Αγιοκατάταξη Γέροντα Ευμενίου, Μια πρώτη Ανάσταση πριν την πρώτη Ανάσταση!

Ο άγιος Ευμένιος (1931-1999).

Αίφνης σαν να διεράγει Tο πετρόκτιστο μνήμα του αγίου Γέροντα Ευμενίου και αναστήθηκε ολόσωμος ανασηκώνοντας και όλους εμάς μαζί του!

Εμάς που τις μέρες αυτές ζούμε μια ζωή εν τάφω από τις επιπτώσεις της πανδημίας, τον πόλεμο από την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία και τα ολοκαυτώματα τόσων ψυχών στρατιωτών και από τις δύο πλευρές, αλλά και πλήθους αμάχων!

Νεκρές ψυχές οι ζωές μας και απαραμύθητες που η αγιοκατάταξη αυτή από τον φιλάγιο Οικουμενικό μας Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίο και την Ιερά Σύνοδο του Οικουμενικού μας Πατριαρχείου έρχεται να μας δώσει μηνύματα ελπίδας, αγάπης και διαρκή αναστάσιμα φανερώματα και αποδείξεις!

Γιατί οι άγιοι μας αποτελούν αποδείξεις και αποδεικτικά τεκμήρια αναστάσεως!

Και ως πρώτη απόδειξη, τεκμήριο διαβάστε το εξής:
Μετά την κοίμηση του Γέροντα, μία έγκυος πήγε με την πεθερά της στο σπιτάκι του νέου αγίου μας! (Ναι του αγίου μας Ευμενίου)! Εκεί τους περίμενε η κυρία που είχε το κλειδί του σπιτιού! Με έστειλε ο άγιος, τους είπε! Τους άνοιξε και μπήκαν μέσα για να ευλογηθούν! Όσο ήταν μέσα η έγκυος ήταν λουσμένη στο κλάμα και τα δάκρυα!

Όταν έφυγαν η πεθερά την ρώτησε: «Και συ γιατί πλάνταξες στο κλάμα, αφού δεν τον ήξερες»; Και αυτή της απάντησε: «Ο Γέροντας ήταν εκεί και μιλήσαμε! Και μου είπε ότι θα πάνε όλα καλά»!

Το μνήμα του αγίου Ευμενίου στο χωριό του την Εθιά Ηρακλείου Κρήτης.

Ναι, ο θάνατος νικήθηκε για μια ακόμη φορά και αυτό δηλώνει η νέα αγιοκατάταξη!

Και κάθε άγιος και κάθε αγιοκατάταξη!

Και όχι μόνον αυτό! Σημαίνει, επίσης, πως και ότι και αν συμβαίνει μέσα μας, και γύρω μας και πιο πέρα, υπάρχει πάντα κάτι πολύ μεγαλύτερο που μπορεί να μας σηκώσει όλους πολύ ψηλά και πάνω από όλα τα προβλήματά μας!

Η Ανάσταση! Η κοινή Ανάσταση!

Και ας μου επιτραπεί να υποστηρίξω, και με μια δόση χαριτολογήματος, πως και ο ίδιος ο γελαστός και κρυφός άγιος του περασμένου αιώνα πανηγύρισε και ο ίδιος τη χθεσινή δική του αγιοκατάταξη ανακράζοντας: Άγιος, Άγιος, Άγιος, όπως εντελώς παραδόξως έλεγε και στη δική του χειροτονία για τον εαυτό του: «άξιος»!

Και δεν το έλεγε ούτε από εγωισμό ούτε από έπαρση! Αλλά επιβεβαίωνε (εν αφελεία βεβαίως) την άξια και τίμια είσοδό του στον κόσμο της Ιερωσύνης!

Γιατί φαίνεται πως ο άνθρωπος αυτός πλάστηκε για να γίνει και άξιος για την ιερωσύνη και προπαντός άγιος!

Ναι ο άξιος άγιός μας Ευμένιος! Ο απλός, ο γλυκύς, ο χαρούμενος, ο γελαστός, ο εγκάρδιος, ο αναστάσιμος!

Η μητέρα του αγίου Ευμενίου.

