Άγιος Κινδέος, Πλήρωσε τα ξύλα για το μαρτύριό του, δεν δέχθηκε να τα μεταφέρει άλλος, δεν άφησε τη βροχή να σβήσει τη φωτιά!

Ανάλογο μαρτύριο διά πυρός είχε και ο άγιος Πολύκαρπος.

(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)

Ο άγιος Κινδέος (11 Ιουλίου)

Ο άγιος Ιερομάρτυρας Κινδέος μαρτύρησε το 290 στην Παμφυλία στα χρόνια του Διοκλητιανού. Λόγω της πνευματικής του δράσης ως ιερέας και επειδή δεν δέχθηκε να αρνηθεί τον Χριστό, οι ειδωλολάτρες τον υπέβαλαν σε διάφορα βασανιστήρια.

Πρώτα του κάρφωσαν στα πόδια του σιδερένια πέδιλα και του είπαν:
– Άντε τώρα, Κινδέε, να σε δούμε πώς περπατάς!

Ο άγιος περπατούσε, και ενώ σε κάθε βήμα τα καρφιά έμπαιναν πιο βαθιά στα πόδια του, ούτε έσκουζε ούτε καταριόταν τους βασανιστές του.

Προχωρώντας συνάντησαν κάποιον άνθρωπο που βάσταζε μια αγκαλιά ξύλα, και οι ειδωλολάτρες του είπαν:
– Φέρε τα ξύλα, γιατί πρέπει να τον κάψουμε.

Ο άγιος, αποκαλύπτοντας όλο και περισσότερο την εσωτερική του ομορφιά, μέσα στους πόνους του σκέφτηκε τη φτώχεια του ξυλοκόπου, και τους είπε:
– Μια στιγμή, να τον πληρώσουμε τον άνθρωπο, γιατί τα ξύλα τα είχε να τα πουλήσει για να βγάλει το ψωμί του.

Και έβγαλε από την τσέπη του χρήματα και τον πλήρωσε.

Τότε κάποιος από τους στρατιώτες πήγε να τα φορτώσει σε ένα άνθρωπο που περνούσε από εκεί, για να τα κουβαλήσει στον τόπο που θα τον έκαιγαν. Και ο άγιος συνεχίζοντας να ακτινοβολεί την εσωτερική του ευγένεια, που δεν άφηνε να την μειώσει ο σωματικός του πόνος, είπε πάλι:
– Μια στιγμή, δεν χρειάζεται να κουράζετε κανέναν άλλον· για δική μου χρήση είναι τα ξύλα.

Και φορτώθηκε τα ξύλα ο ίδιος στον ώμο του!

Όταν έφτασαν στον τόπο του μαρτυρίου, άναψαν την φωτιά, και πήγαν να τον ρίξουν επάνω.
– Έννοια σας, τους λέει, μπαίνω μόνος μου. Δεν ήρθα εδώ με το ζόρι.

Μπήκε, και μέσα από τη φωτιά τους δίδασκε για τη δύναμη του Θεού, την οποία διεκήρυσσε και το ζωντανό θαύμα που έβλεπαν μπροστά τους: η φωτιά δεν τον έκαιγε!

Το δεύτερο θαύμα ήταν ότι ξαφνικά συννέφιασε ο ουρανός, έγιναν αστραπές και βροντές και ερχόταν καταιγίδα που θα έσβηνε τη φωτιά. Αλλά ο άγιος προσευχήθηκε και παρεκάλεσε τον Θεό να διαλυθούν τα νέφη και να πεθάνει μέσα στην φωτιά.

Έτσι παρέδωσε την ψυχή του μέσα στις φλόγες, αφήνοντάς τες να κάνουν το χρυσάφι της πανέμορφης ψυχής του να λάμπει όλο και περισσότερο!

Πρώτοι που ζήλεψαν την ομορφιά και την αλήθεια της πίστης του αγίου Κινδέου ήταν ένας παριστάμενος ιερέας των ειδώλων μαζί με τη γυναίκα του, οι οποίοι έγιναν Χριστιανοί!

Όταν κοιταχτεί κανείς στον «καθρέφτη» του μαρτυρίου του αγίου αυτού ιερέα, καταλαβαίνει ότι η μεγαλύτερη ομορφιά για τον άνθρωπο είναι η αγάπη για τον Χριστό και για τις εικόνες του Χριστού, που είναι οι συνάνθρωποί μας· μια αγάπη που ακτινοβολεί ειρήνη, την οποία τίποτε δεν μπορεί να την ταράξει και να την αφαιρέσει.

Στη Παλαιά Διαθήκη, στη Σοφία Σολομώντος (3, 1-3), διαβάζουμε: «Οι ψυχές των δικαίων είναι στα χέρια του Θεού και δεν μπορεί ούτε να τις πειράξει ούτε να τις ακουμπήσει καμία βάσανος ή ταλαιπωρία. Μπορεί στα μάτια των ανόητων ανθρώπων να φάνηκε ότι πέθαναν, και να θεωρήθηκε θλίψη και συντριβή η έξοδός τους από την παρούσα ζωή και η αναχώρησή τους από μας. Όμως τίποτε από αυτά δεν συμβαίνει, γιατί αυτοί βρίσκονται τώρα σε αναφαίρετη ειρήνη και ανάπαυση».

Το μυστικό, λοιπόν, της όχι μόνο άφθαρτης αλλά και της συνεχώς λαμπρότερης ομορφιάς τους είναι το ότι οι δίκαιοι εμπιστεύθηκαν τη ζωή τους στα χέρια του Θεού· δηλαδή αγάπησαν το θέλημά Του και αγωνίστηκαν να το τηρούν συνεχώς.

Και αυτόν τον αγώνα δεν τον είδαν ποτέ σαν αγγαρεία, γιατί απλούστατα ήταν καρπός της φλογερής τους αγάπης για το άρρητο κάλλος του Προσώπου του Χριστού!

Η δίψα τους για την απερίγραπτη ομορφιά του Χριστού και της Βασιλείας Του, τους έκανε να αψηφούν κάθε πόνο και βάσανο, για να μην την χάσουν.

Από το βιβλίο του †Μητροπολίτου Νικοπόλεως Μελετίου, «Εγερτήρια μηνύματα», έκδοση Ι. Μονή Προφήτου Ηλιού Πρέβεζα 2020, σ. 31-33.