ο Γέροντας πήγε και στο δικαστήριο και κατάφερε με την μαρτυρία του να αθωωθεί, με συνέπεια ο άνθρωπος αυτός να αλλάξει για πάντα ζωή.

Όμως, όπως στις περισσότερες περιπτώσεις των αγίων μας, ο πνευματικός τους ζήλος αρχίζει από τα χρόνια της εφηβείας, αν όχι από τα παιδικά, και έτσι ο νεαρός Παναγιώτης Αρβανίτης ο οποίος ήταν φτωχός βιοπαλαιστής και δούλευε για τον άρτον τον επιούσιο, τον δικό του και της οικογένειάς του, στεναχωριόταν που δεν του έμενε χρόνος μετά την εξαντλητική δουλειά της ημέρας, ως πλανόδιος οπωροπώλης, να διαβάσει πνευματικά βιβλία και να προσευχηθεί.

Και τότε ο Χριστός του παρέδωσε μαθήματα μάρκετιγκ(!) που έπιασαν τόπο από την πρώτη μέρα και ξεπούλησε! Και από την επόμενη μέρα τον περίμενε η πελατεία για να προλάβει να ψωνίσει τα καλά και φτηνά φρούτα που πουλούσε. Έτσι τέλειωνε νωρίς και είχε χρόνο να διαβάζει και να προσεύχεται.

Όσο για το μάθημα μάρκετιγκ συνίστατο κατά βάσιν στο εξής: Να έχει καλά φρούτα και να τα πουλά πιο κάτω από τις τιμές των άλλων πωλητών!

Χαρακτηριστικό της μεγάλης προσφοράς και του δοσίματος του οσίου Γέροντα Σίμωνος Αρβανίτη προς τους ανθρώπους ήταν και η εξής παρακοή του προς την Παναγία.

Η Υπεραγία Θεοτόκος τον είχε προειδοποιήσει πως θα έπρεπε να μένει περισσότερο στο μοναστήρι του για να στηρίζει τους μοναχούς του και όχι να τρέχει από εδώ και από εκεί για να βοηθά τον κόσμο. Σε διαφορετική περίπτωση θα χάσει το φως του.

Και αυτός από αγάπη στους συνανθρώπους του δεν έκανε υπακοή στην Παναγία και έτσι έχασε την όρασή του.

Βέβαια, ο ίδιος έβλεπε και πάλιν διά της Θείας Χάριτος και πολλοί δεν καταλάβαιναν ότι ήταν τυφλός. Και σίγουρα, η όραση του στο εσωτερικό και στα κατάβαθα των ψυχών των ανθρώπων, όπως και το προορατικό και διορατικό χάρισμα, ήταν κάτι που τον συνόδευσε μέχρι την κοίμησή του.

Ενώ και πάλιν μπορούσε να φεύγει από το κελλί του και να επισκέπτεται σπίτια ανθρώπων που τον είχαν ανάγκη, σύμφωνα με μαρτυρίες τους. Να προσθέσουμε, πως ο μοναχός Ζωσιμάς ο οποίος τον φρόντιζε, όταν έμαθε πως τα βράδια επισκεπτόταν κόσμο, τους είπε πως αυτό δεν μπορεί να συμβαίνει γιατί αυτός ο ίδιος κλειδώνει την πόρτα του κελιού του.

Και ο Γέροντας που το άκουσε του είπε: «Ζωσιμά εγώ το βράδυ φεύγω απ’ εδώ»!

Και σύντομα απέδειξε και στον π. Ζωσιμά πως μπορούσε να βρίσκεται έξω από το κλειδωμένο κελλί του!

Και φυσικά, όλα αυτά δεν τα έκανε δίκην γκουρού προς εντυπωσιασμό και άγραν οπαδών και ακολούθων, αλλά ως ένας πνευματικός ποιμένας ο οποίος αγωνιούσε και πονούσε για τα παιδιά του.

Ξεχωριστό ενδιαφέρον έχει η συνάντησή του με τον άγιο Νεκτάριο στο Άγιον Όρος σε ηλικία 16 ετών. Η συνάντηση αυτή έγινε στα Καυσοκαλύβια κατά την μοναδική επίσκεψη του Μητροπολίτη Πενταπόλεως στον Άθωνα.

Όταν ο νεαρός Παναγιώτης, λοιπόν, πήγε να πάρει την ευχή του Σεβασμιοτάτου, αυτός  αφού του κράτησε το χέρι του είπε:
– Εσύ, παιδί μου θα γίνεις Πνευματικός και θα σώσεις ψυχές!

Να έχουμε την ευχή του!