Το ορφανό παιδί της πολύτεκνης οικογένειας από την Εθιά Ηρακλείου της Κρήτης που έχασε τον πατέρα του σε ηλικία δύο ετών και προσευχόταν από μικρός ατελείωτες ώρες στα ξωκκλήσια της περιοχής του -μερικές φορές και μέχρι το πρωί! Και η χήρα μητέρα του έλαβε την ευθύνη σε δύσκολους καιρούς να θρέψει τα οκτώ παιδιά της! Επτά και έναν άγιο, γιατί από μικρός έδειξε τα σημεία της αναστάσιμης, λαμπροφόρου και χαρούμενης «σταδιοδρομίας» του στην Εκκλησία και τον κόσμο!

Το σχεδόν αγράμματο αυτό παιδί που μορφώθηκε μέσα από τα βιβλία της Εκκλησίας και μπορούσε και να διορθώνει τους ψάλτες όταν έκαναν λάθη ή παραλείψεις, γιατί αγαπούσε τα γράμματα της εκκλησίας και τα ήξερε από έξω! Ναι, και ανακατωτά!

Έλεγε: «Μου αρέσουν τα ιερά γράμματα. Μου αρέσουν να τα βλέπω, να τα διαβάζω και να τα ακούω, μου αρέσουν πολύ»!

Παρ’ όλη την φτώχειά του, η λεπτή, ευγενική, παιδική, χαρούμενη, διακρτική και πάντα ευμενική προς τον Θεό και την Εκκλησία ψυχή του δεν δεχόταν να πάρει λεφτά από την Εκκλησία του χωριού για την εκεί διακονία του, λέγοντας στον εφημέριο: «Δεν παίρνουμε ποτέ λεφτά από την Εκκλησία»!

Ο μικρός και μέγας Κωνσταντίνος Σαριδάκης.

Ο μικρός και μέγας Κωνσταντίνος Σαριδάκης, ο μετέπειτα, σώφρων Μοναχός Σωφρόνιος, και ο Ιερομόναχος, Γέροντας, π. Ευμένιος και νυν άγιος μας Ευμένιος είχε αξιωθεί από μικρός αποκαλύψεων!

Όταν κοιμήθηκε στο χωριό του ένα μικρό κοριτσάκι είδε να μεταφέρουν το θεϊκά πανέμορφο στολισμένο φέρετρο του μικρού κοριτσιού! Και, φυσικά, αυτό το έβλεπε μόνο αυτός! (Ας είναι αυτό μια παρηγοριά από την σκοτοδίνη που γέμισε τις ψυχές μας ο θάνατος των τριών μικρών κοριτσιών της Πάτρας και κάθε μικρού και νεαρού ανθρώπου. Φαίνεται πως ο Θεός ξέρει να τιμά, ή ακόμη και να στολίζει μοναδικά και εξαίσια όλες τις ψυχές που φεύγουν και να μην αδικεί κανέναν)!

Ο Κωνσταντίνος Σαριδάκης έτυχε της ιδιαίτερης ευλογίας να δει την λαμπρή χάρη της αρχιεροσύνης που περιέβαλε τον Αρχιεπίσκοπο Κρήτης! Τι βλέπει αυτό το παιδί και έρχεται συνέχεια μπροστά μου, αναρωτήθηκε ο Αρχιεπίσκοπος; Αλλά ο μικρός Κωνσταντίνος ήταν… εχέμυθος και δεν φανέρωσε, τότε, το μυστικό του και συνέχισε να απολαμβάνει μόνος του τη θέα της χάρης της αρχιεροσύνης! (Κάτι αντίστοιχο είδε ο άγιος Ιάκωβος Τσαλίκης να περιβάλει τον Οικουμενικό Πατριάρχη Δημήτριο).

Ο Κωνσταντίνος έγινε από μικρός θεατής και κοινωνός -και κατά συνέπεια και μέτοχος- θείων αποκαλύψεων και μυστηρίων ως πρόγευση και καλύτερη εισαγωγή στις τάξεις του Μοναχισμού και του Κλήρου αλλά και της ανάδειξής του σε χαρισματούχο άγιο Γέροντα της Εκκλησίας του 20ού αιώνα!

Τι χαρά, τι λάμψη για την Εκκλησία, τον κόσμο και την οικουμένη ο χαρισματούχος γέροντας, άγιος! Πρόκειται για το στολίδι του σύμπαντος κόσμου το οποίος δηλώνει απερίφραστα τον θάνατο του θανάτου και την φανέρωση της εκ νεκρών Ανάστασης, την επικράτηση της αγάπης στον σύμπαντα κόσμο! Και μάλιστα εν μέσω ποικίλων αντιξοοτήτων, κινδύνων, καταστροφών, πολέμων!

