Προσβάσιμη σελίδα

«Η πρώτη που δέχτηκε την ανάπλαση που υποσχέθηκε ο Θεός στους Πρωτοπλάστους»

ΣΤΑΣΙΣ Δ’

Η Θεοτόκος τείχος για όσους προστρέχουν σε αυτή

Τεῖχος εἶ τῶνΠαρθένων, Θεοτόκε Παρθένε,

καὶ πάντων τῶ νεἰς σὲ προστρεχόντων,

 ὁ γὰρ τοῦ οὐρανοῦ καὶ τῆς γῆς, κατεσκεύασέ σε Ποιητὴς, Άχραντε,

οἰκήσας ἐν τῇ μήτρα σου καὶ πάντας σοὶ προσφωνεῖν διδάξας.

Ερμηνεία

          Το ποιο νόημα δίνει στο «Τεῖχος εἶ τῶνΠαρθένων» το εξάγουμε από τον δεύτερο στίχο. Όσοι προστρέχουν στην Παναγία, αυτοί την έχουν ως τείχος για κάθε είδους επίθεση και ιδιαίτερα του Πονηρού. Πολύ περισσότερη προστασία θέλουν οι Παρθένες, για να κρατήσουν την παρθενία τους, γι’ αυτό και ο υμνωδός φέρνει ως παράδειγμα την Παναγία Παρθένο, που κράτησε τόση αγνότητα, ώστε να μπορέσει  να κατοικήσει μέσα στην μήτρα της  ο Πάναγνος και Αναμάρτητος Θεός. Κι  αυτό η Παναγία το οφείλει στον πλάστη και δημιουργό της, τον Θεό, τον ποιητή του ουρανού και της γης. Ο ίδιος ο Κύριος μας δίδαξε να προσφωνούμε την Παναγία με τα παρακάτω λόγια:

 

Χαῖρε, ἡ στήλη τῆς παρθενίας.
χαῖρε, ἡ πύλη τῆς σωτηρίας. 

Ερμηνεία

Πέρα από τα ομοιοτέλευτα « ἡ στήλη-  ἡ πύλη, τῆς παρθενίας –  τῆς σωτηρίας» οι αναφορές δεν είναι άσχετες μεταξύ τους. Η στήλη της παρθενίας, δηλαδή η σταθερή και ακλόνητη παρθενία, έφερε την σωτηρία όχι μόνο στον εαυτό της αλλά και στου άλλους, κι έτσι δεν σώθηκε μόνο η ίδια αλλά έγινε και η πύλη, από όπου περνούν όσοι επιδιώκουν την σωτηρία.

 

Χαῖρε, ἀρχηγὲ νοητῆς ἀναπλάσεως.

χαῖρε, χορηγὲ θεϊκῆςἀγαθότητος. 

Ερμηνεία

Η Παναγία μας είναι η πρώτη που δέχτηκε στο πνεύμα της την ανάπλαση, που υποσχέθηκε ο Θεός στους Πρωτοπλάστους, μιας ανάπλασης νοητής – πνευματικής και γι’  αυτό έγινε και ο αρχηγός αυτής της πνευματικής ανάπλασης. Η ανάπλαση ήταν αυτή που έφερε την αγαθότητα στον Παναγία, μια αγαθότητα όχι ανθρώπινης αλλά θεϊκής. Γι’  αυτό και η Παναγία μπορεί να χορηγήσει και σε όλους τους πιστούς αυτήν την αγαθότητα, την οποία πρώτη αυτή την έκανε βίωμά της.

 

Χαῖρε, σὺ γὰρ ἀνεγέννησας τοὺς συλληφθέντας αἰσχρῶς.
χαῖρε, σὺ γὰρ ἐνουθέτησας τοὺς συληθέντας τὸν νοῦν, 

Ερμηνεία

Οι «συλληφθέντες αἰσχρῶς» είναι αυτοί που γεννήθηκαν μέσα στο προπατορικό αμάρτημα, οι οποίοι όμως χάρη στην Παναγία μπορούν να αναγεννηθούν, όπως αυτή,  και να αποκτήσουν την νέα φύση, την αναγεννημένη από Υιό της και Λόγο του Θεού. Αυτοί  δεν έχασαν μόνο την αγνότητά τους αλλά  και το μυαλό τους, με αποτέλεσμα να κάνουν πράγματα που τους απομάκρυναν από τον Ζωοδότη Θεό. Αυτούς, λοιπόν,  που έχασαν το μυαλό τους, που δεν έχουν τον κοινό νουν, η Παναγία μπορεί να τους νουθετήσει  με το παράδειγμα της, με την ζωή της και να τους φέρει και πάλι στον ίσιο δρόμο.

