Ανάσταση αντί της αυτολύπης

Ο Παντοκράτωρ Ιησούς μας υπέδειξε τη μόνη οδό που οδηγεί στην Ανάσταση: να δεχθούμε και να υπομείνουμε παθήματα, ακόμη και νέκρωση, χάριν του αγίου και προσκυνητού Ονόματός Του, χάριν της υπακοής στην εντολή Του, χωρίς να πέσουμε στον ύπουλο λάκκο της αυτολύπης, χωρίς να φειδώμαστε των εαυτών μας, αλλά παραδιδόμενοι με εμπιστοσύνη «παιδίων» στην αγαθή Πρόνοιά Του.

Ο Κύριος κατήλθε «έως άδου κατωτάτου» έχοντας ως περιεχόμενο της καρδιάς Του κάθε ψυχή βροτεία. Κατέρχεται και στους κευθμώνες της απολιθωμένης καρδιάς μας, μυστικά θάπτεται στο μνήμα της και με την ταπεινή αγάπη Του τη ζωοποιεί.

Όταν πάσχουμε, φέρουμε τον «παθητόν» Χριστό μέσα μας. Και το Πνεύμα που δόξασε τον Χριστό κατέρχεται στις καρδιές των εξουδενωμένων, που με καρτερία υπομένουν «την θλίψιν την μεγάλην», ποθώντας την ένωση μαζί Του. Στον νυμφώνα της συντετριμμένης και αλγούσας καρδιάς ο Κύριος ενώνεται με τη νύμφη ψυχή σε ένα. Όταν Αυτός ανασταίνεται, αποσπά την ψυχή από τα δεσμά του θανάτου, τη συνανασταίνει και την εισάγει στο αιώνιο γεγονός της Αναστάσεως μέσα στο άδυτο Φως της Βασιλείας του Θεού.

Σιγά τριήμερος στον τάφο, για να εγερθεί και πάλι και με μεγαλύτερη ενάργεια να αναγγείλει το μυστήριο των οδών της σωτηρίας Του.