Άξιος άγιος, άγιος, άγιος, λοιπόν, Ευμένιος!

Μαζί του, δεν πανηγυρίζουμε μόνον όσοι βρισκόμαστε στη ζωή και μετέχουμε της χαράς και της χάρης της αγιοκατάταξής του αλλά και όλοι οι άγιοι! Ανάμεσα σ’ αυτούς και κάποιοι σύγχρονοι του άγιοι που ομολόγησαν εν ζωή την αγιότητά του.

Οι άγιοι Πορφύριος και Ευμένιος.

Ανάμεσα σ’ αυτούς και ο άγιος Πορφύριος (1906-1991), που είπε σε κάποιον γι’ αυτόν:
«Βρήκες τον πιο ευγενικό Γέροντα. Τον πιο ταπεινό που έχει σήμερα η Ορθοδοξία. Και βρήκες και τον πιο απλό άνθρωπο. Ο Ευμένιος είναι Άγιος, Άγιος. Αυτός έχει αγιασθή από τα παιδικά του χρόνια. Και με τον πόνο και με τις ακολουθίες».

Ναι αγαπούσε πολύ τις ακολουθίες, τα ιερά γράμματά και μέσα από τα κείμενα ετροφοδοτείτο πνευματικά.

Αλλά και ο πόνος ήταν μεγάλο σχολείο και μεγάλη άσκηση γι’ αυτόν!

Το φτωχό, και ορφανό παιδί κατά τα χρόνια της στρατιωτικής του θητείας εθήτευσε και στη φοβερή αρρώστια της λέπρας. Το αστείο είναι ότι στην αρχή οι στρατιωτικοί ιατροί διέγνωσαν αφροδίσιο νόσημα και ο αγνότατος στρατιώτης της πατρίδας, αλλά και της πίστης αφού ήδη είχε γίνει μοναχός, γελούσε και είπε στον γιατρό δεν είναι από αυτό γιατρέ!

Ναι μικρός πήγε στο μοναστήρι, και ακόμη πιο μικρός εκλήθη και καταλήφθηκε από την επιθυμία να γίνει Μοναχός, «Καλόγερος», όπως είπε ο ίδιος. Ορίστε πως.
Ήταν απόγευμα της πρωτοχρονιάς του 1944 και εκεί που έτρωγαν με την αδελφή του γιορτινά εδέσματα, όπως ξεροτήγανα και τηγανίτες: «Ήρθε μια λάμψη και μπήκε μέσα στα βάθη της ψυχής μου. Κι αμέσως, την ίδια στιγμή, φώναξα της Ευγενίας: ‘Ευγενία θα γίνω καλόγερος’».

Ο Μοναχός Σωφρόνιος.

Και έτσι, ο Κωνσταντίνος στα 17 του χρόνια έγινε δόκιμος Μοναχός και στα 20 του Μοναχός στην Ιερά Μονή Νικήτα. Άξιος Μοναχός τηρώντας φιλότιμα όλους τους κανόνες του μοναχικού βίου, και από τις μέρες αυτές να «διαλέγεται» και με τον αόρατο και πάντα παρόντα κόσμο στη ζωή μας. Δηλαδή τους αγίους (αγία Μαρίνα, Τίμιο Πρόδρομο) ή ακόμη και την προστάτιδά του Υπεραγία Θεοτόκο.

Η απλότητα του και η χαριτωμένη του «αφέλεια» όχι μόνο δεν τον άφησε να κρύψει τη σχέση του με την Παναγία, αλλά και την επιβεβαίωσε, λέγοντας σε κάποιον: «Ε,την Παναγία μας δεν γνωρίζω»!

Έτσι, δεν άργησε να μπει και στο μάτι των αντιθέτων και ανθρωποκτόνων δυνάμεων και να δώσει και εκεί δυνατές μάχες με τον αόρατο εχθρό! Σε μια, μάλιστα, περίπτωση που ο αόρατος εχθρός έγινε ορατός μετασχηματιζόμενος σε άγγελο, ο Μοναχός Σωφρόνιος αντιλήφθηκε το τέχνασμά του και τον ξεμπρόστιασε: «Δεν είσαι άγγελος γιατί σου λείπει ένα δόντι», του είπε!