 

Χαῖρε, ἡ τὸν φθορέα τῶνφρενῶν καταργοῦσα.
χαῖρε, ἡ τὸν σπορέα τῆς ἁγνείας τεκοῦσα. 

Ερμηνεία

Σημειώνουμε και πάλι την συνήχηση «φθορέα – σπορέα» και τα ομοιτέλευτα «καταργοῦσα- τεκοῦσα» και στεκόμαστε «στὸν φθορέα τῶν φρενῶν» που δεν είναι άλλος από τον Διάβολο. Αυτός διαφθείρει πρώτα τις φρένες – τα μυαλά των ανθρώπων και ύστερα και το σώμα τους. Η Παναγία είναι αυτή που γέννησε αυτόν που κατάργησε τον φθορέα – φονιά. Η Παναγία γέννησε «ασπόρως» τον σπορέα της αγνείας, που δεν είναι άλλος από τον Χριστό, από τον οποίο προέρχεται κάθε αγνός και κάθε ωραίος καρπός.

 

Χαῖρε, παστὰς ἀσπόρου νυμφεύσεως.
χαῖρε, πιστοὺς Κυρίω ἁρμόζουσα, 

Ερμηνεία

Εδώ συνήχηση έχουμε μόνο στο «παστὰς – πιστοὺς» αλλά και τα νοήματα δεν είναι άσχετα μεταξύ τους. Αυτή που μπήκε σε νυμφική παστάδα αλλά είχε άσπορη σύλληψη, δηλαδή δεν ήρθε σε επαφή με άνδρα, φέρνει τώρα σε επαφή όλους τους πιστούς με τον Κύριο και κάνει κάθε πιστό νύμφη του Χριστού με μια σχέση αρμονίας, αγάπης και λατρείας.

 

Χαῖρε, καλὴ κουροτρόφε παρθένων.
χαῖρε, ψυχῶν νυμφοστόλε ἁγίων,
Χαῖρε, Νύμφηἀνύμφευτε. 

Σχόλιο 

          «Κουροτρόφος» είναι αυτή που ανατρέφει κόρες παρθένες. Μια τέτοια καλή κουροτρόφος είναι και η Παναγία, την παρθενία της οποίας μιμούνται όχι μόνο οι μοναχές αλλά και οι μοναχοί του Αγίου Όρους, στο περιβόλι της Παναγιάς. Οι ψυχές των αγίων είναι νυμφοστολισμένες από την Παναγία με το πέπλο της παρθενίας και της αγνότητας. Ας χαιρετήσουμε λοιπόν και για μια ακόμη την Παναγία ως «Νύμφη ἀνύμφευτε», γιατί της αξίζει με την αγνή ζωή που έκανε.


Άπειροι οι  ύμνοι για τις άπειρες δωρεές του Θεού

μνος ἅπας ἡττᾶται συνεκτείνεσθαι σπεύδων,

τῷ πλήθει τῶν πολλῶν οἰκτιρμῶν σου,

ἰσαρίθμους γὰρ τῇψάμμῳ ὠδάς,

ἂν προσφέρωμέν σοί, Βασιλεῦ ἅγιε,

οὐδέν τελοῦμεν ἄξιον, ὢν δέδωκας ἡμῖν,

τοὶς σοὶ βοῶσιν, Ἀλληλούϊα.
Ερμηνεία

Ο υμνογράφος πλησιάζοντας προς το τέλος του ύμνου και κάνοντας έναν μικρό απολογισμό βρίσκει ότι δεν υπάρχει ύμνος που να είναι αντάξιος των δωρεών του  Θεού, οι οποίες εκδηλώνονται με τους πολλούς οικτιρμούς που δείχνει ο Θεός απέναντι στον δυστυχισμένο άνθρωπο. Και κάνει μια παρομοίωση για να δείξει αυτήν την ανισότητα. Ας υποθέσουμε ότι κάνουμε ύμνους τόσους, όσοι είναι οι κόκκοι της άμμου, και πάλι δεν θα μπορέσουμε να κάνουμε κάτι αντάξιο με αυτά που μας έδωσε ο Θεός. Δεν μένει λοιπόν τίποτε άλλο από το να φωνάξουμε και πάλι « Ἀλληλούϊα», δηλαδή Δόξα σοι ο Θεός.


