Καρποί μετανοίας

Το ευχάριστο διάλειμμα του αναστάσιμου Σαββάτου του Λαζάρου και της πανηγυρικής Κυριακής των Βαΐων ήταν η ενίσχυση που χρειαζόμασταν όλοι, ώστε ενδυναμούμενοι σωματικά, ψυχικά και πνευματικά να εισέλθωμε πλέον στο τελευταίο στάδιο του αγώνα μας που θα μας οδηγήση μέσα από την κορύφωση του σταυρικού Πάθους στην λυτρωτική Ανάσταση.

Η Εκκλησία μας, για να μας ενισχύση στον δύσκολο αυτόν αγώνα, προβάλλει συνεχώς μορφές είτε από την Παλαιά είτε από την Καινή Διαθήκη, για να μας διατηρήση σε πνευματική εγρήγορση και να μας ενθαρρύνη στην αύξηση της προσπάθειάς μας. Έτσι, έχοντας κάνει την κατάλληλη προετοιμασία, θα μπορέσωμε να βιώσωμε και τα σωστικά Πάθη του Κυρίου μας και εν τέλει και την ζωηφόρο Του Ανάσταση.

Την Μεγάλη Δευτέρα προβάλλεται η μορφή του «παγκάλου» Ιωσήφ, του ωραιοτάτου όχι μόνον στο σώμα αλλά και στην ψυχή. Αυτός όχι μόνον υπέμεινε καρτερικά τον φθόνο και την αδικία των αδελφών του αλλά άντεξε και στις προκλήσεις «της Αιγυπτίας», που προσπαθούσε επιμόνως να τον τυλίξη στα δίκτυα της αμαρτίας.

Η κυριαρχία του στα πάθη αποδείχθηκε σωτήρια όχι μόνον για τον ίδιο αλλά και για το έθνος του, που χάρη στο αξίωμά του το βοήθησε στις κρίσιμες στιγμές! Έτσι, ο σώφρων Ιωσήφ, αν και δούλος «τω σώματι», αποδείχθηκε «αδούλωτος την ψυχήν» και κέρδισε τον «άφθαρτον στέφανον» της δόξης «παρά του βλέποντος τας των ανθρώπων καρδίας».

Δικαίως λοιπόν θεωρείται ο Ιωσήφ προτύπωση του ελεήμονος Ιησού, που αντί να ανταποδώση τις αδικίες που του έγιναν, συγχώρεσε τους σταυρωτές Του. Γι’ αυτό ακριβώς η συμπεριφορά των δικαίων αυτών αποτελεί οδοδείκτη για τους κάθε λογής άρχοντες, ώστε αντί να καταδυναστεύουν τον λαό προς ατομικό των όφελος να τον διακονούν προς όφελος του ιδίου του λαού και του Θεού που τους τον εμπιστεύτηκε!

Την ίδια ημέρα η Εκκλησία μας προβάλλει και το παράδειγμα της ξηρανθείσης συκής, που φανερώνει ότι ο Κύριος αποδείχθηκε συγκαταβατικός με τους αμαρτωλούς, εν τούτοις υπήρξε ανελέητος με την αμαρτία. Η άκαρπη επομένως συκή προτυπώνει, κατά τους Πατέρες, την άκαρπη συναγωγή των Ιουδαίων, που μόνον εξωτερικά έδειχνε θαλερή, εσωτερικά όμως είχε ήδη ξεραθή από την απιστία των προς τον Θεό και την αναλγησία των προς τους συνανθρώπους των. Άρα ο Κύριος απευθύνει την προσταγή «μηκέτι σου καρπός γένηται εις τον αιώνα» όχι προς το άψυχο δένδρο αλλά προς τους εμψύχους πλην όμως νεκρωμένους από την αμαρτία Ιουδαίους της εποχής του-και κάθε εποχής, που όχι μόνον οι ίδιοι δεν παράγουν καρπούς αλλά εμποδίζουν και τους άλλους, τους αδύναμους αλλά καλοπροαίρετους, να πλησιάσουν στον Θεό και να καρποφορήσουν (Ματθ. κγ’ 14)!

Να γιατί ο Χριστός λέει με νόημα στους υποκριτές Φαρισαίους «ότι αρθήσεται αφ’ υμών η Βασιλεία του Θεού και δοθήσεται έθνει ποιούντι τους καρπούς αυτής» (Ματθ. κα’ 43), υπονοώντας ασφαλώς όχι συγκεκριμένο έθνος, αλλά όλους όσοι αγωνίζονται για την κατάκτησή της με πίστη και με έργα μετανοίας και γίνονται σύσσωμοι και σύναιμοι Χριστού!

Στους μαθητές Του μάλιστα που απορούν «πως παραχρήμα εξηράνθη η συκή», απαντά μεταθέτοντας την σκέψη τους από το «ορατό» θαύμα, στο ουσιαστικό του νόημα, που είναι η δύναμη της πίστεως. Αυτή, η πίστη, μπορεί, εάν είναι σταθερή και απαρασάλευτη, θεμελιωμένη στο πρόσωπο του Σωτήρος Χριστού, να ξηράνη όχι μόνον την συκή, την αμαρτία, αλλά και όρη να μετακινήση! Πράγματι, οι μαθητές, μετά από την Ανάσταση του Κυρίου και την κάθοδο του Αγίου Πνεύματος, έκαναν όχι λιγοστά σημεία στο όνομα του Ιησού Χριστού, της πίστεως δηλαδή ότι ο Χριστός αφ’ ενός μεν σώζει και αναγεννά τον όλο άνθρωπο, αφ’ ετέρου δε τον ενδυναμώνη σε έργα πίστεως και σε «καρπούς αξίους μετανοίας», με σκοπό την σωτηρία του.

Αυτούς τους ευλογημένους καρπούς καλούμαστε και εμείς οι σημερινοί πιστοί να «προσάξωμε» στον Χριστό, ώστε να λάβωμε το μέγα έλεός Του. Επειδή όμως οι ίδιοι είμαστε «ξηραμένοι» από την απιστία και την ραθυμία, παρακαλούμε Εκείνον, τον μόνον Παντοδύναμο και Ζωοδότη Κύριο, να μας λυπηθή για την πνευματική μας νωθρότητα και να μας ενεργοποιήση, ώστε αφού αποβάλωμε τα ρυπαρά ενδύματα της αμαρτίας και ενδυθούμε τα λαμπρά ενδύματα της πίστεως και των αγαθών έργων, να αξιωθούμε να εισέλθωμε και πάλι στον νυμφώνα της αιωνίου Του Βασιλείας. Γένοιτο!