Τον είχε κοιτάξει καλά καλά, και κατάλαβε πως ως μη άψογος στην εμφάνιση δεν θα μπορούσε να είναι άγγελος! Και ο κακός άγγελος έφυγε αγανακτισμένος χειροδικώντας στον νεαρό μοναχό.

Στην συνέχεια όμως ο Μοναχός Σωφρόνιος θα ηττηθεί, προς ώρας, βέβαια, από τον εχθρό, και θα περάσει δύσκολες στιγμές μέχρι την πλήρη θεραπεία και αποκατάστασή του από την Υπεραγία Θεοτόκο, την προστάτιδά του!

Ο άγιος μετά τη διάγνωση της λέπρας έζησε για πάντα στο Αντιλεπρικό Σταθμό Αθηνών στο Αιγάλεω, όπου μετά από μακροχρόνια και επιτυχή θεραπεία ξεπέρασε την επώδυνη αυτή ασθένεια η οποία όπως είναι γνωστό ήταν ανίατη.

Όπως έλεγε ο ίδιος για τους πόνους και το μαρτύριο της αρρώστιας αυτής: «Ήταν σαν να σε ξεσκίζουν με μια σιδεροχτενιά, να σου την βάζουν εδώ πίσω στην πλάτη και να σου τραβάνε τις σάρκες. […] Αυτό ήταν σωστό μαρτύριο».

Και στην ερώτηση πώς το αντιμετώπιζε αυτό, απάντησε:
«Έκανα προσευχή και μετά άρχιζα να σκέπτομαι με τον καλό λογισμό: Μεγάλος ο Σταυρός, μεγάλη η Ανάσταση, μεγάλη η συμμετοχή στα Πάθη του Κυρίου. Και μετά από τον καλό αυτό λογισμό ήρθε η δρόσος του Αγίου Πνεύματος και με δρόσισε».

Έτσι, αντιμετώπισε την ασθένεια και τον πόνο ο διακριτικός 23χρονος Μοναχός Σωφρόνιος, και μάλλον είχε βρει το πρώτο μεγάλο αντίδοτο απέναντι και στην απελπισία και την απόγνωση που προκαλούσε.

Η ανακάλυψη, εν τω μεταξύ, του φαρμάκου για την ίασή της έφερε στον ίδιο όσο και τις λοιπές πολυτραυματισμένες ψυχές που διέμεναν μαζί του την ειρήνη και την καταλλαγή.

Η φοβερή ασθένεια δεν άφησε σ΄αυτόν αποτυπώματα στο σώμα, όπως στους περισσότερους οι οποίοι ασθένησαν από πιο παλιά και τους είχε κατασπαράξει το σώμα, αλλά και τους τραυμάτισε τον ψυχικό τους κόσμο. Εντούτοις, ο νεαρός Μοναχός παρέμεινε για πάντα μαζί τους παρηγορώντας τους και φροντίζοντάς τους, και όταν έγινε κληρικός έγινε και ο εφημέριος και ο πνευματικός τους!

Και εκεί, στο απέριττο δωμάτιο που του παραχωρήθηκε, κοντά στον ναό των ιαματικών Αγίων Αναργύρων είχε αρχίσει την ταπεινή και ευφρόσυνη προσφορά του σ’ ολόκληρη την Εκκλησία. «Ως απλός παπάς», όπως τον χαρακτήρισε μια κυρία. Και ένας κύριος ο οποίος, όπως φαίνεται είχε δεχθεί απρόσμενα τις αύρες της θείας χάριτος που εξέπεμπε ο Γέροντας να τον κατακλύζουν, και από κάποιο περιστατικό, της είπε: «Όχι αυτός δεν είναι απλός παπάς, είναι κάτι άλλο».

Ναι, ήταν κάτι άλλο από παπάς, αλλά κατά πρώτον και κυρίως παπάς! Πραγματικός!

Ο Μοναχός Σωφρόνιος στο Αντιλεπρικό Νοσοκομείο μαζί με άλλους ασθενείς.

Ιδιαίτερα σημαντική, βεβαίως, ήταν η άφιξη το 1957, στον Αντιλεπρικό Σταθμό της Αθήνας του Μοναχού Νικηφόρου (1894-1964), του γνωστού μας σήμερα αγίου Νικηφόρου του λεπρού , έχοντας ανά χείρας επιστολή του Γέροντα του, αγίου Ανθίμου της Χίου (1869 – 1960) προς τον π. Ευμένιο. Δεν θα πρέπει να παραλείψουμε να πούμε πως ο άγιος Άνθιμος ήταν πνευματικό τέκνο του αγίου Παχωμίου της Χίου (1840-1905), πνευματικού πατέρα και του αγίου Νεκταρίου Επισκόπου Πενταπόλεως του Θαυματουργού (1846-1920).