Η Θεοτόκος Παρθένος φωτοδόχος λαμπάδα

Φωτοδόχον λαμπάδα, τοῖς ἐνσκότει φανεῖσαν

ὁρῶμεν τὴν ἁγίαν Παρθένον, τὸ γὰρ ἄϋλον ἄπτουσα  φῶς,

ὁδηγεῖ πρὸς γνῶσιν θεϊκὴν ἅπαντας,

αὐγ  τὸν νοῦν φωτίζουσα, κραυγ δὲ τιμωμένη ταῦτα. 

Ερμηνεία

          Η Παναγία μας φάνηκε σαν φωτεινή λαμπάδα, σε μας που ζούσαμε στο σκοτάδι της αμάθειας. Η φωτεινή αυτή λαμπάδα άναψε το άυλο φως, δηλαδή το θεϊκό, και μας οδηγεί στη γνώση την θεϊκή. Η αυγή που ήρθε με την Παναγία φωτίζει όλη την κτίση πρωτίστως όπως και το νου μας. Γι’ αυτό ας την τιμήσουμε με το να της φωνάξουμε τα παρακάτω:

Χαῖρε, ἀκτὶς νοητοῦ Ἠλίου,
χαῖρε, βολὶς τοῦ ἀδύτου φέγγους. 

Ερμηνεία

Ο νοητός Ήλιος της δικαιοσύνης, όπως ψάλλουμε τα Χριστούγεννα, είναι ο Χριστός και η Παναγία είναι μια ακτίνα του. Η ακτίνα αυτή δεν είναι μια απλή ακτίνα του ηλίου αλλά είναι μια βολίδα  «τοῦ ἀδύτου φέγγους», δηλαδή του θεϊκού φέγγους που δεν δύει ποτέ.  Η Παναγία είτε ακτίνα του νοητού Ηλίου είτε βολίδα του αδύτου φέγγους φωτίζει τους ανθρώπους με το φως του Χριστού κι έτσι οι άνθρωποι πορεύονται στον σωστό δρόμο.

 

Χαῖρε, ἀστραπὴ τὰς ψυχὰς καταλάμπουσα,

 χαῖρε, ως βροντὴ τοὺς ἐχθροὺς καταπλήττουσα,

 Ερμηνεία

          Η Παναγία μας είναι σαν την αστραπή, δηλαδή έναν πολύ έντονο φως, που φωτίζει τις ψυχές των ανθρώπων χωρίς να τους τρομάζει, όπως γίνεται με την φυσική αστραπή.  Είναι όμως παράλληλα και βροντή, που αυτή τη φορά, καταπλήττει, κατατρομάζει όχι τους πιστούς αλλά τους εχθρούς. Εμείς τουλάχιστον οι Έλληνες είδαμε την Παναγιά μας στους πολέμους τους Γένους να κατατροπώνει τους εχθρούς και να μας χαρίζει την νίκη και την ελευθερία.


Χαῖρε, ὅτι τὸν πολύφωτον ἀνατέλλεις φωτισμόν,
χαῖρε, ὅτι τὸν πολύρρητον ἀναβλύζεις ποταμόν.

Ερμηνεία

Η Παναγία μας φέρνει την ανατολή ενός πολύφωτου φωτισμού, που δεν είναι άλλος από τον Χριστό μας, που δεν μπορούν να τον αντέξουν τα μάτια των ανθρώπων, ούτε και των Αποστόλων, όπως είδαμε κατά την Μεταμόρφωση του Χριστού, όπου ο Χριστός φορούσε τόσο λευκά και τόσο φωτεινά ιμάτια, ώστε  ακόμη και οι Απόστολοι δυσκολεύονταν να τον δουν  τόσο φωτεινό και έτσι τον είδαν «καθώς ηδύναντο».

Ακόμη  η Παναγία  μας έφερε στον κόσμο έναν   «πολύρρητο ποταμό», ο οποίος δίνει  στον άνθρωπο «το ύδωρ το ζων». Στην μια περίπτωση μας έφερε το φως, στην άλλη μας έφερε το νερό. Το ένα φωτίζει και καθοδηγεί, το άλλο πλένει και καθαρίζει. Και τα δύο είναι ευεργετικά για τον άνθρωπο. Και τα δύο σε μεγάλη αφθονία  που τονίζεται με το «πολύ -φωτος» και το «πολύ -ρρητος».