Και έτσι ο Ιερομόναχος και άγιος Ευμένιος, συνδέεται και γίνεται μέτοχος της ευλογημένης ρίζας και της αγίας αμπέλου στην οποία εντάσσονται με τον ένα ή τον άλλο τρόπο και άλλοι νέοι άγιοι όπως ο άγιος Σάββας ο Νέος (1862-1948), ο άγιος Αμφιλόχιος της Πάτμου (1889-1970), ο υπό αγιοκατάταξη Γέροντας Φιλόθεος Ζερβάκος (1884-1980) και άλλοι όσιοι Γέροντες και Γερόντισσες. Επαφές με την άμπελο αυτή είχαν και οι άγιοι Δανιήλ Κατουνακιώτης (1846-1929) και Ιερώνυμος Σιμωνοπετρίτης (1871-1957)!

Ο άγιος Νικηφόρος σημείωνε στην επιστολή του προς τον Μοναχό, π. Σωφρόνιο: «Πρόσεχε τον θησαυρό που σου έστειλε η Παναγία. Διότι έχεις να ωφεληθείς πολύ στην ζωή σου από τη ζωή του»!

Και πράγματι έτσι έγινε!

Ο ιδιαίτερα πονεμένος και ταλαιπωρημένος από την λέπρα άγιος Νικηφόρος ήταν συγχρόνως και «τέλειος μοναχός», όπως γράφει στην πιο πάνω επιστολή ο Γέροντας του!

Οι άγιοι Ευμένιος (αριστερά) και Νικηφόρος.

Η μετά χαράς υπομονή του στα μαρτύρια της ασθένειας και η αδιάλειπτη προσευχή η οποία τον χαρίτωνε και τον αναζωογονούσε πνευματικά, τον κατέστησε ένα πραγματικό πνευματικό φάρο, και σ’ αυτόν κατέφευγαν πολλοί και γνωστοί σήμερα αρχιερείς, λοιποί κληρικοί, αγιορείτες Ιερομόναχοι, Ηγούμενοι, μοναχοί, θεολόγοι, επιστήμονες, φοιτητές, μαθητές για να βρουν πραγματική πνευματική καθοδήγηση από έναν άνθρωπο ο οποίος είχε ορθόδοξα, παραδοσιακά εκκλησιαστικά βιώματα! Αλλά και απλοί και πονεμένοι άνθρωποι εύρισκαν κοντά του παρηγοριά!

Μία εμπειρία την οποία έζησε ο άγιος Ευμένιος είναι αποκαλυπτική της πνευματικότητας και των βιωμάτων του αγίου Νικηφόρου. Πρόκειται για την ακόλουθη. Κάποτε ο π. Ευμένιος, τότε ακόμη Σωφρόνιος, ξάπλωσε να κοιμηθεί, αλλά είχε μια έντονη ανησυχία αν είχε τακτοποιήσει καλά τον π. Νικηφόρο, και έτσι δεν τον έπαιρνε ο ύπνος. «Σηκώνεται, λοιπόν, και πηγαίνει στο κελλάκι του Παππούλη. Για να μη τον ενοχλήσει, αν τον είχε πάρει ο ύπνος, θεώρησε καλό να μη κτυπήση την πόρτα, ούτε να πη το ‘Δι’ ευχών των αγίων Πατέρων ημών, Κύριε Ιησού Χριστέ, ο Θεός, ελέησον ημάς’ και να περιμένη την απάντηση από μέσα, το ‘Αμήν’, όπως γίνεται μεταξύ μοναχών. Ανοίγει σιγά σιγά την πόρτα και, τι να δη; Βλέπει τον πατέρα Νικηφόρο να αιωρείται ως ένα μέτρο από το έδαφος με τα χέρια υψωμένα και να προσεύχεται. Το πρόσωπό του έλαμπε υπέρ τον ήλιο»!

Αυτοί είναι οι νέοι μας άγιοι! Αυτά ήταν τα βιώματά τους! Από αυτές τις εμπειρίες προέρχονταν και η πνευματική τους καθοδήγηση προς τους συνανθρώπους τους!