 

Χαῖρε, τῆς κολυμβήθρας ζωγραφοῦσα τὸν τύπον, 

 χαῖρε, τῆς ἁμαρτίας ἀναιροῦσατὸν ῥύπον, 

Ερμηνεία

Μέσα από τους στίχους του υμνογράφου περνάνε και θεολογικές έννοιες, όπως στην προκειμένη περίπτωση. Η Παναγία μας είναι προτύπωση του αγίου βαπτίσματος. Όπως η κοιλιά της Παναγίας έγινε κολυμβήθρα για την γέννηση του Χριστού, έτσι και η κολυμβήθρα του Βαπτίσματος γίνεται αιτία για την αναγέννηση του ανθρώπου. Η Παναγία είχε μέσα στα σπλάχνα της τον Χριστό, εμείς ντυνόμαστε τον Χριστό με το Βάπτισμα και στη συνέχει τον παίρνουμε μέσα μας «όσοι εις Χριστόν εβαπτίσθημεν, Χριστόν ενεδύθημεν»τονίζει ο απ. Παύλος. Με το βάπτισμα ξεπλένουμε τον ρύπο της προπατορικής αμαρτίας και αυτό  το οφείλουμε και πάλι στην Παναγία χάρη του Υιού και Θεού της.

Χαῖρε, λουτὴρ ἐκπλύνων συνείδησιν,
χαῖρε, κρατὴρ κιρνῶν ἀγαλλίασιν. 

Ερμηνεία

Η Παναγία μας είναι ο λουτήρας που ξεπλένει τις βρώμικες συνειδήσεις αλλά παράλληλα είναι και κρατήρας που κερνάει αγαλλίαση. Με το πρώτο διώχνει τους ρύπους της συνείδησης, με το δεύτερο παρέχει αγαλλίαση. Καθαριστήριο συνείδησης τη μια φορά, πανηγύρι χαράς την δεύτερη. Το ξέπλυμα της συνείδησης φέρνει την αγαλλίαση. Κι αυτά τα οφείλουμε πάλι στην Παναγία μας που είναι η αιτία όλων δωρεών.

 

Χαῖρε, ὀσμὴ τῆς Χριστοῦ εὐωδίας.
χαῖρε, ζωὴ μυστικῆς εὐωχίας,

Χαῖρε, Νύμφη ἀνύμφευτε.

 Ερμηνεία

Αξιοπρόσεκτες και πάλι οι συνηχήσεις: «ὀσμὴ-ζωὴ, εὐωδίας –  εὐωχίας. Όλοι οι πιστοί καλούνται να είναι «ευωδία Χριστού», όμως η Παναγία μας είναι η κατεξοχήν ευωδία  Χριστού, γιατί ο Χριστός με την κατοίκησή της στην κοιλιά της Παναγίας την αγίασε και την ευωδίασε, όπως ευωδιάζουν και τα λείψανα πολλών αγίων. Ακόμη είναι η «ζωὴ μυστικῆς εὐωχίας», αυτή που παρέχει τη μυστική ευωχία, δηλαδή αυτή που παρέχει την θεία ευφροσύνη. Για όλα αυτά και πάλι σε χαιρετούμε και σε ευχαριστούμε Παναγία Παρθένε «Νύμφηἀνύμφευτε».


Ο  Θεός έσχισε το χειρόγαφο του χρέους

Χάριν δοῦναι θελήσας  ὀφλημάτων ἀρχαίων,

ὁ πάντων χρεωλύτης ἀνθρώπων,

ἐπεδήμησε δι’ ἑαυτοῦ πρὸς τοὺς ἀποδήμους τῆς αὐτοῦ χάριτος,

καὶ σχίσας τὸχειρόγραφον  ἀκούει παρὰ πάντων οὕτως,

Ἀλληλούϊα.
Ερμηνεία

Ο άνθρωπος ήταν  χρεωμένος με παλιέ οφειλές και, επειδή κανείς δεν τον ξεχρέωνε, ήρθε ο χρεωλύτης Χριστός για να δώσει στον άνθρωπο χάρη γι  αυτά τα αρχαία «οφλήματα». Πλησίασε κοντά σε αυτούς που είχαν απομακρυνθεί από τη χάρη του  «ἐπεδήμησε δι’ ἑαυτοῦ πρὸς τοὺς ἀποδήμους τῆς αὐτοῦ χάριτος». Ο Χριστός έσχισε το χειρόγραφο του χρέους και τον απάλλαξε μια για πάντα από αυτό το χρέος. «Τὸ χειρόγραφον ἡμῶν, ἐν τῷ Σταυρῷ διέρρηξας Κύριε…  ῥυσάμενος ἅπαντας ἐκ δεσμῶν θανάτου τῇ ἀναστάσει σου ….» ακούμε στους μακαρισμούς στον όρθρο της Μ. Παρασκευής. Για να το σχίσει όμως έπρεπε να σταυρωθεί και με το αίμα του να πληρώσει το χρέος που είχε ο άνθρωπος, να είναι κοντά στο Θεό. «Ἐξηγόρασας ἡμᾶς, ἐκ τῆς καταρας τοῦ νόμου, τῷ τιμίῳ σου Αἵματι…» ψάλλουμε στον όρθρο της Μ. Παρασκευής.

 


Άξιος κάθε ψαλμός και ύμνος προς την Θεοτόκον

 

Ψάλλοντές σου τὸν τόκον, ἀνυμνούμέν σε πάντες

ως  ἔμψυχον ναόν, Θεοτόκε,

ἐν τῇ σῇ γὰρ οἰκήσας γαστρί,

 ὁ συνέχων πάντα τῇ χειρὶ Κύριος,

ἡγίασεν, ἐδόξασεν, ἐδίδαξε βοᾶν σοι πάντα. 

Ερμηνεία

Ψάλλοντας τον τόκο της Παναγίας σε ανυμνούμε ως έμψυχο ναό, γιατί στη δικιά σου κοιλιά κατοίκησε αυτός που κρατάει στα χέρια του όλη την κτίση. Μας έφερε τον αγιασμό, δοξάστηκε με την ένδοξο του ανάσταση και μας δίδαξε να αποδίδουμε  τα πάντα  στην Παναγία.

 

Χαῖρε, σκηνὴ τοῦ Θεοῦ καὶ Λόγου.
χαῖρε, Ἁγία Ἁγίων μείζων, 

Ερμηνεία

Αφού κατασκήνωσε στην Παναγία ο Θεός και Λόγος πως μπορεί να μην είναι αγία και μάλιστα πρώτη από όλους τους αγίους: Η Παναγία έγινε το σκήνωμα, ο ναός του Θεού, και το σώμα της έγινε η Αγία Τράπεζα, το ιερό θυσιαστήριο, που βρίσκεται πάντα μέσα στα Άγια των Αγίων.

 

Χαῖρε, κιβωτὲ χρυσωθεῖσα τῶ Πνεύματι.
χαῖρε, θησαυρὲ τῆς ζωῆς ἀδαπάνητε, 

Ερμηνεία

Η Παναγία είναι η έμψυχος κιβωτός, όπως η κιβωτός της Παλαιάς Διαθήκης, η οποία ήταν ολόχρυση όχι από φθαρτό χρυσάφι αλλά από το πνεύμα του Θεού που είναι πάνω από όλα τα χρυσάφια του κόσμου. Το χρυσάφι το έχουμε για τις δαπάνες μας, αλλά αυτό κάποτε τελειώνει, η Παναγία όμως είναι ένας θησαυρός που δεν τελειώνει ποτέ.

 

Χαῖρε, τίμιον διάδημα βασιλέων εὐσεβῶν
χαῖρε καύχημα σεβάσμιον  Ἱερέων εὐλαβῶν.  

Ερμηνεία

Οι Βασιλιάδες φοράνε πολύτιμα διαδήματα με πετράδια και πολύτιμους λίθους, όμως για έναν ευσεβή βασιλιά το πιο πολύτιμο διάδημα είναι η εικόνα της Παναγίας. Από την άλλη οι ιερείς έχουν την Παναγία ως σεβάσμιο καύχημα, γιατί είναι πρόξενος πολλών δωρεών.

Χαῖρε τῆς Ἐκκλησίας ὁ ἀσάλευτος πύργος.
χαῖρε, τῆς βασιλείας τὸ ἀπόρθητον τεῖχος. 

Ερμηνεία

 Η Παναγία μας είναι και πύργος για την εκκλησία  και τείχος για την βασιλεία. Πύργο και τείχος χρειάζονται αυτοί που δέχονται επιθέσεις και επιθέσεις δεν δεχόμαστε μόνο από τους ορατούς εχθρούς μας αλλά και από τους αοράτους, τους δαίμονες. Από αυτούς λοιπόν η Παναγία μας υπερασπίζεται και μας σώζει σίγουρα, γιατί δεν είναι ένας απλός πύργος, αλλά είναι ασάλευτος, και δεν είναι απλό τείχος αλλά απόρθητο. Έχουμε λοιπόν αόρατο πόλεμο με τους δαίμονες , ας μην το ξεχνάμε, και για να σωζόμαστε πρέπει να καταφεύγουμε στον πύργο και το τείχος της Παναγίας.