Ο Μοναχός Σωφρόνιος χειροτονήθηκε Ιερέας το 1975, με το όνομα Ευμένιος, και από τότε αρχίζει μια νέα περίοδος στην πνευματική του «αποστολή» και ζωή, αφού και ως πνευματικός πλέον θα δεχθεί πλήθος κόσμου στο μυστήριο της εξομολόγησης και της πνευματικής καθοδήγησης.

Βέβαια η προσωπική του άσκηση δεν σταμάτησε ποτέ, ενώ τα βιώματα και τα χαρίσματά του ήταν ορατά ορισμένες φορές και από το ποίμνιο του. Όπως εν ώρα Θείας Λειτουργίας, όταν τα μάτια και το πρόσωπό του ήταν υγρά και βρεγμένα από τα νηπτικά δάκρυα που τον κατέκλυζαν!

Άγιος Ευμένιος.

Αλλά και οι τοίχοι του Ιερού της Εκκλησίας του τον συντρόφευαν, αφού και αυτοί ορισμένες φορές «δάκρυζαν» και έτρεχε θείο μύρο από αυτούς. Και, μάλιστα, βιαζόταν να τελειώσει την ακολουθία για να μην πλημμυρίσει το Ιερό!

Χαρισμάτων, δακρύων και μύρου υπερχείλιση!

Η απλότητα του δεν τον άφησε να κρατήσει για τον εαυτό ότι «κατείχε» το χάρισμα των δακρύων που προαναφέραμε. «Το ξέρω αυτό, το κατέχω καλά», είπε!

Κάτι αντίστοιχο είπε και για το προορατικό του χάρισμα, «Να τώρα θα περάσει μια γάτα» και περιέγραψε και το χρώμα της. Και πράγματι την άλλη στιγμή εμφανίστηκε!

Αλλά μήπως δεν είχε και το ιαματικό χάρισμα; Κάποτε, όταν είχε πάει επίσκεψη στο Μοναστήρι του Έσσεξ και ο όσιος Σωφρόνιος είχε ζητήσει να του κάνουν Ευχέλαιο, οι πατέρες της Μονής οι οποίοι εντυπωσιάστηκαν από τον άγιο Ευμένιο, πρότειναν στον Γέροντα και ηγούμενό τους να το τελέσει ο φιλοξενούμενος Γέροντας.

Και πράγματι ο όσιος Σωφρόνιος έγινε καλά!

Οι μαρτυρίες για τα ποικίλα χαρίσματά του είναι πάρα πολλές, αλλά ο ίδιος δεν έχανε ευκαιρία να αμβλύνει τον θαυμασμό των ανθρώπων, με το να συμπεριφέρεται και ως διά Χριστόν σαλός, μέχρι σημείου να λένε: «Καλός ο πατήρ Ευμένιος, αλλά το έχει χάσει και λίγο το μυαλό του».

Αυτός που έβλεπε την ψυχή του Αρχιεπισκόπου Σεραφείμ να ανεβαίνει στον ουρανό πριν ακόμη το αναγγείλουν στις ειδήσεις!

Και να φωνάζει:
«Γεια σου Σεραφείμ. Πετάει ο Σεραφείμ! Ωραίος που είναι ο Σεραφείμ! Πετάει ο Σεραφείμ»!

Τι άλλο να προσθέσουμε;

Πως, ότι από χθες πετάει και ο άγιος Ευμένιος;

Μα πετούσε από καιρό και η αγία μας Εκκλησία το επιβεβαίωσε με τον καλύτερο τρόπο!

Ο αναστάσιμος Γέροντας κατατάχθηκε σε μια δύσκολη στιγμή για τον κόσμο στους αγίους της Εκκλησίας!

Ο Γέροντας νίκησε τον θάνατο και μας οδηγεί στην Μεγάλη Εβδομάδα χαρούμενους και αναστημένους! Είθε να κρατήσει για πάντα!

Η ευχή του να μας στηρίζει, να μας περιθάλπει, να μας ευλογεί!

Άγιος, Άγιος, Άγιος!

Οι πληροφορίες και οι φωτογραφίες προέρχονται από τα βιβλία του Μοναχού Σίμωνος, «Π. Ευμένιος, Ο ποιμήν ο καλός και θαυματουργός» και ο «Άγιος Νικηφόρος ο λεπρός και θαυματουργός».