 

Χαῖρε, δι’ ἦς ἐγείρονται τρόπαια.
χαῖρε, δι’ ἦς ἐχθροὶ καταπίπτουσι. 

Ερμηνεία

Σε αυτόν τον πόλεμο η συμμαχία μας με την Παναγία, την Υπέρμαχο Στρατηγό είναι αυτή που θα μας εξασφαλίσει τα νικητήρια, γιατί εξαιτίας της «καταπίπτουν οι εχθροί και εγείρονται τρόπαια». Γι  αυτό και εμείς ψάλλουμε «Τη Υπερμάχω στρατηγώ τα νικητήρια». Έχουμε επομένως εξασφαλισμένη τη νίκη κατά των δαιμόνων, εφόσον έχουμε στο πλευρό μας την Παναγία.

 

Χαῖρε, χρωτὸς τοῦ ἐμοῦ θεραπεία,
χαῖρε, ψυχῆς τῆς ἐμῆς σωτηρία.
Χαῖρε, Νύμφη ἀνύμφευτε.

Ερμηνεία

Ο χρως του χρωτός είναι το σώμα, ομηρική λέξη. Το σώμα θέλει θεραπεία από τις τυχόν πληγές των δαιμόνων και η ψυχή θέλει την σωτηρία από τις τυχόν παγίδες των δαιμόνων. Αυτά μόνο η Παναγία δια του Υιού της και Θεού μπορεί να μας τα εξασφαλίσει. Ο υμνωδός δεν ξεχνάει το εφύμνιο «Χαῖρε, Νύμφη ἀνύμφευτε» για την Παναγία και το Ἀλληλούϊα» για τον Χριστό. Είναι τα καλύτερα κλεισίματα των οίκων σε όλη τη διάρκεια του Ύμνου.


 Μητέρα του Θεού γλίτωσέ μας από κάθε συμφορά και από την κόλαση

 πανύμνητε Μῆτερ,

ἡ τεκοῦσα τὸν πάντων Ἁγίων ἁγιώτατον Λόγον, (γ’) 

δεξαμένη τὴν νν προσφοράν

ἀπὸ πάσης ῥύσαι συμφορὰς ἅπαντας,

καὶ τῆς μελλούσης λύτρωσαι κολάσεως

τοὺς σοὶ βοῶντας, Ἀλληλούϊα.

Ερμηνεία

Κλείνοντας τον ύμνο ο υμνογράφος την προσφωνεί ως Μητέρα, μητέρα του Θεού, που γέννησε τον Λόγο του Θεού, ο οποίος είναι ο μεγαλύτερος άγιος από όλους τους αγίους,  και γι αυτό δεν είναι αρκετός οποιοσδήποτε ύμνος, γιατί απλούστατα η Παναγία Θεοτόκος είναι «πανύμνητος». Όμως ο υμνογράφος τολμά να κάνει μια προσφορά με αυτόν τον Ύμνο, γιατί έχει σκοπό να παρακαλέσει την Θεοτόκο Μαρία να βοηθάει  όλους τους ανθρώπους στο να γλιτώνουν από κάθε συμφορά εδώ στη γη, αλλά και να τους  γλιτώσει από την  μελλοντική κόλαση. Όλοι αυτοί αισθάνονται την ανάγκη να ευχαριστήσουν και να βροντοφωνάξουν στον Θεό το «Ἀλληλούϊα», δηλαδή Δόξα σοι ο Θεός.

 

Πρόσφατες
δημοσιεύσεις
Λόγος και Μέλος: Άρθρο Μαρκέλλου Πιράρ «Έτσι ψάλανε οι παππούδες»
Λόγος και Μέλος: Άρθρο Θωμά Αποστολόπουλου «Δέκα λεπτομέρειες για τη βυζαντινή μουσική»
Μνήμη Μανόλη Κ. Χατζηγιακουμή: σκαπανέας, διασώστης, κιβωτός
«Το ευ ζην μου εδίδαξε ο Λυκούργος Αγγελόπουλος»
«Θα ανοίξω το στόμα της ψυχής μου και θα γεμίσει από Άγιο Πνεύμα»